Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Πρώτο απόσπασμα από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου "Το θέατρο της σωτηρίας" (σελ. 454-474)

Το χρονικό ενός προσχεδιασμένου "θανάτου"

Συγκεντρώνοντας το σύνολο των μετακινήσεων του, κάποιοι εκτιμούν, ότι οι περιπέτειες του Ιησού, δεν πρέπει να κράτησαν περισσότερο από τρεις μήνες! Κατά τα ίδια τα κείμενα, οι περιπέτειες του παράξενου θεραπευτή, κράτησαν λίγο περισσότερο από δύο πλήρη έτη. Επ’ αυτού σαφέστερος είναι ο Ιωάννης, ο οποίος αμέσως μετά το πρώτο θαύμα του Ιησού, στο γάμο της Κανά γράφει ότι: «πλησίαζε η γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα» Ιωάνν.2.13. Δηλαδή η αρχή της διακονίας του Ιησού, συνέπεσε με τις ημέρες κάποιου Πάσχα.

Ο ίδιος ευαγγελιστής, αναφέρεται σε ένα δεύτερο Πάσχα (Ιωάνν.6.4) και μετά η αφήγησή του περνάει στο τρίτο και τελευταίο Πάσχα (Ιωάνν.12.1) των δημόσιων εμφανίσεων του Ιησού. Άρα, κατά τον Ιωάννη, που ως μαθητής του Ιησού θεωρείται και αυτόπτης μάρτυς, ο Ιησούς έδρασε δημοσίως συνολικά δύο έτη και λίγες μέρες!Θα μπορούσε κανείς πράγματι να συμφωνήσει, ότι λίγοι μόνο μήνες θα ήταν αρκετοί για να δημιουργηθεί ο επιδιωκόμενος παν-ιαματικός θόρυβος της καλά προσχεδιασμένης αποθέωσης. Αν όμως θυμηθούμε ότι ο Ιησούς κατέφευγε για άγνωστα χρονικά διαστήματα, σε φιλικά σπίτια εκτός Ιουδαίας, τότε το διάστημα της δημόσιας δράσης του, θα μπορούσε πράγματι να φτάσει τα δύο πλήρη έτη... αλλά πολύ δύσκολα θα τα ξεπερνούσε!

Ότι πρόκειται για καλοστημένη ιστορία θεοποίησης, το συνειδητοποιεί κανείς βλέποντας τον κεντρικό ήρωα, που φυσικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από εντεταλμένος του ιερατείου, να γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια απ’ την αρχή, το τέλος της ιστορίας του: «από τότε άρχισε ο Ιησούς να φανερώνει στους μαθητές του πως πρέπει να πάει στην Ιερουσαλήμ και να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους τους αρχιερείς και τους γραμματείς... να παραδοθεί στους εθνικούς (Ρωμαίους)... να τον περιγελάσουν, να τον μαστιγώσουν να σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα να εγερθεί» Ματθ.16.21.//17.22.//20.18.

Τώρα που επιτέλους είμεθα βέβαιοι, ότι ο Ιησούς δεν ήταν ούτε θεός, ούτε θεόσταλτος, γεννιέται αυτόματα η αίσθηση ότι ο Ιησούς και οι σχεδιαστές της αποθέωσής του, προεγνώριζαν το τέλος του, γιατί απλούστατα ήταν λεπτομερώς προσχεδιασμένο! Ήταν εντελώς φυσικό οι εμπνευστές της ψυχο-δονητικής και παν-ιαματικής αυτής ιστορίας, να γνωρίζουν εκ των προτέρων, ότι μια τέτοια λαϊκή ψευδαίσθηση, αυτών των διαστάσεων, δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί ακίνδυνα για πολύ.

Ένας τέτοιος κοσμαγάπητος παν-θεραπευτής, έπρεπε το συντομότερο να φύγει οριστικά αλλά και θεαματικά απ’ το προσκήνιο, διαφορετικά όχι μόνο την αποθέωση δεν θα προλάβαινε να γνωρίσει, αλλά κάποια στιγμή ακόμα και άθελά τους, τα πλήθη των ανθρώπων που από κάθε γωνία του τότε γνωστού κόσμου συνέρρεαν για να θεραπευτούν, θα ξεσκέπαζαν την αδυναμία του να πραγματοποιήσει αληθινές θεραπείες, με τραγικές για τον ίδιο συνέπειες! Ήταν λοιπόν η κατάλληλη στιγμή,μετά από τόσες θεαματικές θεραπείες, τώρα που ακόμα η φήμη του μεσουρανούσε, να αποχωρήσει με μια τελική θεαματική νίκη, επί του δικού του θανάτου, εξασφαλίζοντας όλες τις προϋποθέσεις της αποθέωσής του!

Άλλωστε ο αιώνιος αντίπαλος των μάγων, ήταν πάντοτε η διαφυγή απ’ το φαινομενικά αδύνατο και φυσικά η θεαματική νίκη επί του εικονικού θανάτου, η ύψιστη πρόκληση για κάθε σεβάσμιο και καταξιωμένο Χαλδαίο μάγο!

Ο Ιησούς λοιπόν, γνώριζε λεπτομερώς το χρονοδιάγραμμα της επικείμενης αποχώρησής του από την δημόσια σκηνή και συχνά αναφερόταν σ’ αυτήν, γνωρίζοντας ότι έτσι προσθέτει μια αξεπέραστη πινελιά αυτοθυσίας στο καλοσχεδιασμένο προφίλ του, αλλά και μια προφητική λάμψη στο φωτοστέφανό του: «και τώρα σας είπον πριν γίνει, δια να πιστεύεστε όταν γίνει» Ιωάνν.14.29

Όμως, τα λόγια είναι πάντα ευκολότερα από την πράξη! Με την πάροδο του χρόνου, ο Ιησούς συνειδητοποιούσε μελαγχολικά ότι οι καλές μέρες της εύκολης δόξας τον προσπερνούσαν γρήγορα και η δύσκολη αναμέτρησή του, με τον προσχεδιασμένο θάνατό του... συνεχώς και πλησίαζε!

Έτσι παραδόξως, ενώ υποτίθεται πως επρόκειτο για έναν αγέρωχο θεό, που σκόπευε οπωσδήποτε με την θυσία του να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, κι αυτό μόνο χαρούμενο θα έπρεπε να τον κάνει... αυτός, ο άνθρωπος Ιησούς, (όπως λένε οι θεολόγοι), που φυσικά δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά ένας εκπαιδευμένος Ναζιραίος, στην ιδέα της θυσίας του... ένοιωθε ταραχή!

Συχνά παροδικά κύματα δισταγμού και ταραχής τον διακατέχουν και μονολογεί σαν να βρίσκεται σε αδιέξοδο: «Τώρα νοιώθω ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω: Πατέρα μου γλίτωσέ με απ’ την ώρα αυτή; (Απαντάει μονολογώντας) Μα εγώ γι’ αυτό ακριβώς ήρθα για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης» Β.Β. Ιωάνν.12.27. Ακούγεται όντως ασυνάρτητο έως αστείο! Ταραχή, δισταγμός προσφοράς και... θεός, μάλλον δεν συμβιβάζονται!

Ο Χρισμένος λοιπόν, όχι μόνο θεός δεν ήταν, αλλά ούτε καν ψυχωμένος ήρωας (512) που με άνεση μπορούσε να σταθεί στο ύψος της αποστολής του! Έτσι τα πρώτα δείγματα του άγχους για την καλή έκβαση της προγραμματισμένης και προσχεδιασμένης "ανάστασής" του, είχαν ήδη από πολύ νωρίς εμφανιστεί!

Στο τέλος, με έκδηλη πια την αγωνιά του, μετρούσε μια προς μια τις τελευταίες μέρες, πριν από την τελική αναμέτρηση με τον σκηνοθετημένο θάνατό του: «σε δύο ημέρες είναι το Πάσχα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται για να σταυρωθεί» Ματθ.26.2

Ήταν ολοφάνερο! Ο Χρισμένος γνώριζε λεπτομερώς το συγκεκριμένο χρονο-διάγραμμα της θεαματικής αποχώρησής του από την δημόσια δράση: «σήμερα και αύριο εκβάλλω δαιμόνια και εκτελώ θεραπείες την τρίτη ημέρα τελειούμαι» Λουκ.13.32.


Ο ανθελληνικός χαρακτήρας του Χριστιανισμού

Μάλιστα στις τελευταίες αυτές ώρες, έχει στην διάθεσή του κάθε είδους κρυφούς συνεργάτες, τους οποίους η ίδια η αφήγηση μας παρουσιάζει σε διαφορετικούς παρασκηνιακούς ρόλους: «Να πάτε στο χωριό απέναντι (είπε ο Χριστός σε δύο μαθητές του) και εκεί θα βρείτε ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο μαζί με το πουλάρι του. Να τα λύσετε και να μου τα φέρετε. Αν σας πει κανένας τίποτε να του πείτε πως τα χρειάζεται ο Κύριος κι αυτός θα τα στείλει αμέσως» Ματθ.21.2-3. Πράγματι κοντά στα δύο ζώα ήταν κάποιοι εκεί και τους ρώτησαν: «γιατί λύνετε το πουλάρι; Οι μαθητές απάντησαν (συνθηματικά) ότι τους είπε ο Ιησούς και εκείνοι τους άφησαν» Μάρκ.11.6.

Οι βιβλικές αυτές υποσημειώσεις, που ξεκάθαρα δείχνουν συνεργαζόμενα άτομα στο παρασκήνιο θα μπορούσαν να λείπουν απ’ τα κείμενα... είναι όμως εκεί, γιατί κάποιοι θέλησαν να αφήσουν μια πινελιά αφύπνισης, στους μελλοντικούς μυημένους αναγνώστες των άθλων τους!

Έχοντας πια διαθέσιμα τα δύο αυτά ζώα, που κατά την κρίση (513) των σεναριογράφων απαιτούσε η εκπλήρωση της προφητείας, ο Ιησούς εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων (θριαμβευτικά) στην πασχαλινή Ιερουσαλήμ. Ο ευαγγελιστής υπενθυμίζοντας ότι όλα αυτά είναι μέρος παλαιότερου σεναρίου, μας το υπενθυμίζει: «αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί ο λόγος του προφήτη (Ζαχαρία): πέστε στην Σιών ότι ο βασιλιάς σου έρχεται ταπεινά καβάλα πάνω σε γαϊδούρι» Ματθ.21.5.

Όμως, αυτή ακριβώς η προσπάθεια του Χρισμένου Ιησού, να εκπληρώσει την συγκεκριμένη προφητεία, της ταπεινής και ταυτόχρονα θριαμβευτικής εισόδου στην Ιερουσαλήμ, επιβεβαιώνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο δικό μας επιχείρημα, ότι ο γιος του Γιαχβέ, υπηρετούσε με κάθε δυνατή λεπτομέρεια, σκοτεινές σκοπιμότητες και προκατασκευασμένα σενάρια με συγκεκριμένο ιστορικό στόχο!

Δείτε ολόκληρη την πραγματικά συγκλονιστική προφητική εικόνα του Ζαχαρία, που με κάθε λεπτομέρεια προσπάθησε να εκπληρώσει ο Χρισμένος Ιησούς: «Χαίρε σφόδρα θύγατερ Σιών. Αλάλαζε θύγατερ Ιερουσαλήμ. Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε ταπεινός και καθήμενος επί όνου... αυτός θέλει εξαλείψει την (πολεμική) άμαξα και τον ίππο από την Ιερουσαλήμ και το πολεμικό τόξο (αυτός θα καταργήσει δηλαδή τον συνηθισμένο πολεμικό εξοπλισμό απ’ τον Ισραήλ και μας λέει αμέσως το γιατί)... Αυτός θα εξουσιάσει (χωρίς τα συνηθισμένα όπλα) έως των περάτων της γης... (και να ο τρόπος) Διότι τέντωσα (θεολογικά) σαν τόξο μου τον Ιούδα και εξήγειρα τα τέκνα σου Σιών, κατά των τέκνων των Ελλήνων και ο Κύριος (ο Γιαχβέ) θα πέσει πάνω τους (με τα νέα αυτά θεολογικά όπλα) σαν κεραυνού βολίδα. (Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι:) Ο Κύριος (ο Γιαχβέ) σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τέκνα της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από (κάθε είδους) λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν». Ζαχαρίας 9.13-15.

Κάποιοι βέβαια θα πουν ότι αυτό αφόρα τα τέκνα της Σιών και τον Ισραήλ και όχι τους Χριστιανούς. Έτσι θέλετε να νομίζετε! Διαβάστε λοιπόν την απολύτως έγκυρη ερμηνεία της ελληνοκτόνου αυτής εικόνας του Ζαχαρία, στην επίσημη πατρολογία: «Και εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών κατά των τέκνων σου Ελλάς και ρομφαία θα σε κάνω μαχητού. (Ζαχαρίας 9.13.) Ιδού σαφώς τους εξ Ιουδαίων μυσταγωγούς (514) τόξο δικό του ονομάζει. Ποια τα τέκνα της Σιών, τα κατά των τέκνων των Ελλήνων εξεγειρόμενα, ειμή οι θεσπέσιοι μαθηταί (αρχικά) και οι των (χριστιανικών) εκκλησιών κατά καιρούς ηγούμενοι;

Η Σιών είναι νοητή. Πώς μπορεί άλλη να εννοεί παρά την (χριστιανική) εκκλησία; Καταθλούση (αντιπαλεύουν) δε (οι εκκλησίες) τα τέκνα των Ελλήνων και καταστρατεύονται των πεπλανημένων. Εκ θεού τοποθετήθηκαν αυτοί (οι κατα τόπους επίσκοποι) ως ρομφαία μαχητού (κατά των τέκνων των Ελλήνων)». (515)

Το συμπέρασμα είναι εκπληκτικό και βγαίνει μονό του! Η προφητεία που με τόση επιμέλεια φρόντισε να εκπληρώσει ο Ιησούς, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο βασικός πνευματικός και υλικός στόχος του θεάτρου της σωτηρίας και της θρησκείας του Χρισμένου Ιησού... απ’ την εποχή ακόμα του Ζαχαρία, ή από τότε που κάποιοι ενσωμάτωσαν την πρόθεσή τους αυτή στο βιβλίο του Ζαχαρία... ήταν ο αφανισμός των Ελλήνων!

Κάποιοι όμως αντιδιαστέλλουν στην σκέψη αυτή, το εδάφιο που λέει: «ήσαν δε Έλληνες τινές εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή... λέγοντες θέλουμε να δούμε τον Ιησούν... ο δε Ιησούς απάντησε: ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω αν ο σπόρος πέσει στη γη...» Ιωανν.12.21-24.

Είναι όμως προφανές, ότι δεν επρόκειτο για Έλληνες, αλλά για Ιουδαίους εξ Ελλάδος! Πόσο Έλληνες μπορεί να ήταν οι άνθρωποι αυτοί, αφού: «ανέβαιναν για να προσκυνήσουν» στο Ιουδαϊκό ναό και να τηρήσουν το ιουδαϊκό Πάσχα;!

Ακούγοντας την είδηση ο Ιησούς, διαισθάνθηκε ότι ο κόπος του δικαιώνεται. Με την έλευση αυτών των ανθρώπων, που δεν πρέπει να ήταν τυχαίος αλλά ενήμεροι των εξελίξεων: ένιωσε ότι ο σκοπός του άρχισε να δικαιώνεται. Το θέατρο της σωτηρίας και ο προφητεμένος σιωνισμός, μπορούσε πια να εξαπλωθεί στα πέρατα της Μεσογείου προς δόξαν του ονόματός του, αλλά και άλωσης και φθοράς του Ελληνισμού.


Ο "οίνος" της "σωτηρίας"... θα σκοτώσει τα έθνη!

Μετά την θριαμβευτική είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, ο ίδιος ο Ιησούς συνεχίζει να μας παρουσιάζει κάποιους ακόμα αφανείς συνεργάτες του, με εμφανέστερη πλέον την συνωμοτική συμπεριφορά τους: «έστειλε ο Ιησούς τότε δύο από τους μαθητές του λέγοντας: πηγαίνετε στην πόλη και θα σας συναντήσει κάποιος (προφανώς δούλος) που θα μεταφέρει ένα σταμνί με νερό, (πρώτος αυτός θα τους πλησίαζε κρατώντας ένα σταμνί, σαν προσυμφωνημένο σινιάλο) ακολουθείστε τον και σε όποια οικία εισέλθει, πείτε στον οικοδεσπότη ότι ο δάσκαλος ρωτάει, πού είναι το κατάλυμά μου όπου θα φάω το πασχαλινό δείπνο με τους μαθητές μου; (Ο "θεός", περιέργως δεν γνώριζε πού πρέπει να πάει για το τελευταίο του δείπνο!) Αυτός (συνεχίζει ο Ιησούς) θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγειο έτοιμο στρωμένο» Μάρκ. 14.13-15.

Η αφήγηση δεν μας αποκάλυψε ποτέ, ποιός μπορεί να ήταν ο συγκεκριμένος πλούσιος οικοδεσπότης, (προφανώς κάποιος πλούσιος Φαρισαίος) που είχε την δυνατότητα να βοηθάει παρασκηνιακά τον Ιησού, διαθέτοντας και προετοιμάζοντας σ’ ένα κατάλληλο ανώγειο, ένα μυσταγωγικό δείπνο (ανάλογο του μιθραϊσμού (516)), στο οποίο ο Ιησούς θα έπαιζε αξιοπρεπώς την τελευταία προσχεδιασμένη πράξη του καταδιωκόμενου πλέον δασκάλου.

Όμως, ακριβώς τέτοιες λεπτομέρειες είναι που δείχνουν ότι στο παρασκήνιο δούλευαν αφανείς συνεργάτες. Όχι μόνο για να προσφέρουν το Πασχαλινό γεύμα σε δεκατρείς ανθρώπους, αλλά και να υποστηρίξουν μυστικά κάθε σκηνική δράση του Χρισμένου πρωταγωνιστή!

Η αφήγηση δεν μας δείχνει πουθενά ότι ο Ιησούς είχε πλέον φανερούς λόγους να νοιώθει καταδιωκόμενος. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει απόλυτα ενήμερος των μυστικών διαβουλεύσεων του Ιούδα με τους ιερείς. Μάλιστα όπως θα βεβαιωθούμε σε λίγο, ακολουθεί πιστά το χρονοδιάγραμμα, που έπρεπε με ακρίβεια να τηρηθεί, ώστε η σύλληψή του να γίνει στον σωστό χρόνο και να οδηγηθεί όχι μόνο την κατάλληλη μέρα, αλλά όπως θα δούμε και την κατάλληλη στιγμή... στην τελευταία πράξη του θεάτρου της σωτηρίας!

Και: «ενώ ήταν στο τραπέζι και έτρωγαν (για τελευταία φορά τον αμνό του ιουδαϊκού Πάσχα) είπε ο Ιησούς. Αλήθεια σας λέω κάποιος από σας που τρώει μαζί μου θα με παραδώσει. Μαρκ.14.18. Ταυτόχρονα η λιγοψυχιά και η ταραχή δάγκωσαν ξανά την ψυχή του πρωταγωνιστή μας: «αφού είπε αυτά ο Ιησούς εταράχθη» Ιωανν.13.21.

Από την παραπάνω διατύπωση προκύπτει, ότι ο Ιησούς πριν εγκαινιάσει την δική του πασχαλινή τελετή, πρώτα έφαγε τον συνηθισμένο πασχαλινό αμνό του Μωυσή, με τα πικρά χόρτα και τον άζυμο άρτο! Μάλιστα ο Ιησούς έτρωγε επι δεκαετίες αυτό το ετήσιο γεύμα μνήμης και τιμής της μαζικής δολοφονικής εξόντωσης των Αιγυπτίων, από τα δηλητήρια του αδίστακτου Μωυσή! (517)

Αν ο Ιησούς είχε οποιαδήποτε ένσταση, για τους πανάθλιους ανθρωποκτόνους άθλους του Μωυσή, μπορούσε να τους καταγγείλει τουλάχιστον στα δύο πρώτα Πάσχα της δημόσιας ζωής του. Ποτέ όμως ο Ιησούς δεν είπε τίποτε, για τον μαζικό και απολύτως άδικο και δολοφονικό (518) χαμό τόσον αθώων και αμέτοχων Αιγυπτίων, κατά την έξοδο του Μωυσή από την Αίγυπτο!

Άλλωστε, σαν τι θα μπορούσε να πει, αφού κατα την θεολογική τριαδική ταύτιση θεού Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ήταν αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, που με το άλλο του όνομα, Γιαχβέ, είχε διατάξει αλλά και εκτελέσει ιδιοχείρως, όλα εκείνα τα εγκλήματα της Εξόδου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα ειδεχθή εγκλήματα της Παλαιάς Διαθήκης! Υπενθυμίζω ότι με το τριαδικό δόγμα, ο Ιησούς χρεώνεται κάθε δήλωση και εντολή που στην Παλαιά Διαθήκη αρχίζει με την δήλωση: «είπεν ο Κύριος»!

Μετά την βρώση του πασχαλινού αμνού, ο γιος του Γιαχβέ, σαν δεύτερος Μωυσής, άφησε πίσω του την προσωπική του ιστορική σφραγίδα της δεύτερης ουσιαστικά εξόδου του Ισραήλ! Αυτή τη φορά, όχι προς την γη Χαναάν, αλλά προς μια ανώτερη γη της επαγγελίας, τον απέραντο σε έκταση και ευκαιρίες παράδεισο της ευπιστίας των εθνικών!

Ο Ιησούς παραμέρισε πλέον τον αμνό της ιουδαϊκής εξόδου, γνωρίζοντας πως ήταν ανάμνηση φυλετικού ενδιαφέροντος και σαν τέτοια θα αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο προσχώρησης των εθνικών στη νέα πίστη! Στην θέση εκείνης της τελετής, όρισε μια άλλη συμβολική αμνοφαγία, με άρτο και οίνο, που συμβόλιζαν το σώμα και το αίμα της δικής του σταυρικής θυσίας και τελικά της δικής του διαθήκης! «Λάβετε και φάγετε αυτό (το ψωμί) είναι το σώμα μου... Ύστερα πήρε το ποτήρι και είπε: Πιείτε απ’ αυτό (το κρασί) όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα μου» Ματθ.26.26-28. Η συμβολική, μυσταγωγική "πόσις" (λήψη) του συγκεκριμένου αίματος, θα εσήμαινε εφεξής την απόλυτη πίστη και αποδοχή, αλλά και την νέα στάση ζωής, προσαρμοσμένη στις πνευματικές επιταγές της νέας θρησκείας!

Αυτή η συμβολική, (κατ’ άλλους πραγματική (519) )θεοφαγία, έδινε στους μελλοντικούς αφελείς πιστούς την διαβεβαίωση μιας αδιαπέραστης προστατευτικής ασπίδας από πληγές (αρρώστιες) και θανατικό, ακριβώς όπως συνέβη κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, όταν η μυστική αμνοφαγία που είχε διατάξει ο Μωυσής, προστάτεψε απ’ το θανατικό τους Ιουδαίους, στο πρώτο εκείνο Πάσχα!

Όμως η διαδικασία της σωτήριας εκείνης παράτρεξης, είχε πλέον αντιστραφεί! Τα διλημματικά παιχνίδια των μάγων, συχνά εξασφαλίζουν την επιτυχία τους, με την μυστική αντιστροφή των όρων. Έτσι στο δεύτερο αυτό Πάσχα, θα πέθαιναν (τουλάχιστον πνευματικά), ακριβώς εκείνοι που με πίστη θα έτρωγαν την σάρκα και θα έπιναν το αίμα, του κατ’ όνομα μόνο αμνού της σωτηρίας!

Αυτή η τελετουργική και συμβολική αιμοποσία, ήταν μια ακραία πράξη ορκισμένης πίστης στο "αίμα" (δηλαδή στο νόημα) της θυσίας του θεοποιημένου αυτού Ιουδαίου, που όμως μελλοντικά, θα ισοδυναμούσε με πνευματική αχρήστευση, από υπερβολική δόση σωτηριακής μέθης.

Δείτε πόσο ξεκάθαρη είναι αυτή η εικόνα του πνευματικού δηλητηριασμού των εθνών, από τον πνευματοκτόνο "οίνο" (ελπίδα) που προαναγγέλλει κατ’ επανάληψη ο παλαιοδιαθηκικός θεός, δηλαδή το διαχρονικό αβρααμικό ιερατείο: «ούτω λέγει Κύριος, (ο Γιαχβέ) Λάβε το ποτήριον τούτο του (Ο' άκρατου) οίνου (πνευματο-παραλυτικός "οίνος" της ελπιδο-λαγνείας) εκ της χειρός μου και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, προς τα οποία εγώ σε αποστέλλω. Και θέλουσι πίει και ταραχθεί και παραφρονήσει... και έλαβον το ποτήριον εκ χειρός Κυρίου και επότισα πάντα τα έθνη... και τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν... τον Φαραώ (τον κάθε Φαραώ) και τους δούλους αυτού και άπαντα τον λαόν αυτού (Ο') και πάντας τους βασιλείς των αλλοφύλων... και πάντες τους βασιλείς του βορρά τους μακράν και τους εγγύς ένα μετά του άλλου και πάντα τα βασίλεια της οικουμένης τα επί προσώπου της γης... πίετε (520) (εθνικοί) και μεθύσατε και εμέσατε και πέσετε και μη σηκωθείτε» Μασ. Ιερεμίας 25.15-27 & (Ο') Ιερεμίας 32.13.-

Ακούστε πόσο ομόηχα αντηχούν οι προφητικές σειρήνες, γύρω απ’ την κοινωνική αυτή μαγγανεία, με την οποία σκόπευαν κάποτε να αχρηστεύσουν τα έθνη: «μήνυμα του Κυρίου που διαμορφώνει το πνεύμα... Εγώ θα κάνω την Ιερουσαλήμ (Β.Β.) σαν ποτήρι γεμάτο κρασί. Όλοι οι λαοί θα πιουν και θα ζαλιστούν... εκείνη την ημέρα (δηλαδή κάποτε) θα κτυπήσω όλους τους ίππους (τις αντιστάσεις των λαών) με έκσταση και τους αναβάτες τους με παραφρόνηση και όλους τους ίππους των λαών θα χτυπήσω με τύφλωση». Ζαχαρίας 12.1-4.

«Κύριε άκουσα αυτό που σχεδιάζεις και φοβήθηκα. Πραγματοποίησέ το σύντομα κάνε να το δω όσο ζω... ο θεός έρχεται... στα χέρια του είναι κρυμμένη η δύναμή του. (Ο' κέρατα (!) εν χερσί αυτού) μπροστά του προχωράει η αρρώστια, πανούκλα ακολουθεί τα βήματά του... πανάρχαια βουνά (ιδεολογίες) ταρακουνιούνται, αιώνιοι λόφοι υποχωρούν... στην οργή σου καταπατείς τα έθνη, βγήκες για να βοηθήσεις τον λαό σου (Ο') και να σώσεις τους χριστούς σου, έβαλες εις κεφαλάς ανόμων θάνατον (δηλαδή: τους έβαλες σκέψεις που θα τους οδηγήσουν στον θάνατο)» Β.Β. & (Ο') Αββακούμ 3.2-13.

«Διότι εγγύς η ημέρα του Κυρίου επί πάντα τα έθνη... όλα τα έθνη αυτόν τον οίνον θα ρουφούν και πίνοντας θα τσακιστούν και θα γίνουν ως μη υπάρχοντες (θα αφανιστούν ρουφώντας ηδονικά τον οίνο της βιβλικής ελπιδολαγνείας) και μόνο στο όρος Σιών, θα υπάρχει σωτηρία» Οβδιού 45-16.

Για να δεχθούν όλοι οι εθνικοί να πιουν μέχρι σκασμού τον συγκεκριμένο ιουδαϊκής παράγωγης "οίνο"... αυτός ο "οίνος", θα έπρεπε είναι εξαιρετικά γλυκόπιοτος! Ε, λοιπόν ακριβώς τέτοιον ελπιδο-μεθυστικό οίνο, κατασκεύασαν στο πρόσωπο του "γλυκύτατου" παν-θεραπευτή και αδικο-σταυρωμένου Ιησού που τελικά αφού "ανασταίνεται" υπόσχεται την ίδια ανάσταση σε όσους "πιούν" το αίμα του, δηλαδή πιστέψουν σ’ αυτόν μέχρι θανάτου!

«Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε την σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του ανθρώπου δεν θα έχετε ζωή. Αυτός που τρώει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου (αυτός θα) έχει ζωή αιώνια... (μόνο) όποιος με τρώει θα ζήσει» Ιωάνν.6.56-57.

Βέβαια, οι μεγαλόστομες αυτές διαβεβαιώσεις, δεν άργησαν να δημιουργήσουν στους πρώτους χριστιανούς την δικαιολογημένη προσδοκία μιας ιδιαίτερης υγείας αλλά και μειωμένων θανατηφόρων ασθενειών! Με το αίμα και την σάρκα του θεού μέσα τους, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν είχαν καλύτερη υγεία και λιγότερους θανάτους απ’ τους υπόλοιπους ανθρώπους!

Όμως ο άξιος συνεχιστής του Ιησού, ο απόστολος Παύλος, δεν άργησε να βρει την κατάλληλη απάντηση στο θέμα! Διαψεύδοντας τις προσδοκίες των ελπιδοπαρμένων πρωτο-χριστιανών, τους φόρτωσε ενοχές και ο μύθος της ιδιαίτερης υγείας των πιστών ξεθώριασε: «Όποιος λοιπόν τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήρι του Κυρίου αναξίως, ένοχος είναι του σώματος και του αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζει δε ο άνθρωπος τον εαυτό του και τότε να τρώει τον άρτο και να πίνει τον οίνο. Διότι ο τρώγων και πίνων αυτά αναξίως τρώγει και πίνει κατάκριση... (Β.Β.) φέρνει επάνω του καταδίκη. Έτσι εξηγείται γιατί έχετε ανάμεσά σας πολλούς ελαφρά και (άλλους) βαρύτερα αρρώστους, καθώς και αρκετούς θανάτους» Α' Κορ.11.27-30.

Η τελετουργική τροφή στο στόμα των μυημένων, ήταν ανέκαθεν στους κύκλους της μαγείας, η τέλεια ευκαιρία θεοδικίας! Ο κοινωνός ζούσε ή πέθαινε ανάλογα με την απόφαση του τελετάρχη! Να λοιπόν η εξισορρόπηση των προσδοκιών! Ζείτε ή πεθαίνετε, ασθενείτε ή υγιαίνετε... επειδή οι αμαρτίες και η έλλειψη της πίστης σας έτσι το θέλησαν. Δηλαδή για να έχει αποτελέσματα το σώμα και το αίμα του θεού μέσα σας, ούτε λίγο ούτε πολύ πρέπει να είστε τέρατα πίστης και περίπου αναμάρτητοι!

Μέσα στον βαλτό της πνευματικής αοριστολογίας, όλα μπορούσαν να χωνευτούν! Ταυτόχρονα όμως, ο Παύλος αφήνει έναν σοβαρότατο απειλητικό υπαινιγμό: όποιος έπινε το αίμα του Χριστού αναξίως... έπινε πραγματικό θάνατο! Στην ολόψυχη αποδοχή αυτής της πίστης, περιλαμβάνεται πράγματι κάποιος θάνατος, αλλά είχε πλέον εντελώς αντίστροφη εφαρμογή! Ο πνευματικός θάνατος ήταν γεγονός, για όλους εκείνους που θα "έτρωγαν"( και θα έπιναν ) το νόημα της θυσίας του θεοποιημένου Ιουδαίου με απόλυτη πίστη!


«Απελθέτω το ποτήριο τούτο απ’ εμού»
ΗΡΩΑΣ ή ΝΕΚΡΟΣ... ΤΟ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΗΡΩΩΝ!

Τελικά η μυστηριακή εκείνη νύχτα, με τις δήθεν "μετουσιώσεις" και τους μαγικούς συμβολισμούς, που ιστορικά έμελλε να γονατίσει την ανθρωπότητα προχωρούσε! Ο Ιούδας είχε ήδη συνεννοηθεί με τους ιερείς. Και επειδή ο χρόνος του προσχεδιασμένου δράματος έτρεχε αμείλικτος, ο ίδιος ο Ιησούς, στον κατάλληλο χρόνο, πυροδοτεί τις διαδικασίες της σύλληψής του! Στράφηκε λοιπόν στον Ιούδα, που έπαιζε τον ρόλο του συντονιστή μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων ομάδων και αισθανόμενος την πίεση του χρόνου, του δίνει το σήμα εκκίνησης της επόμενης πράξης, λέγοντάς του: «ότι είναι να κάνεις κάντο γρήγορα» Ιωάνν.13.27.

Η εντολή προς τον Ιούδα, για ταχύτερη εκτέλεση της αποστολής του, δεν ήταν σχήμα λόγου! Όπως θα δούμε σε λίγο, ο χρόνος και ο ακριβής συντονισμός στην τελευταία αυτή πράξη του κοινωνικού θεάτρου, ήταν εξαιρετικά σημαντικοί παράγοντες επιτυχίας. Κάποια πράγματα έπρεπε να συμβούν σε συγκεκριμένο χρόνο, για να έχει ελπίδες επιτυχίας το αποκορύφωμα της θεατρικής αποθέωσης ενός χρησμένου... Ιουδαίου!

Όταν ο Ιούδας έφυγε, λέει ο Ιωάννης, κάνεις δεν κατάλαβε τι σκόπευε
να κάνει! Ο συγγραφέας που χρησιμοποιεί το όνομα Ιωάννης, προσπαθώντας κάπως να δικαιολογήσει την ξαφνική αποχώρηση του Ιούδα απ’ την τελετή... κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα: «κάνεις απ’ όσους έτρωγαν εκεί μαζί δεν κατάλαβε γιατί (ο Ιησούς) τα είπε αυτά (στον Ιούδα). Επειδή όμως ο Ιούδας κρατούσε το ταμείο, κάποιοι νόμισαν πως ο Ιησούς του είπε, να πάει να αγοράσει ότι χρειάζεται για την εορτή ή ότι τον έστειλε (νυχτιάτικα) να δώσει κάτι στους πτωχούς. Εκείνος αφού πήρε το ψωμί (προσυμφωνημένο σήμα εκκίνησης) βγήκε έξω. (Και το ίδιο το κείμενο συμπληρώνει) ήταν δε νύχτα» Ιωάνν. 13.28-30. Μα και φυσικά ήταν νύχτα, αφού στο Πάσχα του Μωυσή, ο Γιαχβέ «περί το μεσονύχτιον» (Έξ. 12.29) είχε σκοτώσει όλα τα πρωτότοκα της Αιγύπτου!

Πραγματικά είναι αδιανόητο κάποιος να εγκαταλείπει ένα εορταστικό, και μάλιστα αποχαιρετιστήριο δείπνο και όλοι οι υπόλοιποι να υποθέτουν ότι αυτός (ο Ιούδας) βγήκε να κάνει ελεημοσύνες ή ψώνια... μέσα στη μαύρη νύχτα!

Μετά την αποχώρηση του Ιούδα, ο Ιησούς έδειξε στους υπόλοιπους μαθητές του, ότι είχε πλήρη επίγνωση των αναμενόμενων εξελίξεων λέγοντας: «για λίγο ακόμα θα είμαι μαζί σας» Ιωανν.13.25, και στην συνεχεία τους έδωσε οδηγίες συσπείρωσης και αντοχής.

Μετά το τέλος της τελετής και του δείπνου, ο Ιησούς δεν αναπαύεται για το υπόλοιπο της νύχτας, όπως θα ήταν φυσιολογικό, στο ανώγειο όπου δείπνησε, αλλά βγαίνει μαζί με τους μαθητές του, που μετά απ’ το δείπνο νυστάζουν αφόρητα και πηγαίνει στο προσυμφωνημένο σημείο της σύλληψής του, δηλαδή στο διπλανό αλσύλλιο ή "όρος" (λόφο) των ελαίων όπως θέλει ο Λουκάς! (521)

Εκεί όμως, ενώ οι μαθητές του, μετά το πλούσιο γεύμα δεν μπορούν να ξαγρυπνήσουν μαζί του, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος και αντιμέτωπος με τα περιορισμένα ψυχικά του αποθέματα! Αδημονεί κυριολεκτικά μέχρι θανάτου και η αφήγηση σημειώνει τον απίστευτο βαθμό της μικροψυχίας του: «και ήρξατο εκθαμβείσθαι (να θολώνει, να συνταράσσεται) και να αδημονεί και λέγει εις αυτούς (τους μαθητές του) περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου... (μονολογεί λέγοντας στους μισοκοιμισμένους πλέον μαθητές του κάτι που αφορά κυρίως τον ίδιο: «το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής... και αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη (εικόνα απαράδεκτη για "θεό", με το πρόσωπο κολλημένο στο έδαφος άρχισε να παρακαλάει προσευχόμενος) Πάτερ μου, ει δυνατόν εστίν παρελθέτω (ας απομακρυνθεί) απ’ εμού το ποτήριον τούτο» Ματθ.26,39 // Μάρκ.14.32-41. Ο Μάρκος γράφει: «έπιπτε επί της γης και προσηύχετο... Και έλεγε: Αββά (522) ο πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε (523) (απομάκρυνε) το ποτήριον τούτο απ’ εμού». Λουκ.22.39-46.

Απ’ την ίδια την διατύπωση καταλαβαίνουμε ότι ο Χρισμένος εννοούσε απολύτως όσα έλεγε! Και ο τελευταίος παρατηρητής θα καταλάβαινε ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της υπόθεσης έχει πλέον πρόβλημα! Οι δύο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Μάρκος) με σαφήνεια περιγράφουν, ότι αυτή η αντίδραση του Ιησού, δεν ήταν μια φευγαλέα στιγμή ανησυχίας ή ένα επιφανειακό αίτημα πανικού, αλλά μια παράκληση που επαναλήφθηκε επίμονα και συστηματικά τρεις φορές: «πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία) απ’ εμού, χωρίς να πίω αυτό... και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)» Ματθ.26.44. Μάρκ.14.41

Όταν ένα τέτοιο αίτημα απορριφθεί τρεις φορές, δεν έχει νόημα να ξαναδοκιμάσεις! Μάλιστα, φυσιολογικά, η πρώτη και μοναδική φορά, θα έπρεπε να ήταν υπεραρκετή, αν αυτός που απορρίπτει το αίτημά σου είναι πράγματι ο ίδιος θεός! Με τις τρεις όμως επαναλαμβανόμενες φορές και τα προσκυνήματα έως εδάφους, καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός, είναι κυριολεκτικά πανικόβλητος και δεν προσεύχεται στον θεό, (δηλαδή στον εαυτό του) αλλά συνομιλεί με κάποιον ή κάποιους, ζητώντας φορτικά και επιμόνως να τροποποιηθεί το προκαθορισμένο δραματικό και επικίνδυνο τέλος της ιστορίας του!

Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού εντελώς πανικόβλητου Ιησού, βάζοντας όπως θα δείτε σε μια φαινομενικά ανεξήγητα αντεστραμμένη σειρά τις ψυχικές μεταπτώσεις του Ιησού: «φανερώθηκε τότε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των εξελίξεων... μετά απ’ την "ενίσχυση" αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς) γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν» Λουκ.22.43-44.

Παράξενο... πραγματικά ανεξήγητο! Ο Ιησούς κατέρρευσε εντελώς μετά την "ενίσχυση" που δέχθηκε από τον "ουρανόσταλτο άγγελο"! Ποια εξήγηση χωράει άραγε σ’ αυτό;

Ένας καταϊδρωμένος γιος θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα! Μα επιτέλους, τι ακριβώς ζητούσε ο Ιησούς παρακαλώντας τρεις φορές να μην πιει εκείνο το ποτήρι, Μα φυσικά να μην σταυρωθεί! Κανένα άλλο "ποτήρι" δεν υπήρχε μπροστά του! Ένας θεός όμως, δεν μπορεί να έχει τέτοια συμπεριφορά ακραίας αγωνίας, μπροστά στην
εκτέλεση του πανανθρώπινου σωτηριακού σκοπού του!

Δηλαδή, αυτός ο "θεός"... παραλίγο να μη μας σώσει!

Κατά πως όλα δείχνουν, αυτός που τελικά μας έσωσε, πρέπει να ήταν ο ανώνυμος εκείνος άγγελος που την τελευταία στιγμή τον πίεσε (ενίσχυσε) να το κάνει! Τι να υποθέσουμε κι εμείς οι απλοϊκοί, που μας εκνευρίζει αφάνταστα η σκέψη ότι μετά από εκατομμύρια χρόνια μοναξιάς, τον πλανήτη μας επισκέφθηκε επιτέλους με σωτηριακή διάθεση ένας αληθινός θεός και την τελευταία στιγμή, όχι μόνο το ξανασκέφτηκε αλλά σχεδόν του επέβαλαν να πιει το ποτήρι της σωτηρίας μας;

Οι θεολόγοι μας λένε, πως εκεί εμφανίσθηκε η ανθρώπινη πλευρά του! Μα δεν διαφωνούμε καθόλου, ακριβώς αυτή είναι που μας φαίνεται εντελώς απαράδεκτη! Τι σόι θεάνθρωπος είναι αυτός, που διστάζει και οδυρόμενος παρακαλάει να μη πιει το πικρό θυσιαστικό ποτήρι της σωτηρίας μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, με τίμημα όχι τον δικό του απόλυτο αφανισμό, αλλά μια εξαιρετικά σύντομη ταλαιπωρία;

Στην διάρκεια της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, γνωρίσαμε αμέτρητους απλούς, εύθραυστους, θνητούς ήρωες, που συντρίφτηκαν καρτερικά στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, για πολύ μικρότερα ιδανικά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να καταδεχθούν να επιδείξουν κανέναν φόβο ή να παρακαλέσουν να παρέλθει το οποιοδήποτε ποτήρι της θυσίας τους! Γιατί αυτός ο δήθεν θεόσταλτος ήρωας δίστασε τόσο;

Κατά την θεολογία, ο θάνατος του Ιησού ήταν προϋπόθεση σωτηρίας. Κατ’ αυτήν ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός Εβραίος μαραγκός, αλλά ένας θεάνθρωπος! Δηλαδή: «ένας τέλειος θεός και ταυτόχρονα ένας τέλειος άνθρωπος»! Φαίνεται όμως, πως ο συνδυασμός των δύο αυτών τελειοτήτων, δημιουργεί συναισθηματική αστάθεια και ενώ ο φορτωμένος τελειότητες ήρωάς μας, ήρθε αποφασισμένος να μας σώσει, τελευταία στιγμή, το ξανασκεφτόταν ιδροκοπώντας μέχρις "αίματος"! (524)

Θεολογικά, με τον προσωρινό "θάνατό" του, ο Ιησούς θα έσωζε ολόκληρη την ανθρωπότητα... κι όμως φαίνεται πως ο Ιησούς δεν αντέχει ούτε ένα τέτοιο τρισένδοξο θυσιαστικό "ποτήρι"! Μα τότε... ποιό "ποτήρι" επιτέλους θα του φαινόταν ευκολότερο να πιεί; Ναι, προσπαθώ πράγματι να καταλάβω! Δηλαδή, αιώνες τώρα, λατρεύουμε για θεό μας, κάποιον που μέχρι τελευταία στιγμή, παρακαλούσε απεγνωσμένα... να μη μας σώσει;!

Τελικά, ποιόν και γιατί παρακαλάει: «ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»; Ματθ.26.39. Ποιός θεός, αν όχι ο ίδιος θα αποφάσιζε αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν ή όχι; Και γιατί θεός ων δεν γνώριζε τι ήταν δυνατόν και τι όχι; Μήπως η ευλύγιστη θεολογική φαντασία, δύο χιλιετίες μετά, βρήκε το βαθύτερο νόημα της τριπλής αυτής παράκλησης του θεού... προς τον εαυτό του;

Το ερώτημα είναι τόσο τραγελαφικό και ταυτόχρονα τόσο καυτό, που ήταν μάλλον αναμενόμενο, η διαχρονική θεολογία (πατρολογία) να φλυαρεί συστηματικά επ’ αυτού! Πολλοί προσπάθησαν να ψελλίσουν κάποια αγαθόστριφτη ερμηνεία, για την ανεξήγητα έντονη αυτή αντίρρηση του Ιησού, να πιει το "ποτήρι" της σταύρωσής του, χωρίς όμως να καταφέρουν να βρουν μια ικανοποιητική απάντηση! Προσπαθώντας να απαντήσει σε παρόμοιες ερωτήσεις του Κέλσου (525) ο Ωριγένης γράφει ότι: «το της κολάσεως ποτήριον (το ποτήρι του βασανισμού ήταν) η εγκατάλειψη (απ’ τον θεό) του Ιουδαϊκού έθνους» Κατά Κέλσου 25.30.

Αξιοθρήνητα θεολογικά αερολογήματα, που δεν στηρίζονται πουθενά και όμως τα επανέλαβαν πολλοί (526) θεολόγοι! Δηλαδή, ο Ιησούς δεν ήθελε να προχωρήσει στην σταύρωση και την ανάστασή του, που θα έσωζε όλους τους ανθρώπους, για να μην απορριφθεί το σπέρμα του Αβραάμ και χαθεί το έθνος του Ισραήλ!

Όμως, γνωρίζουμε ότι με την δημιουργία του Χριστιανισμού, κάθε άλλο παρά εγκατάλειψη του Ιουδαϊκού έθνους υπήρξε. Απεναντίας, οι πρώτοι που έγιναν μαζικά Χριστιανοί, ήταν το σπέρμα του Αβραάμ, αφού οι ενημερωμένοι Ιουδαίοι κατάλαβαν την μοναδική ευκαιρία που είχαν πλέον, να προσεγγίσουν μέσα απ’ τον χριστιανισμό, τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων και ιστορικών εξελίξεων ώστε να κάνουν επιτέλους
το όνειρο του Αβραάμ πραγματικότητα! Μάλιστα στηριζόμενος απολύτως στην Παλαιά Διαθήκη, ο Χριστιανισμός έδωσε στο έθνος αυτό, απίστευτες ευκαιρίες διεθνοποίησης της Εβραϊκής ιστορίας και θεολογίας, κάνοντας παγκοσμίως γνωστό, ένα ασήμαντο μέχρι τότε θρησκευτικά και πολιτικά έθνος!

Η εξήγηση λοιπόν πρέπει υποχρεωτικά να είναι άλλη.

Ο επιστρατευμένος (χρισμένος) ήρωάς μας, λίγο πριν απ’ την δυσκολότερη καμπή της ιστορίας του, μας έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο! Απλώς δεν άντεχε να σταυρωθεί ούτε εικονικά! Οι αντιδράσεις του εκείνο το βραδύ, μας παρέδωσαν την σαφέστερη διαβεβαίωση, ότι ο συγκεκριμένος σωτήρας, δεν έχει καμία σχέση με
σωτηριακά ιδανικά, ούτε είχε καμία σχέση με τους ουρανούς, γιατί ολοφάνερα δεν βιαζόταν καθόλου να επιστρέψει σ’ αυτούς!

Ο πρωταγωνιστής Ιησούς, μπορεί να μην ήταν υιός θεού, αλλά γνώριζε ότι είχε μια ευκαιρία εξαιρετικής υστεροφημίας! Με την δίχρονη προϊστορία του διώκτη δαιμόνων και με την εικονική του εκτέλεση και την επακόλουθη ανάνηψη-ανάστασή του, θα έγραφε πρωτοφανή θεολογική ιστορία, δίνοντας κοσμοϊστορική ευκαιρία στον ασφυκτικά εγκλωβισμένο ιουδαϊσμό, με το νέο παν-ιαματικό προσωπείο του, να γίνει διεθνής θεολογική δύναμη! Παρ’ όλα αυτά, ο μικρόψυχος αυτός άνθρωπος, κατά την δική τους (ευαγγελική) ομολογία... διστάζει μέχρι θανάτου!

Περά απ’ τις θεολογικές φαντασίες, ο επιλεγμένος και εκπαιδευμένος απ’ το φαρισαϊκό ιερατείο σωτήρας, είχε πλήρεις γήινες διαβεβαιώσεις ότι θα "αναστηθεί"! Κι όμως, επειδή αυτός, ο γιος του Γιαχβέ, ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας κοινός Ιουδαίος σε ψευδο-σωτηριακό ρόλο, δειλιάζει μέχρι "ματωμένης" εφίδρωσης!

Το γεγονός, ότι ο Ισαάκ, (του οποίου την εντελώς εικονική θυσία ο Ιησούς αντιγράφει), ποτέ δεν θυσιάστηκε, δεν τον καθησυχάζει καθόλου! Η διαβεβαίωση της αναμενόμενης ανάστασής του, δεν του φαίνεται και τόσο αξιόπιστη! Ενδόμυχα φοβάται, ότι πολλά είναι εκείνα που μπορούν ακόμα να πάνε στραβά! Δικαιολογημένα υποθέτει, ότι η ανάστασή του, θα μπορούσε τελικά να μυθολογηθεί και το τέλος της ιστορίας του, να γραφτεί χωρίς την πραγματική, δική του σωματική ανάσταση!

Αναρίθμητοι απλοί άνθρωποι, αν διαβεβαιωθούν ότι με την αυτοθυσία τους θα επιτελέσουν παγκόσμιο σωτηρικό έργο... και μόνο για το έπαθλο της εξαιρετικής τους υστεροφημίας, θα "έπιναν" ευχαρίστως, ένα τέτοιο ένδοξο "ποτήρι"! Μάλιστα ολόκληρες στρατιές ηρώων, πηγαίνουν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, για πολύ μικρότερα ανταλλάγματα! Όμως, ήταν πια ολοφάνερο. Αυτός ο σωτήρας... τελευταία στιγμή κάτι είχε πάθει!

Αριστερά, απεικόνιση του Χρισμένου (του 11ου αιώνα στη μονή Δαφνίου Αττικής) ως Παντοκράτωρ! Δεξιά, σύγχρονη επιστημονική αναπαράστασή του, βασισμένη σε τυπικό σκελετικό δείγμα συνηθισμένου Ιουδαίου της εποχής!

Ο επίσκοπος Θεοδώρητος (386-458 μ.Χ.) ευθέως παραδέχεται ότι ο άνθρωπος Ιησούς φοβόταν τον θάνατο: «όταν λοιπόν λέγει παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, ουδέν έτερον δείκνυσιν (τίποτε άλλο δεν δείχνει), αλλ’ ότι σάρκα αληθώς περιβέβληται φοβουμένη θάνατον» Ερανιστής 246.19-25. Ο Χρισμένος λοιπόν, λίγο πριν από την αποθεωτική του δοκιμασία, κατέρρευσε, αποκαλύπτοντάς μας τα εξαιρετικά μικρά όρια της αντοχής του, που σαφώς είναι ανάξια ενός πολυλατρεμένου ήρωα των δικών του ιστορικών διαστάσεων!

Ο Χρισμένος γνώριζε ότι το μέχρι τότε στημένο θέατρο της θεραπείας, ήταν μάλλον ευχάριστη εμπειρία, μπροστά στα όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσει! Μέχρι τότε, ποτέ του δεν είχε κάνει κάτι πραγματικά ηρωικό. Το τρισένδοξο θεραπευτικό του όνομα, το δημιούργησαν οι συνεργάτες του, με το εκπληκτικό σενάριο της ψευδ-αντιπαλότητας που παντού τον συνόδευε! Όμως στο τέλος της, η ιστορία του απαιτούσε ένα συγκλονιστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο αποκορύφωμα, που έφερνε ζάλη στον καλομαθημένο στις εύκολες δόξες, διορισμένο πρωταγωνιστή!

Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε, ότι κάθε άλλο παρά έλλειψη αυτοθυσίας, είχαν να επιδείξουν οι απλοί Ιουδαίοι! Σε πλήρη αντιδιαστολή με την φοβισμένη στάση του Ιησού, ο Ιώσηπος γράφει για μια χαρακτηριστική περίπτωση σταύρωσης: «Ο Βεσπασιανός γνώριζε την αδιαφορία για τις τιμωρίες που έδειχναν οι Ιουδαίοι... σε μια μάλιστα περίπτωση, ένας (Ιουδαίος) που συνελήφθη αιχμάλωτος, υπέστη όλων των ειδών τα βασανιστήρια και δεν είπε λέξη στον εχθρό, ούτε όταν τον βασάνιζαν με την φωτιά και τελικά οδηγήθηκε στον σταυρό χαμογελώντας. (Κειμ: ανεσταυρώθη του θανάτου καταμειδιών)». Φ. Ιώσηπος ιουδαϊκός πόλεμος 3.321.3. Υπήρχαν λοιπόν ήρωες εξαιρετικής αντοχής στον Ισραήλ... απλά ο γιος του Γιαχβέ δεν ήταν ένας απ’ αυτούς!

Ο συγκεκριμένος θεοποιημένος ήρωας, ήταν προφανώς σημαντικά κατώτερος του ιστορικού ρόλου που επιστρατεύθηκε να ενσαρκώσει! Ολοφάνερα υστερούσε σοβαρά σε ψυχικό κουράγιο, έτσι στην πλέον αποφασιστική καμπή της ιστορίας του, έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια εκπαιδευμένη μετριότητα! Και πραγματικά, σε καμία περίπτωση δεν είχε το κουράγιο ενός Ιερεμία, το σθένος ενός Δανιήλ, ούτε τον οίστρο και τον προφητικό λόγο ενός Ησαΐα!

Το δυσεξήγητο όμως του πράγματος παραμένει άλλο.

Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο του Λουκά (22.43-44)... πρώτα ο άγγελος Κυρίου "ενίσχυσε" τον Ιησού και μετά αυτός πανικόβλητος ίδρωσε σε βαθμό "αιμάτωσης"! Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι δύο αυτές καταστάσεις σημειώνονται εμφανώς σε ανάποδη σειρά;

Όλα εξηγούνται αν θυμηθούμε ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν άγγελοι, αλλά μόνο αγγελιοφόροι "Κυρίου"! Στην σοβαρότερη καμπή της ιστορίας του, ο Ιησούς συνομιλώντας με συγκεκριμένο αγγελιοφόρο του παν-εποπτικού ιερατείου, με τρεις ολόθερμες παρακλητικές πτώσεις στη γη, κατέθεσε το αίτημα μετάθεσης, παράκαμψης ή και ματαίωσης του "ποτηριού" της σταύρωσης! Όμως, η σταθερή απάντηση του "αγγέλου" ήταν παραπάνω από ξεκάθαρη. Η έκφραση «άγγελος Κυρίου "ενίσχυε" αυτόν», ούτε λίγο ούτε πολύ σημαίνει, πως ο απεσταλμένος του κυρίαρχου ιερατείου, έκανε ξεκάθαρο και με πολύ "πειστικά επιχειρήματα" ότι ο "Πατέρας" ή "Κύριος", δηλαδή το μυστικό διευθυντήριο, δεν δέχεται το επαναλαμβανόμενο αίτημα του Ιησού για ματαίωση των προδιαγεγραμμένων εξελίξεων!

Δεν μπορούσαν να υπάρξουν αλλαγές σεναρίου.

Ο δρόμος προς την αποθέωση ήταν μονόδρομος: ήρωας ή νεκρός! Αυτή ήταν η τελεσίδικη απόφαση του "Κυρίου"! Μόνο τότε ο Χρισμένος κατάλαβε, ότι μετά από τέτοια ξεκάθαρη "ενίσχυση", δεν υπήρχαν πλέον καθόλου περιθώρια διαφυγής. Έπρεπε οπωσδήποτε να πιει το "ποτήριο τούτο", με το συγκεκριμένο πικρό και επικίνδυνο περιεχόμενό του! Ο επίλογος έπρεπε να γραφτεί. Ο Χρισμένος έπρεπε να παίξει τον ρόλο του μέχρι το τέλος, ακριβώς όπως αρχικά τον είχε σχεδιάσει ο "Κύριος" ή "Πατέρας" αυτής της σεναριοποιημένης υπόθεσης!

Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκάς 22.43) δεν είναι καθόλου ανάποδα διατυπωμένο! (527) Σωστά η αγωνία του Ιησού επιτείνεται μετά την "ενίσχυση" (απόφαση απόρριψης) του τριπλού αιτήματός του απ’ τον "άγγελο"! Ο "Πατέρας" της υπόθεσης αυτής, γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, ότι ο επίλογος σ’ αυτό το θρησκευτικό θέατρο δεν μπορούσε να αλλάξει σε καμία απ’ τις λεπτομέρειές του! Η ιστορία θα συνεχιζόταν όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί!

Ο Ιησούς κατέρρευσε συνειδητοποιώντας τις μικρές πιθανότητες διαφυγής που είχε, να περάσει ζωντανός μέσα απ’ τις δυσκολίες μιας δίκης και καταδίκης σε ρωμαϊκό σταυρικό θάνατο. Έπρεπε να εμπιστευθεί την ζωή του στον "Πατέρα" που έμελλε να του αποδείξει, πως μετά από τόσα πετυχημένα, στημένα θαύματα ιάσεων, θα κατάφερνε να κατασκευάσει και την δική του εικονική ανάσταση, περνώντας την ακριβώς κάτω απ’ την μύτη των Ρωμαϊκών αρχών!

Τελικώς, το δίλημμα του αγγέλου, ήρωας ή νεκρός, αποδείχθηκε η καταλληλότερη "ενίσχυση"! Προφανώς ο "άγγελος" έδωσε στον Ιησού την αναγκαία αίσθηση του ηρωικού μονοδρόμου και έτσι ενίσχυσε πράγματι τον ατάλαντο αυτόν διορισμένο σωτήρα, να συμμαζέψει το κουράγιο του και να ολοκληρώσει την σοβαρή ιστορική του αποστολή!

Ανοίγοντας εδώ μια μικρή παρένθεση, θέλω να υπενθυμίσω ότι το δόγμα «ήρωας ή νεκρός» ήταν ανέκαθεν στα χέρια του εξουσιαστικού ιερατείου, απ’ τους ισχυρότερους μοχλούς παραγωγής ηρώων. Πολύ σύντομα, θα υπενθυμίσω πως μια ανάλογη ιστορία ωμού εκβιασμού, βοήθησε ("ενίσχυσε") εκβιαστικά και τον άλλον μεγάλο ήρωα της εξόδου, τον Μωυσή, στην ανάληψη της δικής του δύσκολης αποστολής!

Κατά την διάρκεια της μύησης και της εκπαίδευσής του στις τέχνες της χαλδαιικής μαγείας από τον αρχιερέα Ιοθόρ, ο Μωυσής απέφευγε συνεχώς και με ασυγχώρητο πείσμα, να αναλάβει την αποστολή της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο, εφευρίσκοντας μάλιστα ψευδώς διαφορές θρασύτατες δικαιολογίες, όπως ισχνοφωνία, βραδυγλωσσία και άλλα.

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος μας το επιβεβαιώνει γράφοντας: «αλλ’ όμως και ο μέγας Μωυσής και σκήπτεται (προσποιείται) και μυρίας επινοεί προφάσεις παραιτήσεως, λέγων: ισχνόφωνος είμαι και βραδύ-γλωσσος και δέομαι Κύριε άλλον απόστειλε αντί εμού... και θυμωθείς, οργίσθη ο Κύριος επί Μωυσήν» Εις τον Ησαΐα 6.5.17.// Έξ.4.10-14.

Τελικός, φεύγοντας δήθεν για την Αίγυπτο... όλα δείχνουν ότι ο Μωυσής "λοξοδρόμησε" εσκεμμένα, προσπαθώντας να ξεφύγει οριστικά απ’ τον φορτικό ιερέα Ιοθόρ, τον απειλητικό "θεό" Ιεχωβά και την απίστευτα δύσκολη αποστολή που με το στανιό ήθελαν να του φορτώσουν, να τα βάλει με τον Φαραώ της Αιγύπτου!

Όμως ο "θεός" του Σινά, που από τότε δια των "αγγέλων" του είχε την πρόνοια να παρακολουθεί άγρυπνα τους ήρωές του, βλέποντας τον Μωυσή, τον επιστρατευμένο και ήδη εκπαιδευμένο ήρωα να ξεστρατίζει εκτός πορείας, επενέβη δυναμικά. Έτσι: «όταν ο Μωυσής (λοξοδρόμησε απ’ την υποτιθέμενη πορεία του για την Αίγυπτο) σταμάτησε για να διανυκτερεύσει, (τότε) όρμησε ο Κύριος (Ο' άγγελος Κυρίου) εναντίον του (Μωυσή!) και ζητούσε να τον θανατώσει»! Εξ.4.24.

Προφανώς τον μεγάλο Μωυσή, εκτός πορείας, συνάντησε κάποιος συνοδοιπόρος ξένος, που στην συνέχεια αποδείχθηκε "άγγελος Κυρίου", (δηλαδή απεσταλμένος της ηγετικής, θεοκρατικής ομάδας του Σινά) που με τις κρυφές του μαγγανείες, (υπνοποιά βότανα) έριξε τον Μωυσή σε αφασία, δείχνοντας μάλιστα αποφασισμένος να του αφαιρέσει ακόμα και την ζωή, αν δεν συμμορφωθεί πλήρως με τις αρχικές εντολές της αποστολής του!

Την ζωή του μεγάλου Μωυσή, που κατάκοιτος πρέπει να παρακολουθούσε ανήμπορος τις εξελίξεις, γλίτωσε από του χάρου τα δόντια, η αποφασιστική παρέμβαση της γυναίκας του Σεπφώρας, που μόνη της συνδιαλεγόμενη με τον φονικώτατο "άγγελο" του υποσχέθηκε πλήρη συμμόρφωση με τις επιταγές του "θεού" και την εκτέλεση της δύσκολης αποστολής του στην Αίγυπτο!

Βέβαια κάποιοι επιμένουν ότι, ο παρ’ ολίγον αυτός θάνατος του Μωυσή, ακριβώς πριν από την ανάληψη της αποστολής του, είχε μοναδική αφορμή την καθυστερημένη περιτομή του γιού του! Όμως, θα πρέπει να μας δώσουν μια πειστική απάντηση, στο γιατί αυτή η παράλειψη του Μωυσή δεν τακτοποιήθηκε νωρίτερα, αλλά μόνο μετά την αποχώρηση του Μωυσή απ’ την Μαδιάμ, καθ’ οδόν προς την Αίγυπτο και προς εκτέλεση μιας αποστολής που τόσο πολύ ήθελε να αποφύγει.

Γιατί απλά δεν του υπεδείχθη η παράβαση, αλλά ο άγγελος απειλεί με θάνατο, τον ίδιο άνθρωπο, που μόλις πριν από λίγο ο ίδιος ο θεός, παραβλέποντας την παράβαση του δήθεν απερίτμητου γιού του, του ανέθεσε την σημαντικότερη εντολή της απελευθέρωσης των Εβραίων από την Αίγυπτο;

Ο Μωυσής, όταν συνήλθε κατάλαβε πια, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει από την ελεγχόμενη μοίρα του, που τον ήθελε ήρωα απελευθέρωσης... ή νεκρό!

Το παράξενο αυτό νυχτερινό περιστατικό, όπου ο βιβλικός θεός, ήθελε να σκοτώσει έναν από τους μεγαλύτερους ήρωές του, η Βίβλος το περιγραφεί φευγαλέα και το προσπερνα βιαστικά με ασάφειες. Φαίνεται όμως ξεκάθαρα, ότι το ισχυρό δίλημμα: ήρωας ή νεκρός, ήταν από τότε σε εκβιαστική δράση αναγκάζοντας δειλούς, ή αδιάφορους αρχικά ανθρώπους, όπως ο Μωυσής, να πάρουν υποχρεωτικά τον δύσκολο δρόμο του ήρωα, καθώς γινόταν πια σαφές, ότι από μικρά παΐδια τους είχαν γι’ αυτό ακριβώς επιλέξει, αλλά και εκπαιδεύσει!

Είδαμε άλλωστε πως οι ίδιες ξεκάθαρες απειλές κατα της ζωής της και των δικών της ανθρώπων, ανάγκασαν (επί το βιβλικότερον: "ενίσχυσαν") και την άτολμη μικρούλα Εσθήρ, να αναλάβει τον ρόλο της ριψοκίνδυνης ηρωίδας στην αυλή του Ξέρξη, για την σωτηρία των συμπατριωτών της Ιουδαίων της διασποράς!

Άλλωστε, για να βεβαιωθούμε εντελώς, ότι ολόκληρη η βιβλική θεολογία υπήρξε ξεκάθαρα εξαναγκαστική και ολόκληρη στηρίχθηκε στο δόγμα ήρωας ή νεκρός υπενθυμίζω τα ίδια της τα λόγια: «Σήμερα θέτω έμπροσθέν σας ευλογίαν και κατάραν, ευλογία εάν υπακούετε... κατάρα εάν δεν υπακούετε» Δευτερ.11.26-28.

Λίγο παρακάτω συνεχίζει: «Εάν δεν υπακούσεις επιμελώς στην φωνή του Κυρίου του θεού σου, για να προσέχεις να εκτελείς όλες τις εντολές του και τα διατάγματά του τα οποία εγώ σε προστάζω σήμερα, όλες αυτές οι κατάρες θα έλθουν πάνω σου και θα σε βρούν... Ο Κύριος θα φέρει πάνω σου θανατικό... θα σε χτυπήσει με πυρετό, ρίγος, ερεθισμό, μαρασμό, φλόγωση και με μαχαίρι... θα σε καταδιώκει εωσού αφανισθείς... το πτώμα σου θα γίνει τροφή στα όρνια του ουρανού και στα θηρία της γης... ο Κύριος θα κάνει τις πληγές σου μεγάλες και αθεράπευτες και τις ασθένειές σου κακές βαριές και αθεράπευτες. Θα φέρει πάνω σας όλες τις οδυνηρές πληγές της Αιγύπτου και θα τις κολλήσει σε σας, αλλά (θα φέρει ακόμα εναντίον σας) και κάθε ασθένεια και κάθε πληγή που δεν είναι γραμμένη στο βιβλίο αυτό, και θα σας χτυπήσουν μέχρι αφανισμού! ... Αν υπακούσετε: «ο Κύριος θα σας αγαθοποιεί» Αν όμως δεν υπακούσετε: ο Κύριος θα ευφρανθεί στο να σας εξαλείψει και να σας εκμηδενίσει»! Δευτερ.28.15-63. Το δόγμα: ήρωας ή νεκρός, ήταν ανέκαθεν η πεμπτουσία της Βίβλου!

Αυτός λοιπόν υπήρξε ο εκβιαστικότερος "θεός" όλων των εποχών!

Αυτός ήταν ανέκαθεν ο απόλυτος βιβλικός κανόνας! Υποταγμένος και ευλογημένος ή ανυπάκουος και νεκρός! Αξίζει βέβαια να διαβάσετε ολόκληρο αυτό το 28ο (ΚΗ') κεφάλαιο του Δευτερονομίου, για να δείτε τις απίστευτες και ατελείωτες κατάρες, με τις οποίες ο "θεός" (δηλαδή οι Λευίτες) εξασφάλιζαν την απόλυτη συνεργασία και την υποταγή, απ’ τους δύσμοιρους λαϊκούς Εβραίους!

Ολόκληρη η Βίβλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια συλλογή εξαναγκασμών σε δράση, με την ελπίδα της σωτηρίας απ’ την μια και την απειλή του θανάτου απ’ την άλλη. Υπερβολικά σαφής γίνεται επ’ αυτού ο θεολόγος Κλήμης Αλεξανδρεύς γράφοντας: «δια της (μη κατακαιόμενης) βάτου λαλεί (ο θεός της Π. Διαθήκης) και μέσα από το πυρ δίδεται στους ανθρώπους, δείγμα ομού χάριτος και φόβου: εάν υπακούσεις το φως, εάν παρακούσεις το πυρ». Προτρεπτικός προς Έλληνες 1.8.3.

Κλείνοντας λοιπόν την παρένθεση ήρωας ή νεκρός, συμπεραίνουμε πως κάτι ανάλογο συνέβη και με τον πανικόβλητο Χριστό, μπροστά στο "ποτήρι" της σταύρωσής του! Διαφορετικά δεν εξηγείται η κραυγαλέα ανακολουθία στην παραπάνω διατύπωση, όπου βλέπουμε τον ήρωα Ιησού, να τον κόβει ματωμένος ιδρώτας, όχι πριν, αλλά μετά την "ενίσχυση" του "αγγέλου"!

Για όσους λοιπόν ακόμα αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν, το διάσημο αυτό σπαραξικάρδιο σταυρικό δράμα, με όλα τα τόσο θυσιαστικά αλλά και άκρως επικίνδυνα, να ολοκληρώθηκε από μικρόψυχους ταλαντούχους υποκριτές και απλούς ψεύτες, νομίζω πως η απάντηση είναι πλέον σαφής... Στην κατάλληλη στιγμή, λειτούργησε αποφασιστικά ο ωμός εκβιασμός ζωής και θανάτου! Το δόγμα ήρωας ή νεκρός, υπήρξε ανέκαθεν ο βασικότερος μοχλός εξαναγκασμού των βιβλικών ηρώων, σε δράση εκτός ορίων!


Εκτυπώστε αυτό το άρθρο!

14 σχόλια:

  1. Πραγματικά πολύ διαφωτιστικό... Αλλά πως εξηγείται η γέννηση του Ιησού και η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου προσώπου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ Κώστα Κ. η γέννηση του Ιησού προέρχεται από τον Αγγελο που "εισήλθε προς την Μαριάμ" που ίσως ήταν ο Ιούδας από τα Γάμαλα. Η επιλογή δεν ήταν συγκεκριμένη και θα μπορούσαν να επιλέξουν οι Αρχιερείς κάποιον άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγω θα σου προτεινα να ασχοληθείς με κάτι άλλο.
    δείχνεις έξυπνος άνθρωπος .
    δεν μπορείς να κρίνεις πράγματα που μόνο επιδερμικά γνωρίζεις .
    Αυτοί που λέγονται Χριστιανοί είναι υπέυθυνοι για όλα τα δεινά της Γης.
    Δεν φταίει όμως η Χριστιανική πίστη ..
    και μη με ρωτήσεις τί ειναι αυτό και πού υπάρχει ..και γω το ψάχνω!
    Αλλά δεν το λοιδωρώ.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ αξιόλογη προσπάθεια αποκάλυψης της σχετικής μυθοπλασίας. Μυθοπλασίας που στοχεύει στον τυφλό δογματισμό και στην σκληρή και ανελέητη εκμετάλλευση των αδαών και φοβισμένων. Αν δεν είχαν τον προηγούμενο στόχο κάποια μηνύματα θα ήταν άκρως παιδαγωγικά και χρήσιμα. Δυστυχώς για πολλούς και για πολλά δεν έχει καμμία σχέση ο μυστικισμός και η φοβία που εμπνέει ο Χριστιανισμός με την καθαρή σοφία της αρχαίας Ελληνικής πνευματικής παραγωγής.Βέβαια από την παλαιά προς την καινή διαθήκη έχουν γίνει πολλές βελτιώσεις στο ύφος και στο περιεχόμενο διηγήσεων και ιστοριών.Βέβαια τα όπου γης ιερατεία λειτουργούν με παρόμοιες δομές και τρόπους. Εκείνο που χρειάζεται να τονιστεί και να διορθωθεί στην πορεία είναι ο θανάσιμος εναγκαλισμός των πολιτικών συστημάτων με κάποια ιερατεία και η συνοδοιπορεία τους προς εκμετάλλευση των λαών. Σ΄αυτό το επίπεδο μικρή διαφορά έχει η χώρα μας από το φανατικό Ισλαμικό καθεστώς του Ιράν, ίσως μάλιστα εδώ τα κρυφά και υπόγεια ρεύματα να είναι πιο δηλητηριώδη. Υπάρχει άραγε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα με συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξιθρησκεία, όπου όμως η έπίσημη θρησκεία εισβάλλει στην εκπαίδευση με τρόπο προσηλυτιστικό; Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε σκεπτόμενο λογικά και καθαρό άνθρωπο, επιστήμονα , κυβερνήτη να πάρει θέση απέναντι στο στρεβλό κατασκεύασμα-όρο του "Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια, αλλά προσωπικά αδιάφορη. Και έτσι να είναι και λοιπόν;
    Υπάρχουν πολλές θρησκείες και πολλά ερωτηματικά και αντιφάσεις στην καθεμία. Αν καθήσουμε να βρούμε τα παράδοξα τους θα φάμε πολλές ζωές και τελικά δεν θα έχουμε ανακαλύψει τίποτα. Δυστυχώς φίλε μου η αλήθεια δεν έρχεται διά της ατόπου απαγωγής και αυτό είναι προσωπική άποψη και φιλοσοφία. Επίσης δεν κερδίζει κάποιος κάτι ουσιαστικό (σχετικό και αυτό) θίγοντας τα πιστεύω μίας ομάδας ανθρώπων. Και λέω σχετικό γιατί την ουσία την βρίσκει ο καθένας οπουδήποτε.
    Προσωπικά δεν βρίσκω καθόλου ενδιαφέρουσα την προσεγγισή σου. Ισως επειδή δεν νιώθω βέρος χριστιανός ορθόδοξος ώστε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Από την άλλη σε αυτές τις παγκόσμιες φιλοσοφίες δεν ψάχνω να απορρίψω για να δεχθώ απλώς τί μου ταιριάζει περισσότερο.
    Πάμε παρακάτω λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ
    ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν και ο τίτλος του Δημοσιέυματός σας θυμίζει νουβέλα του Gabriel Garcia Marquéz
    εν τούτοις συμμερίζομαι την επιστημονική εξήγησή σας, αλλά όλη αυτή η ιστορία του χριστιανισμού ήταν μια τιτανομαχία δύο γιγάντων:
    Του Ελληνισμού και του Ιουδαϊσμού, δυστυχώς ο Εβραϊσμός νίκησε κι έχει μπει στο πετσί εκατομυρίων θνητών.
    Για να τους το βγάλεις πρέπει να τους μορφώσεις ώστε να δουν τον άνθρωπο σαν γιο της γης...

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Της ηλιθιότητας το ανάγνωσμα αθεϊστικά σκουλίκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Με τέτοιες θεούσες δεν είναι να απορείς πως το γκρουπούσκουλο του Καρατζαφέρη θα καταντήσει χειρότερο και από το σύριζα και την κνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. H alh8eia einai oti den diabasa oles tis paragrafous alla xairomai polu pou epitelous ema8a olh thn alh8eia.



    (Den eimai anwnumos alla efoson moy steilate email ara eimaste gnwstoi)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κατ΄αρχήν επικαλείσαι και διαφημίζεις με φανφάρες την αθεϊστική σου ιδεολογία ενω δηλώνεις ελληναράς.
    Αν δεν ήσουν τόσο παρωπισμένος και σκοτισμένος, αν δεν έπασχες απο το "σύνδρομο του πολιτικού μηχανικού" (όπως το ονομάζω εγώ, δηλαδή της νοοτροπίας που έχει αποκτήσει το τσιμεντάδικο συνάφι σας να θεωρείτε εαυτούς σούπερ ντούπερ επιστήμονες τυρβάζοντες επι παντός επιστητού)και μης βλακείας και αποχαύνωσης που σας έχει επιβάλλει το άσβεστο μίσος σας θα έβλεπες τα εξής:
    1 οι αρχαίοι ΕΛΛΗΝΕΣ (που όσο και αν προσπαθείτε να τους χρησιμοποιείτε για το αντίθετο) είχαν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της ύπαρξης του ΘΕΟΥ και της θρησκευτικότητας.
    2 Περίμεναν την εμφάνισή του (άγαλμα στον 13ο Θεό!) γιαυτό και σαγηνεύτηκαν απο τη διδασκαλία του απ. Παύλου!!!
    3 ο Ιησούς τίμησε με το παραπάνω την Ελλάδα και το αρχαίο πνεύμα αφού η παράδοση του Ευαγγελίου του έγινε στους Έλληνες και στην Ελληνική γλώσα(οχι στους Ιουδαίους που όπως κόπτεσαι ότι αυτοί τον έβαλλαν)
    4 η χριστιανική Πίστη και όχι θρησκεία δεν επεβλήθη απο τρομερούς πολέμαρχους αλλά διαδόθηκε απο τους ίδιους τους ρακένδυτους και απορους αποστόλους και λοιπούς πιστούς που έιδαν και έζησαν τα Μεγαλεία του ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΝΤΟΣ ΘΕΟΥ!!!
    5 Όλοι όσοι, δια μέσου των αιώνων ενστερνιστήκαν την Διδασκαλία Του έζησαν και πέθαναν πάμφωχοι(στην τσέπη- πάμπλουτοι όμως στην ψυχή). Αυτό αποδεικνύει οτι δεν ήταν σκοπός τους ο πλουτισμός (η αιώνια κατάρα των ανθρώπων)και πάλευαν για κάτι πραγματικό, αληθινό και ωραίο και οχι γα να διαδώσουν ένα ψέμα αφού κανείς τους δεν θα δεχόταν να σφαγιαστεί αδίκως η να υποφέρει και τελικά να χαθεί αδέκαρος, γιατί ο μόνος λόγος που θα ήταν ικανός να τους ωθήσει στην διάδοση ενός ψέματος τέτοιου μεγέθους θα ήταν ο πλουτισμός και η καλοπέραση και ΜΟΝΟΝ!!!
    6 Ο Χριστός μόνον και η διδασκαλία του έχει πολεμηθεί βάναυσα γιατί δεν είναι ιδρυτής θρησκείας, θρησκοληψίας κτλ, αλλά διδάσκαλος της αλήθειας του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ, η οποία φυσικά ενοχλεί πολλούς. Σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες που είναι ανθρώπινα εφευρήματα και για το λόγο αυτό ευκολοχώνευτα αφού χαϊδεύουν αυτάκια( ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΞΕΛΙΞΗΣ, DNA ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΗΜΕΝΑ ΔΟΛΙΩΣ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΛΑ … ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗ ΕΠΙΧΕΙΡΉΜΑΤΑ ΤΟΥΣ).
    ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΓΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΘΕΟΣ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ)!!!
    ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΚΑΤΙ ΨΕΥΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΛΗΘΙΝΟ.
    ΔΕΝ ΕΞΗΓΕΙΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΟΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΆ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ…
    ΜΗΠΩΣ Ο ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΔΙΩΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ;;; (ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ).
    ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΦΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ 2 ΜΕΤΡΑ ΧΩΜΑ( Η ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΑ ΚΑΝΑΤΙ ΣΤΑΧΤΗ)!!!
    ΤΑ ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΤΕ ΑΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ,ΤΥΦΛΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ "ΕΡΓΑΣΙΕΣ" ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ¨ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ" ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ...
    ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊΤΕ ΑΛΗΘΟΦΑΝΗ ΑΛΑ ΑΚΡΩΣ ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ…
    ΠΡΟΣ ΚΕΝΤΡΑ ΛΑΚΤΙΖΕΤΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΚΕΡΔΙΖΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΔΗΓΕΙΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ…
    ΦΥΣΙΚΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ Ι ΣΥΝΗΓΟΡΟΥ , ΠΗΡΑ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΞΕΠΛΗΞΕ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΕΞΥΠΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΓΙΔΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ…
    ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕΤΕ ΤΟ SITE ΣΑΣ ΑΠΟ ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ ΣΕ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΕΠΑΘΕ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΗΨΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
    Δ.Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πρωτ’ απ’ όλα συγχαρητήρια που λειτουργείς δημοκρατικά, ελεύθερα και προπαντός Ελληνικά, ανεχόμενος όλες τις απόψεις σ’ αντίθεση με τους φονταμενταλιστές θρησκόληπτους που σε καμία περίπτωση δεν ανέχονται άλλη άποψη. Θέτω όμως θέματα προς προβληματισμό και συζήτηση: είναι έτοιμη η κοινωνία να δεχθεί τον αθεϊσμό; μήπως αυτό επιφέρει μεγαλύτερη έκπτωση αξιών, ποια κοσμοθεωρία θα μπορούσε να είναι τόσο εύκολα αντιληπτή ώστε να αντικαταστήσει το υπάρχων (ομολογώ προβληματικό σε πολλές περιπτώσεις) σύστημα αξιών, μήπως η «κατάρριψη» της δευτέρας παρουσίας (συνέχιση της ζωής μετ’ θάνατο) οδηγήσει σε κατάθλιψη μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Σου υπενθυμίζω ότι στη αρχαία Ελλάδα μόνο μετά από εκπαίδευση και επιλογή θα μπορούσε κάποιος να συμμετέχει σε μυστήρια όπου θα του αποκαλύπτονταν συγκεκριμένη γνώση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητέ Δ.Λ. όταν βρίζετε και προσβάλετε με τόσο θράσος προβάλοντας την αγραμματοσύνη σας, την άγνοιά σας και την αλήθεια του χριστού σας, να βάζετε όνομα,επίθετο, τηλέφωνο, πτυχείο, φωτογραφία, τα βιβλία σας, και την διεύθυνσή σας, όπως έκανα και εγώ. Γιά αυτά που ρωτάτε για το χριστό να διαβάσετε τις 100 τελευταίες σελίδες του βιβλίου Το Θέατρο της Σωτηρίας, του Καλόπουλου και να πάτε στο εικονίδιο του βιβλίου στο μπλόγκ μου και να πατήσετε με το ποντίκι γιά να δείτε τα περιεχόμενα του βιβλίου. Και σας πληροφορώ ότι τα Διάσημα και Παγκόσμια Best seller γιά δεκαετίες βιβλία του Dawkins που εσείς πετάτε στα σκουπίδια είναι αναγνωρισμένα από όλα τα Πανεπιστήμια και όλους τους επιστήμονες παγκοσμίως και εξηγούν τα πάντα στην Βιολογία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αν ήταν ψέματα όλα αυτά.. Γιατί τότε ο απλός αγιασμός από την εκκλησία δεν βρωμιζει σαν νερό και μένει για χρόνια πόσιμος.. Αν ήταν ψέματα όλα αυτά θα καταριπτωνταν από την πρώτη στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή