Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Τρίτο απόσπασμα από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου "Το θέατρο της σωτηρίας" (σελ. 498-520)

«Ώρα έκτη έως ενάτη»

Πρέπει βέβαια να διευκρινίσω, ότι τα περί διαφυγής του Ιησού από τον σταυρικό θάνατο, με διάφορες εκδοχές και εξηγήσεις, τα έχουν περιγράψει εκατοντάδες υποψιασμένοι αναλυτές και συγγραφείς ανά τους αιώνες, άλλος με λιγότερα και άλλος με περισσότερα επιχειρήματα ή ακόμα και με φευγαλέους υπαινιγμούς. Για τους περισσότερους εξ αυτών που το αποπειράθηκαν, η αποκωδικοποίηση της "ανάστασης” απεδείχθη ανεξήγητα περίπλοκη υπόθεση! Παρ’ όλα αυτά δεν είναι λίγοι εκείνοι που με ερμηνευτική οξυδέρκεια, κατάφεραν να εντοπίσουν διάφορες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των κειμένων, που περίπου υποδεικνύουν τον τελικό μηχανισμό επιβίωσης του Ιησού πέρα απ’ τον σταυρικό του θάνατο!

Δεν παραπέμπω σ’ όλους αυτούς τους εξαίρετους αμφισβητίες και στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των τοποθετήσεών τους, για να διατηρηθεί λιτή και κατανοητή η δική μας αποκωδικοποίηση των βιβλικών δεδομένων της "ανάστασης" του Ιησού. Η παράθεση μιας στρατιάς ονομάτων, που έχουν στο παρελθόν επιχειρήσει κάτι ανάλογο, απλώς θα αποσπούσε την προσοχή του αναγνώστη απ’ την απλή δική μας ξενάγηση. Θα δείτε άλλωστε, πως ουσιαστικά δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη ανάγκη να παραπέμψουμε σ’ όλους αυτούς που προηγήθηκαν, μιας και σχεδόν όλα αποκωδικοποιούνται, αν απλώς ακολουθήσουμε πιστά τα ίδια τα δεδομένα της βιβλικής αφήγησης!

Στην δική μας περίπτωση βέβαια, η πρωτογενής αποκωδικοποίηση της παλαιοδιαθηκικής μαγείας (χρήση προφητικών ουσιών) και η βαθύτερη επίγνωση που αποκτήσαμε απ’ την πολυετή και εκτεταμένη ανάλυση πληγών και ιάσεων της Παλαιάς Διαθήκης, μας βοήθησε αποφασιστικά στην διαφορετική προσέγγιση και την καλύτερη δυνατή αξιολόγηση των δεδομένων, της καινοδιαθηκικής μαγείας.

Παρακολουθώντας τους θαυματοποιούς της Παλαιάς Διαθήκης, διαπιστώσαμε μια σταδιακή διαφοροποίηση στη χρήση των παραγόμενων πληγών! Αρχικά στην Παλιά Διαθήκη, (στην εποχή των πατριαρχών), τα θύματα των δηλητηριο-πληγών ήταν συνήθως οι ξένοι και οι αντίπαλοι. Κυρίως όμως απ’ την εποχή της Βαβυλώνας, παρακολουθώντας τους τρεις παίδες να κινδυνεύουν μέσα στην κάμινο του πυρός και τον Δανιήλ να διακινδυνεύει την ζωή του μέσα στον λάκκο των λεόντων, συνειδητοποιούμε, ότι ο κανόνας αυτός μπορούσε δημιουργικά να αντιστραφεί, με πολύ αποδοτικότερα μάλιστα αποτελέσματα.

Η ολοκληρωτική όμως αντιστροφή, μέχρι του κυριολεκτικού αυτοτραυματισμού, γίνεται φανερή στην Καινή Διαθήκη και αποκορυφώνεται στην περίπτωση του "εθελουσίως πάσχοντος θεού".

Η αντιστραμμένη μαγγανεία, η ελεγχόμενη αυτή αυτο-δηλητηριοχρησία, εξασφαλίζει στον κεντρικό ήρωα, πειστικές συνθήκες εικονικού θανάτου, που με την πετυχημένη "ανάσταση" (ανάνηψή) του, τον αναβαθμίζουν όχι σε απλό άνθρωπο του θεού ή προφήτη, αλλά σε πανίσχυρο "θεό", που όχι μόνο πέτυχε την πολυπόθητη απόλυτη νίκη επί του θανάτου, αλλά υψώνοντας θριαμβευτικά το κορυφαίο αυτό παγκοσμίως ποθητό έπαθλο, (σαν άλλος Γιλγαμές 546), μπορούσε πια να υποσχεθεί αιώνια ζωή, σε όλους εκείνους, που καταγοητευμένοι θα δεχθούν να πληρώσουν το τίμημα της απόλυτης πίστης σ’ αυτόν! Το αποκορύφωμα της Καινής Διαθήκης όχι μόνο ήταν αξιοθαύμαστο... αλλά και στην φυσική προέκταση της παλαιοδιαθηκικής μαγείας!

Υπογραμμίζοντας λοιπόν πρόσθετες λεπτομέρειες, που να καθιστούν την περίπτωση του Ιησού, φανερά ύποπτη εικονικού θανάτου, επισημαίνουμε εμφατικά, ότι και μόνο ο απελπιστικά ελάχιστος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού, θα έπρεπε αυτόματα να αφαιρέσει κάθε αίσθηση αυθεντικότητας από τον "θάνατο" του Ιησού, καθιστώντας τον άμεσα ύποπτο, έντεχνης διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο!

Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.

Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, είδαμε ήδη ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν (όξος) περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (δηλαδή αμέσως μετά το πότισμα του σπόγγου και περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.

Ο Μάρκος (15.33-37) επαναλαμβάνει αυτολεξεί τα ίδια ακριβώς. Ο δε Λουκάς (23.44-46) επιβεβαιώνει την ενάτη ώρα ως την στιγμή του θανάτου του Ιησού.

Κατά την ομόφωνη λοιπόν γνώμη των τριών πρώτων ευαγγελιστών, (ο Ιωάννης δεν αναφέρει καθόλου ώρα "θανάτου") ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα στον "Πατέρα" του «περί ώρας ενάτης» 547 Όμως, πριν από τρεις μόνο ώρες, δηλαδή «περί ώρας έκτης» Ιωάνν.19.14-16, ο Ιησούς βρισκόταν ακόμα στο πραιτώριο του Πιλάτου και μέχρι την σταύρωση του, (πάντα κατά την αφήγηση), μεσολάβησαν ακόμα τα εξής χρονοβόρα γεγονότα: Οι Ιουδαίοι επέβαλαν με την οχλαγωγία τους την καταδικαστική απόφαση. Ο Πιλάτος τον παράδωσε στην φρουρά. Οι φρουροί (κατά την αφήγηση) τον περιέπαιξαν φορώντας του χλαμύδα και τον προσκυνούσαν περιπαικτικά. Στην συνέχεια τον έντυσαν ξανά με τα δικά του ρούχα, του φόρτωσαν τον σταυρό και τον οδήγησαν εκτός πόλεως στον δρόμο προς τον Γολγοθά.

Καθ’ οδόν, ο Ιησούς σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος. Εκεί ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο (Λούκ.23.28). Τελικά έφτασαν στον Γολγοθά, όπου οι Ρωμαίοι σταυρωτές, πρώτα του πρόσφεραν το δικό τους χαλαρωτικό όξος, το οποίο ο Ιησούς αρνήθηκε και... τελικά τον σταύρωσαν. Μετά απ’ όλα αυτά, πόσος χρόνος απέμεινε απ’ τις αρχικές τρεις ώρες, ανάμεσα στο πραιτώριο και την σταύρωση, για την τελική σταυρική ταλαιπωρία του Ιησού;

Ο Ιησούς των κειμένων, ήταν ένας τριαντατριάχρονος άνδρας, δηλαδή στην ακμή της δύναμής του! Μάλιστα κατά την θεολογία, ήταν ένας τέλειος άνδρας, χωρίς την φθοροποιό αμαρτία του Αδάμ! Άρα ήταν ασφαλώς και ανθεκτικότερος από κάθε άλλον άνθρωπο επί γης! Από ποια αιτία λοιπόν πέθανε, σε λιγότερο από δύο ώρες, ένας τέτοιας ασυνήθιστης αντοχής τριαντατριάχρονος άνδρας, απλά δεμένος στο σταυρό;

Ούτε πείνα, ούτε δίψα, ούτε οποιαδήποτε αναπνευστική δυσκολία, σκοτώνουν έναν νέο άνθρωπο, στον ελάχιστο αυτό χρόνο των δύο ωρών! Το περίφημο πνευμονικό οίδημα (υγρό στους πνεύμονες) λόγω παρατεταμένης δυσκολίας στην αναπνοή του σταυρωμένου, που αναγκάσθηκαν να ανακαλύψουν σαν αιτία θανάτου, οι προβληματισμένοι πιστοί, όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από σχετικά πειράματα, αλλά ακόμα κι αν το δεχθούμε ως αιτία θανάτου, δεν έχει καμία πιθανότητα να εμφανιστεί στον ελάχιστο αυτό χρόνο της δίωρης ταλαιπωρίας του Ιησού πάνω στον σταυρό!

Ακόμα κι αυτοί, που δεν μπορούν να δεχθούν ότι στην περίπτωση του Ιησού δεν χρησιμοποιήθηκαν καρφιά στα χέρια και στα πόδια, θα πρέπει να μάθουν, ότι ακόμα και αν δεχθούμε τα τραύματα αυτά στα πόδια και τα χέρια, το σκηνικό στην περίπτωση του Ιησού δεν αλλάζει διόλου! Παρόμοια τραύματα, δεν είναι θανατηφόρα, δεν δημιουργούν ακατάσχετη αιμορραγία και φυσικά σε δύο μόνο ώρες, δεν μολύνονται σε θανατηφόρο βαθμό!

Ο γνωστός καθηγητής θεολογίας Μπαλάνος έγραψε: «Η αιμορραγία των άκρων εκ της προσηλώσεως (από το κάρφωμα) έπαυε ταχέως και δεν ήτο θανατηφόρος. Τον θάνατο επέφεραν η (πολυήμερη) παρά φύση στάση του σώματος, εκ της οποίας προήρχετο μεγάλη αταξία στην κυκλοφορία του αίματος...». Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.

Το παρακάτω απόσπασμα εφημερίδος, μας δίνει την αντικειμενική αίσθηση του πράγματος, από μια πραγματική εμπειρία σταύρωσης: «Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα επέτυχαν δύο νεαροί Γάλλοι, εγκατεστημένοι στο Μόντρεαλ. Ο Πάτρικ Μπενισού και η γυναίκα του Μαρίτα, ιδρυτές σχολής γιόγκα, έμειναν σταυρωμένοι, ενώπιον εκατοντάδων θεατών, θέλοντας να αποδείξουν ότι η πλήρης αυτοκυριαρχία μπορεί να κατανικήσει τον πόνο... Ο Πάτρικ κάρφωσε μόνος του τα πόδια και το ένα του χέρι! Τέλος κάποιος ανέλαβε να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο δεξί του χέρι! Στην θέση αυτή (του σταυρωμένου) έμειναν ακίνητοι και σχεδόν μειδιώντες η Μαρίτα 22 ώρες ο δε Πάτρικ (32 ετών) 30 ώρες»! «ΒΗΜΑ» 21 Σεπτ. 1967 - Μόντρεαλ 21. Από το Βιβλίο του Ιάσονα Ευαγγέλου «Το θρησκευτικό φαινόμενο» σελ. 75.

Η παραπάνω περίπτωση, δίνει την σωστή χρονική διάσταση στο ζήτημα, δείχνοντας περίτρανα ότι η σταύρωση ήταν ειδικά επιλεγμένη για να σκοτώνει τα θύματά της αργά και βασανιστικά. Όμως η ίδια η αφήγηση της Καινής Διαθήκης, επιμένει να μας δείχνει ξεκάθαρα, ότι ο χρόνος παραμονής του Ιησού στον σταυρό, ήταν εξωφρενικά μικρός!

Ναι, στην διασημότερη θανατηφόρο σταύρωση της ανθρωπότητας, απουσιάζει εντελώς, ο αναγκαίος χρόνος για μια σταδιακή σωματική εξάντληση μέχρι θανάτου! Αντιθέτως ο Ιησούς μέχρι την τελευταία στιγμή, παρέμεινε ακμαίος και διέθετε στεντόρεια φωνή, που μόνο προθανάτια κατατονία δεν δηλώνει: «ανεβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων Ηλι, ηλι... Ματθ.27.46. Μάλιστα, όπως είπαμε, με πλήρη διαύγεια πνεύματος, συνομιλούσε μέχρι την τελευταία στιγμή, τόσο με τους εκατέρωθέν του σταυρωμένους ληστές, υποσχόμενος παραδείσους, όσο και με τους συγγενείς του, τακτοποιώντας οικογενειακές του υποθέσεις!

Για να νικήσει ο Ιησούς τον θάνατο.. . έπρεπε πρώτα να πεθάνει!

Από τι πέθανε λοιπόν ο Ιησούς πάνω στον σταυρό; Στο δίωρο αυτό της σταύρωσής του, ο Ιησούς δεν παρουσίασε απολύτως κανένα σύμπτωμα προθανάτιας εξάντλησης. Όμως, όπως ξεκάθαρα ομολογείται... μόλις ο Ιησούς φώναξε τον "Ηλία" ή οποιοδήποτε άλλο σύνθημα στα χαλδαιικά και κάποιος εκ των ημετέρων, έτρεξε, του έβαλε με το καλάμι τον σπόγγο στο στόμα... ο Ιησούς πάραυτα παρέδωσε το πνεύμα!

Τι "σκότωσε" λοιπόν τον Ιησού;

Είναι εντελώς φανερό! Τον Ιησού δεν μπορούσε να "σκοτώσει" η σχεδόν ανύπαρκτη σταυρική ταλαιπωρία, αλλά μόνο το κατάλληλο όξος απ’ τον σπόγγο του μανδραγόρα! Αμέσως μετά την προκαθορισμένη γουλιά δηλητηρίων, που ο Ιησούς ήπιε, "δαγκώνοντας" τον σπόγγο, βυθίστηκε για λίγες ώρες στην αγκαλιά μιας βαθιάς αλλά αναστρέψιμης ανυπαρξίας (που σήμερα ονομάζεται γενική αναισθησία), παραδίνοντας το πνεύμα του στα χέρια του δίδυμου αδελφού του θανάτου, του ψυχρού και απόλυτα σκοτεινού καρωτικού ύπνου!


Το μυστικό της Παρασκευής...
σκοτώνει οριστικά τον μύθο της ανάστασης!


«Χρόνος και καιρός για κάθε πράγμα
καιρός της γέννας και καιρός του θανάτου
καιρός να φυτέψεις και καιρός να ξεριζώσεις
καιρός να σκοτώσεις και καιρός να θεραπεύσεις
καιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις»

Σολομών Εκκλησιαστής 3.1-4.


Στην περίπτωση του Ιησού, οι σοβαρές ενδείξεις μιας προσχεδιασμένης "ανάστασης" κάθε άλλο παρά τελειώνουν εδώ! Όμως για να δρομολογηθεί μια τέτοια πετυχημένη κοινωνική παράσταση, έπρεπε να βρεθεί όχι μόνο ο τρόπος και ο τόπος, αλλά και ο κατάλληλος χρόνος!

Και βέβαια όπως θα δούμε και θα βεβαιωθούμε, η μοναδική κατάλληλη ημέρα του έτους, για την επιχειρούμενη εικονική ανάσταση, όχι μόνο βρέθηκε αλλά διέθετε και όλα τα αναγκαία πλεονεκτήματα!

Προσέξτε και αποφασίστε μόνοι σας, αν ο χρόνος και ο εκπληκτικός συντονισμός που συνέχει την περίπτωση του Ιησού, είναι πράγματι ατράνταχτα πλέον στοιχεία προσχεδιασμού και σεναριοποίησης!

Παρακαλώ, εντείνετε την προσοχή σας!

Όλα είχαν εξελιχθεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό, όμως, τίποτε δεν είχε τελειώσει ακόμα και όλα παρέμεναν σε αγωνιώδη εξέλιξη! Στο κλείσιμο της ημέρας, ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι ως έπρεπε, σε κατάσταση βαθιάς νάρκης, αλλά ακόμα πάνω στον σταυρό. Όμως, η βαθιά νάρκωση μπορεί να κάνει δυσδιάκριτη την αναπνευστική λειτουργία, δίνοντας την ψευδαίσθηση του θανάτου, αλλά χαμηλώνει επικίνδυνα και τον αναπνευστικό τόνο! Αν παρέμενε σ’ αυτήν την άβολη θέση για πολύ, το πιθανότερο ήταν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσει.

Η κρεμασμένη πια κεφαλή του καρωθέντος Ιησού, θα δημιουργούσε αναπνευστικό 548 πρόβλημα και αν ο Ιησούς δεν κατέβαινε εγκαίρως από τον σταυρό, κινδύνευε ανάλογα με την θέση της κεφαλής να αποβιώσει πραγματικά αυτή τη φορά, από παρατεταμένη δύσπνοια! Ποιός όμως και με ποια αιτία, θα μπορούσε να κατεβάσει άμεσα έναν "νεκρό" από τον σταυρό του;

Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του καταδίκου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό. Ας ακούσουμε ποια πράγματα επιβεβαιώνει συνολικά για την σταύρωση ένας ειδικός του θέματος: «ο κύριος στόχος αυτής της βάρβαρης μεθόδου εκτέλεσης, ήταν ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της τιμωρίας. Για τον σκοπό αυτό οι Ρωμαϊκές αρχές εφηύραν διάφορες μεθόδους και παραλλαγές σταύρωσης που επέτρεπαν την παραμονή του θύματος στο σταυρό για ολόκληρες ημέρες πριν τελικά το θύμα να εκπνεύσει. Ο τρόπος της σταύρωσης (κάρφωμα ή δέσιμο) δεν ήταν θεσμοθετημένος με αυστηρά καθορισμένο τρόπο, αλλά φαίνεται εξαρτώμενος από το είδος των κακουργημάτων και τον αριθμό των θυμάτων (εγκλημάτων) του καταδικασμένου σε σταύρωση. Ανάλογη των εγκλημάτων του ήταν και η σαδιστική ευρεσιτεχνία των δημίων του, ώστε να παρατείνεται ο χρόνος της σταυρικής ταλαιπωρίας και το θέαμα να έχει τον απαιτούμενο αποτρεπτικό χαρακτήρα.

Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η ταφή μετά τον σταυρικό θάνατο του θύματος ήταν σπάνια και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιτρέπονταν, με σκοπό να παραταθεί ο εξευτελισμός του θύματος. Έτσι το νεκρό θύμα, στις περισσότερες περιπτώσεις ριχνόταν στον σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επάνω στο σταυρό για να γίνει τροφή στα όρνια και τα άγρια θηρία.

Για αποτρεπτικούς λόγους, συχνά η σταύρωση γινόταν στον τόπο του εγκλήματος. Η καλύτερη σύνοψη της φιλοσοφίας της σταυρικής τιμωρίας, έγινε ίσως από τον Κουϊντιλιανό
(35-95 μ.Χ.) που έγραψε ότι: «Όποτε σταυρώνουμε τους ενόχους, επιλέγονται οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι, όπου ο περισσότερος κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει και να φοβηθεί από το θέαμα. Γιατί η τιμωρία δεν έχει στόχο την ανταπόδοση του κακού (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον παραδειγματικό εκφοβισμό». Qyintilian 35-95 μ.Χ. Decl 274 & Joe Ε. Zias Science and Archaeology Group the Hebrew University.

Ανάλογη είναι και η θέση του Δρ. θεολογίας Δ. Μπαλάνου που έγραψε: «τα πτώματα των θανόντων επί του σταυρού, αφήνοντο επ’ αυτού και εγένοντο βορά ορνέων και θηρίων. Υπήρχε μάλιστα και σχετική παροιμία: τρέφειν τους κόρακας επί του σταυρού» Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.

Κανείς λοιπόν και ποτέ δεν έσπευδε να αποκαθηλώσει τους νεκρούς εσταυρωμένους, αφού κυρίως η παραμονή των νεκρών σωμάτων πάνω στον σταυρό, ήταν η βασική επιδίωξη αυτής της εκτέλεσης! Η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων στον σταυρό, ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος εκφοβισμού των υποταγμένων λαών, από την ολιγάριθμη φρουρά των Ρωμαίων, σε κάθε τόπο που είχαν καθυποτάξει! Αν λοιπόν η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού ήταν καθιερωμένη πρακτική και επιβεβλημένη απαίτηση των Ρωμαίων τότε... με ποια σωτήρια αφορμή θα μπορούσε να αποκαθηλωθεί πάραυτα ο Ιησούς;

Και εδώ είναι που και ο τελευταίος σκεπτόμενος θα καταλάβει αμέσως και χωρίς την παραμικρή πλέον αμφιβολία, ότι οι σεναριογράφοι του δημόσιου αυτού καλοπαιγμένου δράματος, δεν άφησαν τίποτε στην τύχη! Το φαρισαϊκό δαιμόνιο, έγραψε χρυσές σελίδες πανουργίας και τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες του καλομελετημένου αυτού κοινωνικού δόλου, τις άφησε γραμμένες κάτω απ’ τη μύτη μας... χωρίς δυστυχώς ποτέ κανείς από μας να αντιληφθεί το παραμικρό!

Το συγκλονιστικότερο πραγματικά θέατρο ανάστασης, που παίχτηκε ποτέ εις βάρος της ανθρωπότητας, με στόχο την σκόπιμη και δόλια αποθέωση ενός ανθρώπου, συνεχίστηκε με τους κατάλληλους πρωταγωνιστές να εναλλάσσονται στην κοινωνική σκηνή, την σωστή κάθε φορά στιγμή, για να σπρώξουν με την σειρά τους το σενάριο της ανάστασης του στρατευμένου Ναζιραίου, μέχρι την τελική θεοποίησή του!

Αμέσως μετά τον επί του σταυρού "θάνατο" του Ιησού, είναι οι δήθεν εχθροί του Ιησού, οι αξιωματούχοι Φαρισαίοι, που εμφανίζονται στον ίδιο τον Πιλάτο και με αφορμή την τήρηση ενός μοναδικού ετήσιου εθίμου, που ίσχυε μόνο την συγκεκριμένη αυτή ημέρα, ζητούν την άμεση αποκαθήλωση των εσταυρωμένων!

Διαβάζουμε: «ήταν Παρασκευή του Πάσχα και οι Ιουδαίοι (ιερείς) δεν ήθελαν να μείνουν τα σώματα των εσταυρωμένων πάνω στον σταυρό την (επόμενη) ημέρα του Σαββάτου (δηλαδή την ημέρα του Πάσχα) γιατί ήταν μεγάλη γιορτή η ημέρα εκείνη (η μεγαλύτερη του Ιουδαϊσμού). Γι’ αυτό παρακάλεσαν (οι Ιουδαίοι ιερείς!) τον Πιλάτο να διατάξει να σπάσουν τα σκέλη τους και να τους πάρουν από εκεί. Έτσι οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» Β.Β. Ιωάνν.19.31-33.

Παρά τους αρχικούς φόβους του αιματίδρωτου Ιησού (παραμονές της σύλληψης του), όλα κυλούσαν ακριβώς πάνω στις καλά προσχεδιασμένες, σιδερένιες θα λέγαμε ράγιες του σεναρίου! Οι Φαρισαίοι ιερείς, οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι αντίπαλοί του, εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που πρέπει και διεκδικούν το εθιμικό δικαίωμα της αποκαθήλωσης των εσταυρωμένων, λόγω εορτής, εξασφαλίζοντας και προσφέροντας έτσι στον Ιησού την έγκαιρη αποκαθήλωσή του απ’ τον σταυρό, σώζοντάς τον από τους σοβαρούς κινδύνους άπνοιας, που εγκυμονούσε η παρατεταμένη άβολη στάση του, σε κατάσταση βαθιάς νάρκωσης!

Πως όμως ήταν σίγουροι, ότι έστω χάριν της τελετής, θα τους δοθεί η σωτήρια αυτή άδεια αποκαθήλωσης του Ιησού; Τα του συγκεκριμένου εθίμου, μας διευκρινίζει ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ.- 40 μ.Χ.) γράφοντας λίγα μόνο χρόνια πριν από τις περιπέτειες του Ιησού: «οι ορθά πολιτευόμενοι (Ρωμαίοι) άρχοντες... έθος είχαν κανέναν να μην τιμωρούν μέχρις οι επιφανείς τελετές και πανηγύρεις να διεξαχθούν με σεβασμό... είδα μάλιστα κάποιους (λόγω εορτής) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται... και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμα και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται 549 ... ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των εσταυρωμένων». Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3.

Το σκηνικό λοιπόν της σταύρωσης του Ιησού, δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, που απλώς προέκυψε, αλλά ένα προσχεδιασμένο μοντέλο επιβίωσης, άψογα τοποθετημένο πάνω στον ετήσιο νομικό καμβά των Ρωμαίων. Υπήρχε λοιπόν και λειτουργούσε ήδη από πολλών ετών, διευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας, που προέβλεπε την παραμονή της μεγάλης τελετής, δηλαδή το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα, οι νεκροί εσταυρωμένοι, να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό, ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με την δύση του ηλίου, άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!

Για φαντάσου... έχουμε λοιπόν μπροστά μας την εξής σειρά εκπληκτικών συμπτώσεων! Ο Ιησούς, οδηγείται στον σταυρό την μοναδική ημέρα του έτους, που (λόγω εορτής) ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους! Και όχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστα πριν από την οδυνηρή θανάτωσή του απ’ τους στρατιώτες του και ενώ βρισκόταν μόνο δύο ώρες στον σταυρό, αυτός γλιτώνει τον φρικτό δι’ ανασκολοπισμού 550 θάνατο... πίνοντας στον σωστό χρόνο το κατάλληλο "όξος"! Ελάχιστο δηλαδή χρόνο πριν ενεργοποιηθεί, το μοναδικό αυτό ετήσιο έθιμο αποκαθήλωσης νεκρών ή βίαιης θανάτωσης των επιζώντων στον σταυρό... στο στόμα του Ιησού... βρέθηκε το μοναδικό γνωστό μέσο νάρκωσης της αρχαιότητας... ο υπνοφόρος σπόγγος με το καρωτικό "όξος"!

Εξαιρετικές απανωτές συμπτώσεις που... νομίζω κανένας θεός δεν θα τις χρειαζόταν! Το σίγουρο είναι πως αν εκείνη ακριβώς την απογευματινή ώρα, ο Ιησούς δεν προλάβαινε να παραδώσει μόνος του το πνεύμα… σε λίγο θα του το παρέδιδαν με φρικτό ανασκολοπισμό οι Ρωμαίοι οπλίτες, όπως έκαναν άλλωστε στους δύο εκατέρωθεν σταυρωμένους ληστές, ανασκολοπίζοντάς τους μέχρι θανάτου!

Αξίζει ταυτόχρονα να επισημάνουμε, ότι οι δύο εκείνοι άνθρωποι καταδικασμένοι ως πραγματικοί ληστές, δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν την συμπάθεια και την επιείκεια κανενός, κι όμως, θνητοί, ταλαιπωρημένοι και προφανώς καρφωμένοι, ζούσαν ακόμα, σε αντίθεση με τον Ιησού που πρόλαβε εγκαίρως να παραδώσει το πνεύμα!

Τους δύο ληστές βέβαια, δεν τους έσπασαν μόνο τα σκέλη, όπως θέλει η βιβλική αφήγηση, γιατί με σπασμένα τα σκέλη θα ζούσαν αρκετά ακόμα για να δύσει ο ήλιος πάνω τους, που έτσι κι αλλιώς σε λίγο έδυε, αλλά όπως κατ’ ουσίαν η διαδικασία του ανασκολοπισμού απαιτούσε, τους παλούκωσαν (ανασκολόπισαν) μέχρι θανάτου, μπήγοντας κατ’ επανάληψη αιχμηρά ξύλα, σε διάφορα "ευαίσθητα" σημεία του σώματός τους!

Επρόκειτο για ένα πραγματικό δεύτερο «Πάσχα» (παράτρεξη)!

Οι στρατιώτες παράτρεξαν τον Ιησού και σκότωσαν μόνο τους εκατέρωθεν του εσταυρωμένους! Και όπως τότε, στην Αίγυπτο, το Πάσχα του Μωυσή και η εξόντωση των Αιγυπτίων εκμεταλλεύθηκαν μια ετήσια εορτή 551 των Αιγυπτίων, έτσι και στο δεύτερο Πάσχα, αυτό του Ιησού, η παράτρεξη του θανάτου, ήταν λόγω της συγκεκριμένης ημέρας, μόνο γι αυτόν προεξασφαλισμένη!

Αν όλες μαζί αυτές οι συμπτώσεις, συνθέτουν ένα θεϊκό σενάριο, αναρωτιέμαι... ένα καλοστημένο ανθρώπινο σενάριο, τι παραπάνω θα έπρεπε να έχει;!

Δυστυχώς για μας και την δακρύβρεχτη θρησκευτική μας ιστορία... τα "θαύματα", ο "θάνατος" και η "ανάσταση" του Ιησού, υπήρξαν εντελώς ανθρώπινες θεουργίες... τέτοιες που μόνο ένα ον διαχρονικής πανουργίας, όπως το ιουδαϊκό ιερατείο θα μπορούσε να οραματιστεί αλλά και να εκτελέσει! Πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε εσείς, το προσχεδιασμένο αυτό παιγνίδι με την μοναδική ευκαιρία ετήσιας διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο, παρά μόνο σαν προμελετημένο σενάριο ακριβείας;

Ήταν ολοφάνερα ένα "παιχνίδι" ακριβείας, με τις ρωμαϊκές αρχές παγιδευμένες στις ίδιες τις νομικές τους δεσμεύσεις! Ήταν ένας προσχεδιασμένος άθλος, με αμετακίνητη στόχευση ετήσιας ακριβείας! Ένα θέατρο εικονικού θανάτου, με έπαθλο μια εμπορεύσιμη εικονική ανάσταση, που όμως είχε την δική της τεράστια αχίλλειο πτέρνα... το δικό της αποκαλυπτικό μυστικό... το μυστικό της "μεγάλης" Παρασκευής!

Ναι, το ψυχόδραμα της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο την συγκεκριμένη παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα! Οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους, ο Ιησούς θα κατέληγε να παραμείνει ζωντανός ή νεκρός για μέρες πάνω στον σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης! Οποιαδήποτε άλλη μέρα, σαν φυσιολογικός εσταυρωμένος θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή εκείνη διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης επί του σταυρού, χωρίς κανένα δικαίωμα έγκαιρης αποκαθήλωσης!

Κάποιος Αρτεμίδωρος (20ς μ.Χ.αι.) έγραφε σχετικά για την φοβερή κατάληξη των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού: «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» Artemidorus Onir.: 2.53.6.

Θλιβερό συμπέρασμα: Ήρθε λοιπόν ο θεός στη γη, σταυρώθηκε και αναστήθηκε την μοναδική ημέρα του έτους, που αυτό ήταν και ανθρωπίνως εφικτό! Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλα τα ενδεδειγμένα ανθρώπινα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα... μέχρι το τέλος, με όλες τους τις δυνάμεις, τον βοήθησαν ακόμα και οι δεδηλωμένοι εχθροί του... οι διασημότεροι δάσκαλοι της υποκρισίας, οι Φαρισαίοι!


Λόγχισαν ή όχι την πλευρά του Ιησού;

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι πιστεύουν ότι σ’ όλα αυτά υπάρχει ένα αιχμηρό "αγκάθι" που χαλάει την ερμηνευτική αυτή προσέγγιση. Η ανέντακτη αυτή λεπτομέρεια, εμφανίζεται στο τέλος αυτής της ιστορίας όταν κάποιος στρατιώτης λογχίζει τον Ιησού στο πλευρό: «εις των στρατιωτών εκέντησε (κειμ: ένυξε) με λόγχη την πλευρά αυτού και ευθύς εξήλθε αίμα και ύδωρ» Ιωάνν.19.34. Αυτό λένε πολλοί, θα μπορούσε να σκοτώσει τον Ιησού ακόμα και βαθιά ναρκωμένο!

Όμως, όλα δείχνουν ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη! Η καλύτερη απόδειξη γι αυτό είναι, ότι για την άκρως σημαντική αυτή λεπτομέρεια, κανένας απ’ τους τρεις πρώτους ευαγγελιστές... δεν αναφέρει απολύτως τίποτε! Ο Μάρκος όχι μόνο την αγνοεί παντελώς, αλλά περιγραφεί την αποδοχή της θεότητας του Ιησού από τον εκατόνταρχο των Ρωμαίων την ώρα του θανάτου, χωρίς να αναφέρει τίποτε σχετικό: «ο εκατόνταρχος ήταν εκεί απέναντί του όταν με κραυγή ξεψύχησε και είπε: Αληθώς αυτός ο άνθρωπος ήταν υιός θεού» Μάρκ.15.39.

Και ο Λουκάς δεν αναφέρει το παραμικρό για τον λογχισμό στα πλευρά του νεκρού Ιησού και επιβεβαιώνει ότι ο Ρωμαίος εκατόνταρχος κατά την στιγμή του θανάτου, αποδέχεται απολύτως την αθωότητα του Ιησού λέγοντας: «όντως ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος (Β.Β. αθώος)» Λουκ.23.47.

Ο Ματθαίος προχωράει περισσότερο. Όχι μόνο ο εκατόνταρχος, αλλά όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι Ρωμαίοι φρουροί αποδέχθηκαν την θεότητα του Ιησού: «έγινε σεισμός, άνοιξαν μνήματα και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν (αυτό θα το σχολιάσουμε σε λίγο)... ο δε εκατόνταρχος και οι μετ’ αυτού (δηλαδή όλοι οι Ρωμαίοι που φύλαγαν τον εσταυρωμένο Ιησού) είπαν. Στ’ αλήθεια αυτός ήταν γιος θεού» Ματθ.27.54.

Αν δεχθούμε όλα αυτά τα λόγια θαυμασμού και πίστης των Ρωμαίων ως αληθινά, πρέπει ταυτόχρονα να δεχθούμε, ότι σε λίγο, οι ίδιοι αυτοί φρουροί, λόγχισαν το σώμα του ανθρώπου εκείνου, που μόλις πριν από λίγο παρακολουθώντας τον θάνατό του, τον ονόμασαν όχι μόνο αθώο και δίκαιο, αλλά και όντως υιόν θεού! Τον λογχισμό του Ιησού δεν τον αναφέρει κανείς από τους τρεις αυτούς ευαγγελιστές, διότι απλά ουδέποτε συνέβη!

Τον λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει μόνο ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό! Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του!

Όπως καταλαβαίνετε, όλες μαζί αυτές οι λεπτομέρειες, εγείρουν έντονες υποψίες διαφυγής του Ιησού από τον σταυρικό θάνατο και συρρικνώνουν δραστικά τις γνωστές αιτίες του σταυρικού θανάτου. Φαίνεται λοιπόν, πως ο ίδιος ο "Ιωάννης" (δηλαδή οι αρχικοί συντάκτες αυτού του ευαγγελίου ή κάποιοι μεταγενέστεροι), επινόησαν τον λογχισμό του ήδη νεκρού Ιησού, σαν φυσιολογικό αντίβαρο αυτών των απανωτών και επικίνδυνων αποκαλύψεων!

Ακόμα και η ίδια η διατύπωση όμως, πάσχει ολοφάνερα, δείχνοντας έντονη αναζήτηση διφορούμενων όρων. Η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα!

Όμως ο βαθιά ναρκωμένος Ιησούς με το μίγμα των προσεκτικά διαλεγμένων καρωτικών που ήπιε, μπορούσε να δεχθεί, κάψιμο, κόψιμο, έως και τρύπημα κρανίου, χωρίς να δείξει την παραμικρή αντίδραση για τις επόμενες τρεις έως και τέσσερις ώρες. Έτσι στην περίπτωσή του ένα δυνατό "κέντημα" στα πλευρά, δεν θα προκαλούσε κανενός είδους αντίδρασης! Για έναν απλό στρατιώτη, αυτή η παντελής έλλειψη αντίδρασης, ενός από ώρα ακίνητου εσταυρωμένου, ήταν και η καλύτερη απόδειξη ότι ο εσταυρωμένος αυτός είχε πράγματι αποβιώσει!

Ένας τραυματισμός στα πλευρά ενός νεκρού ανθρώπου και μάλιστα αδικο-σταυρωμένου, θα ήταν μάλλον αναίτιος! Αν παρ’ όλα αυτά, κάποιος στρατιώτης ήθελε να απαλλαγεί από υποψίες επιβίωσης του θύματος, δεν θα λόγχιζε ήπια (δεν θα κέντιζε) στα πλευρά, αλλά θα έδινε την χαριστική βολή, σε καίριο σημείο δηλαδή κατ’ ευθείαν στην καρδιά!

Το πιθανότερο είναι λοιπόν, ότι οι συντάκτες του συγκεκριμένου ευαγγελίου που φέρει το όνομα Ιωάννης, απλά δανείζονται στοιχειά από την εικόνα αυθεντικού σταυρικού θανάτου (μετά από πολυήμερη αναπνευστική ταλαιπωρία) και γι’ αυτό τοποθετούν το νερό (πνευμονικό υγρό) και αίμα στα πλευρά του Ιησού, ώστε να κάνουν και την απίστευτα σύντομη (δίωρη) σταύρωση του Ιησού, να φαίνεται όσο γίνεται πιο αληθινή!

Μάλιστα αν θυμηθούμε ότι οι νεκροί δεν αιμορραγούν, αφού η σταματημένη καρδιά τους δεν κυκλοφορεί το αίμα, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι αν ο Ιησούς είχε την ατυχία, να δεχθεί ένα οποιουδήποτε βάθους τραυματισμό στα πλευρά του, αυτό θα ήταν απολύτως καταστροφικό για την επιδιωκόμενη ανάστασή του, διότι ο υπνωτισμένος και όχι νεκρός Ιησούς, θα παρουσίαζε ακατάσχετη αιμορραγία και αυτό θα μαρτυρούσε στον ίδιο τον φρουρό, καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη απόδειξη, ότι ο Ιησούς φαινόταν, αλλά δεν ήταν καθόλου νεκρός! Η επόμενη κίνηση των φρουρών, την συγκεκριμένη μέρα, θα ήταν ο άμεσος και θανατηφόρος ανασκολοπισμός του Ιησού, πράγμα που ποτέ δεν συνέβη! Στα πλευρά του Ιησού λοιπόν δεν υπήρξε ούτε τραύμα, ούτε ακατάσχετη αιμορραγία!

Από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι γνώριζαν ότι η αριστερή πλευρά του στήθους φιλοξενούσε το ζωτικότερο ανθρώπινο όργανο, την καρδιά. Αν λοιπόν κάποιος έβλεπε να λογχίζουν στο πλευρό τον Ιησού, θα ήταν ανεπίτρεπτη και χονδροειδής παράλειψη, αυτός ο υποτιθέμενος αυτόπτης μάρτυρας, να μην αναφέρει ποια από τις δύο ήταν η συγκεκριμένη πλευρά που δέχθηκε το χτύπημα, ώστε να μπορεί ο μελλοντικός αναγνώστης να υποθέσει αν το χτύπημα είχε στόχο την καρδιά του Ιησού ή όχι! Αυτή και μόνο η κραυγαλέα παράλειψη του προσδιορισμού της συγκεκριμένης πλευράς που δέχθηκε τον υποτιθέμενο λογχισμό, δείχνει την επινόηση του πράγματος!

Στην κατεύθυνση της υστερότερης επινόησης του περιστατικού, συνηγορεί έντονα και το γεγονός, ότι μόνο στο ίδιο αυτό ευαγγέλιο του Ιωάννη, βρίσκουμε και την επιβεβαίωση αυτού του τραυματισμού στο περιστατικό του άπιστου Θωμά. Ο αναστημένος πλέον θεός, επιδεικνύει ανεξήγητη ανοχή στον μαθητή του Θωμά, (που μετά από δύο ολόκληρα χρόνια θαυμάτων κοντά στον Ιησού, εξακολουθεί να μην πιστεύει), λέγοντάς του: «φέρε το χέρι σου και βάλτο στο πλευρό μου» Ιωάνν.20.27.

Την επίδειξη της τραυματισμένης πλευράς του Ιησού, αγνοεί ακόμα και η σχετική αναφορά του Λούκα, όπου ο αναστημένος Ιησούς, περιέργως προσπαθεί να πείσει τους μαθητές του ότι είναι ο δάσκαλός τους λέγοντας: «δείτε τα χέρια και τα πόδια μου για να πεισθείτε ότι εγώ είμαι» Λουκ.24.39. Και πάλι όμως δεν αναφέρεται καθόλου, στο σημαντικότερο (και κατά πολλούς θανατηφόρο) τραύμα του στα πλευρά!

Η σύμπτωση δεν είναι τυχαία. Μόνο ο "Ιωάννης" που επινόησε τον λογχισμό, πρόσθεσε στο ευαγγέλιό του και την επίδειξη του τραύματός του στον Θωμά, αφού για το σημαντικότερο αυτόν τραυματισμό του Ιησού, δεν αναφέρει το παραμικρό, κανένας απ’ τους τρεις υπόλοιπους ευαγγελιστές!

Στον Λουκά μάλιστα διαβάζουμε: «έστεκαν δε πάντες οι γνωστοί αυτού μακρόθεν» Λούκ.23.49. Είναι λοιπόν δυνατόν, ο ήρωας της ανάστασης, να κακοποιήθηκε μπροστά σε τόσους συγγενείς και φίλους, με εμπηγμό ξίφους σε ένα απ’ τα πλευρά του και την αξία αυτής της λεπτομέρειας, ακόμα και σαν εξαιρετικό ενισχυτικό της αυθεντικής ανάστασής του, να την παραβλέπουν τρεις από τους τέσσερις βιογράφους του;


Ανάνηψη και όχι ανάσταση το μυστικό του τάφου

Στην κατεύθυνση της εξασφάλισης του σεβασμού των φρουρών προς τον νεκρό Ιησού, δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το σοβαρό ενδεχόμενο της δωροδοκίας των φρουρών! Ο Ιησούς δεν ήταν απλά το κεντρικό πρόσωπο ενός εξαιρετικά προσεγμένου σεναρίου, αλλά ο κεντρικός ήρωας μιας απόπειρας επιτυχούς "ανάστασης" (ανάνηψης) που ήταν εξαιρετικά πολύτιμη, για πολλούς οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς ανθρώπους της εποχής του. Θα ήταν μάλλον αδιανόητο στο καλοπροσεγμένο αυτό σενάριό τους, να μην προβλέψουν, αντιπερισπασμούς και ανταλλάγματα στους φρουρούς, για να πετύχουν τον απαιτούμενο σχετικό σεβασμό στον (φαινομενικά) νεκρό Ιησού!

Γύρω απ’ την επιβίωση του Ιησού, είχε στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση θεοποίησης με προμελετημένη την κάθε λεπτομέρειά της. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προβλεφθεί και ο σχετικός δελεασμός των φρουρών, για παν ενδεχόμενο! Μάλιστα το περιστατικό που παρουσιάζει τους φρουρούς να «διαμερίζουν τα ιμάτιά του και να βάζουν κλήρο» Λούκ.23.34, πρέπει να επινοήθηκε ειδικά, για να δείξει την τυπική μανία λαφυραγώγησης και τον οικονομικό ξεπεσμό των Ρωμαίων στρατιωτών, παρά την οποιαδήποτε αξία του ρουχισμού 552 του Ιησού!

Στην ίδια κατεύθυνση της ευπρόσδεκτης από τους Ρωμαίους δωροδοκίας, είναι και η επόμενη υποσημείωση: «όταν δε έγινε εσπέρα, ήλθε άνθρωπος πλούσιος από Αριμαθαίας, βουλευτής (Β.Β.: μέλος του συνεδρίου) με το όνομα Ιωσήφ και ζήτησε το σώμα του Ιησού... Ο δε Πιλάτος εθαύμασε ότι ήδη απέθανε και προσκαλέσας τον εκατόνταρχο ηρώτησε αυτόν και μαθών παρά του εκατόνταρχου εχάρισε το σώμα εις τον Ιωσήφ». Ματθ.27.57. & Μάρκ.15.43-44. & Λούκ.23.50.

Φυσικά οι λέξεις πλούσιος και βουλευτής 553 δεν είναι εκεί τυχαία. Το σώμα του Ιησού δεν πήγε να το ζητήσει οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος κρυπτο-ιουδαίος που ήταν «βουλευτής των Ρωμαίων»! Αν υπάρχει λάθος στην αναφορά της ιδιότητας του, τότε υπαινίσσεται πράγματι κάποιον αξιωματούχο του ιουδαϊκού Σάνχεδριν. Και φυσικά ο πλούσιος Ιωσήφ απ’ την Αριμαθία, δεν πήγε με άδεια χέρια στον Πιλάτο: ζητώντας να του "χαρίσει" τον προσφιλή του νεκρό!

«Και αφού πήρε το σώμα του Ιησού ο (αξιωματούχος) Ιωσήφ το τύλιξε σε ένα καθαρό σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούργιο (νεόσκαφτο, αχρησιμοποίητο) μνήμα, που ήταν λαξευμένο στον βράχο»! Ματθ.27.59-60.

Επαναλαμβάνω, πως τίποτε απ’ αυτά δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους! Η σταύρωση ήταν ο ατιμοτικότερος θάνατος. Ο εσταυρωμένος όχι μόνο δεν μπορούσε να κηδευτεί με πομπή και φίλους να τον συνοδεύουν στον τάφο. (όπως φαίνεται να συμβαίνει στην κηδεία της πόλεως Ναΐν), 554 αλλά ακόμα και η απλή τυπική κήδευσή του ήταν απαγορευμένη! Το ότι ο Ιησούς παρεδόθη απ’ τους Ρωμαίους για αποκαθήλωση και σιωπηλό ενταφιασμό, όπως είπαμε αποτελούσε ετήσια εξαίρεση, για το ένα και μοναδικό εκείνο απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα!

Η δήλωση του Φίλωνα, που διαβάσαμε προηγουμένως: «είδα μάλιστα κάποιους (Παρασκευή του Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται», αναφέρεται στην κατ’ εξαίρεση ταφή κάποιων εσταυρωμένων, στην ίδια αυτή εορταστική επέτειο και υπογραμμίζει κατηγορηματικά, ότι ο εσταυρωμένος Ιησούς, αποκαθηλώθηκε και βρέθηκε σε τάφο, μόνο επειδή οι νομικές ρυθμίσεις των Ρωμαίων για την ειδική αυτή ημέρα του εξασφάλιζαν, το αδιανόητο για εσταυρωμένο προνόμιο της αποκαθήλωσης και της αθόρυβης ταφής!

Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη ημέρα του έτους και όχι παραμονή της μεγάλης γιορτής, οι ευεργετικές αυτές διατάξεις των Ρωμαίων δεν θα ίσχυαν και ο υποτιθέμενος νεκρός Ιησούς, θα κατέληγε στον σκουπιδότοπο της πόλεως, ή στον ειδικό βουρκόλακκο 555 αποσύνθεσης εσταυρωμένων, όπου κάθε απόπειρα ανάνηψής του, θα ήταν απλά αδιανόητη!



Και οι συμπτώσεις συνεχίζονται!

Κατά την αφελή ερμηνεία των πραγμάτων, συμπτωματικά βρέθηκε εκεί κάποιος Ιωσήφ, που όχι μόνο ήταν πλούσιος, πολιτικός και... Φαρισαίος, αλλά ενώ κατάγεται απ’ την μακρινή Αριμαθία, 556 διαθέτει τον απολύτως κατάλληλο τάφο... στην Ιερουσαλήμ!

Σαφώς λοιπόν ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν κανενός Ιωσήφ. Ούτε βρέθηκε εκεί συμπτωματικά, θολωτός, κενός και διαθέσιμος! Ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν τυχαία εκεί, πλάι στον τόπο της σταύρωσης! Βρισκόταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, ευρύχωρος, καθαρός, αμόλυντος και αχρησιμοποίητος, μόνο επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι και επιμελώς το προετοίμασαν!

Ήταν κυριολεκτικά ένας ιδανικός χώρος υποδοχής, και ανάνηψης του καρωθέντος Ιησού! «Μνημείο νέον εις το οποίο ουδείς είχε τεθεί» Ιωάνν.19.38. Πέτρινος, θολωτός, κυριολεκτικά βασιλικών προδιαγραφών 557 και διαστάσεων, για να μπορούν μέσα σ’ αυτόν, να δουλέψουν με σχετική άνεση, οι άνθρωποι που θα επιχειρούσαν την αποθεωτική ανάνηψη του Ιησού!

Πρέπει να είχε ήδη νυχτώσει. Όλα έγιναν σιωπηλά και γρήγορα. Χωρίς θρήνους και πομπές, μέσα σε απόλυτη σιωπή και μυστικότητα. Ο τολμηρός πλούσιος βουλευτής, τοποθέτησε το σώμα του Ιησού στον ιδανικό αυτόν χώρο. Μητέρα, αδέλφια, μαθητές και γυναίκες, παρακολουθούσαν από μακριά. Δίπλα του μόνο ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Ιωσήφ από Αριμαθίας!

Ήταν λοιπόν καιρός να εμφανιστεί και ο ειδικός επί των ανανήψεων! Πράγματι ξοπίσω του εμφανίζεται, ο Φαρισαίος αρχιερέας Νικόδημος βαστώντας τα κατάλληλα σύνεργα: «ήλθαν δε και ο Νικόδημος 558 ο ελθών προς αυτόν δια νυκτός το πρώτον (κατ’ αρχάς) φέρων μίγμα σμύρνας και αλόης έως λίτρα εκατό. Έλαβε δε το σώμα του Ιησού και...». Ιωάνν.19.39-40.

Τα εκατό λίτρα αρωματικών ελαίων είναι ακατανόητη υπερβολή για ένα νεκρό σώμα, αφού πρέπει να ζύγιζαν περισσότερο από πενήντα κιλά! Έπρεπε λοιπόν το υπερβολικό αυτό βάρος να το μοιραστεί με κάποιο βοηθό του! Η υπερβολή αυτή μάλλον δηλώνει, ότι αμέσως κατέφθασαν τα κατάλληλα υλικά, που προφανώς δεν πρέπει να ήταν καθόλου λίγα!

Το ενδεχόμενο ανάνηψης και μάλιστα μετά από σκληρή σταυρική ταλαιπωρία, αναφέρει σε μια μνημειώδη αναφορά του ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος: «είδα πολλούς αιχμαλώτους να έχουν σταυρωθεί και αναγνώρισα μεταξύ αυτών τρεις γνωστούς μου, τότε με πόνο ψυχής πήγα στον Τίτο και με δάκρυα στα μάτια του ανέφερα αυτό που είδα. Εκείνος έδωσε αμέσως διαταγή και καθαιρεθέντας αυτούς θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν. Οι μεν δύο ετελεύτησαν θεραπευόμενοι, ο δε τρίτος έζησεν»! Ιώσηπος βίος 420-421.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο ελάχιστα χρόνια μετά την επιτυχή ανάνηψη του Ιησού από την δίωρη σταύρωσή του! Η έκφραση «θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν», δείχνει κατηγορηματικά ότι συγκεκριμένες περιποιήσεις ανάνηψης ήταν ήδη υπαρκτές. Μάλιστα αν και οι σταυρωμένοι που ο Ιώσηπος αναφέρει, μετά από κάποιες μέρες επί του σταυρού, ήταν ήδη στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, παρ’ όλα αυτά ένας εξ αυτών ανένηψε και σώθηκε!

Τι περιλαμβάνουν αυτής της εποχής οι περιποιήσεις δεν γνωρίζουμε, μπορούμε μόνο να φανταστούμε πως οι εντριβές, τα τραντάγματα και εισπνοές ερεθιστικών αρωμάτων και άλλων πταρνιστικών υλικών, θα έδιναν μια ευκαιρία ανάνηψης απ’ τις ληθαργικές αυτές καταστάσεις.

Ένας γιατρός του 7ου μ.Χ. αιώνα έγραφε: «μανδραγόρου (κατα)ποθέντος ευθέως κάρος ακολουθεί και έκλυσις... ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου». Για το πώς συνεφέρουν τους ληθαργικούς, μεταξύ άλλων έγραφε: «διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι... αν επιμένει (ο λήθαργος) τότε του δίνουμε και (τα υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα 559 γνωστά βοηθήματα». Paulus Med. Aegineta «περί μανδραγόρου» 5.45. Και «θεραπεία ληθάργου» 3.9.

Φυσικά οι βασικές συμβουλές του, ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό που ήταν ελάχιστα μεταγενέστερος του Ιησού και ο οποίος στις ληθαργικές καταστάσεις μεταξύ άλλων συνιστούσε: «πταρμικοίς χρησόμεθα» 560 Δηλαδή: χρησιμοποιούμε πταρνιστικά!

Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα της μεγάλης γιορτής του Σαββάτου... κάπου έξω από την πόλη, μέσα σ’ έναν ευρύχωρο, δροσερό, θολωτό τάφο, ακούσθηκαν απανωτά φτερνίσματα! Ήταν... ο θεός μας, που ξυπνούσε από την πετυχημένη νεκροφάνεια του, τυλιγμένος μέσα σ’ ένα φωτοστέφανο... από δυνατά πιπέρια!

Πέρα όμως από τους αβάσταχτους, ανείπωτους και τουλάχιστον κατά δεκαεπτά αιώνες καθυστερημένους αυτο-οικτιρμούς μας, τα πταρμικά της ανάστασης, τα ανέφερα διότι ξυπνούν μέσα μας τις μνήμες των προγενέστερων δοκιμαστικών άθλων ανάστασης, εκείνων των άλλων πονηρούληδων προφητών, του Ηλία και Ελισαίου, που κι εκείνοι έγραψαν με τα πιπέρια και τους μανδραγόρες τους, λαμπρή ιστορία αναστάσεων πάνω στην υπνοβατούσα αφέλειά μας! Υπενθυμίζω την εικόνα σ’ εκείνους τους δοκιμαστικούς ακόμα χρόνους της ανάστασης: «και πάλι ανέβηκε (ο Ελισαίος) και ξάπλωσε πάνω του (στο "νεκρό" παιδί) και συνέκαμψε (;) και (Μασ.:) και το παιδί επταρνίσθη επτά φορές και άνοιξε (αναστημένος) τα μάτια του». (Ο΄) Δ΄ Βασιλειών 4.34-35. & (Μασ.) Β΄ Βασ.4.34-35.

Ω ασύλληπτο και αξεπέραστο θαύμα... αναφωνήσαμε τότε! Το παιδί πταρνίστηκε... συγγνώμη αναστήθηκε! Αλήθεια, μήπως τώρα μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε, γιατί οι αναστημένοι πταρνίζονται; Μα είναι ολοφάνερο... τώρα πια το γνωρίζουμε... διότι τα καλά πταρνιστικά, ακόμα και "νεκρούς"... "ανασταίνουν"!


Παντελώς αφρούρητος ο "τάφος" της ανάνηψης!

Όλα έγιναν την νύχτα της Παρασκευής. Πριν ο ήλιος δύσει ο Ιησούς ήταν "νεκρός". Μετά την δύση του ηλίου ανέλαβε ο Νικόδημος. Ο Ιησούς ήταν ήδη τοποθετημένος σε πεντακάθαρο και ευρύχωρο πέτρινο τάφο. Το κείμενο είναι ξεκάθαρο... ούτε Ρωμαίοι φρουροί αναφέρονται πουθενά, ούτε καν εχθρικοί Φαρισαίοι! Ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευής, απ’ την στιγμή της αποκαθήλωσης, (απόγευμα Παρασκευής) μέχρι το επόμενο πρωί του Σαββάτου... κανείς δεν επιτηρούσε την ταφή εκείνου, που κατά την διάρκεια της δημόσιας σταδιοδρομίας του, δεν έπαψε να διαφημίζει την επικείμενη ανάστασή του!

Τόσο ο Νικόδημος ο αρχιερέας, όσο και ο Ιωσήφ ο βουλευτής (αυτοί τουλάχιστον κατονομάζονται) ήταν δίπλα του για να τον "τυλίξουν", όχι στα σάβανα όπως δικαιολογημένα λέει το κείμενο, αλλά στα αρωματικά έλαια, τις εντριβές και τα πταρνιστικά, ώστε να του προσφέρουν όλη εκείνη την σειρά της επιμελέστατης θεραπείας, που τόσο είχε ανάγκη! Οι δύο ανανήπτες, εντελώς ελεύθεροι από κάθε περιφρούρηση, είχαν μια ολόκληρη νύχτα μπροστά τους, για να πετύχουν την "ανάσταση" 561 του καρωθέντα Ιησού, καθώς και την αναγκαία μεταφορά του σε άλλον τόπο!

Όταν ξημέρωσε Σάββατο... το φαρισαϊκό θέατρο της ανάστασης, άγγιξε το κοροϊδευτικότερο αποκορύφωμά του! Στις επίσημες σημειώσεις των σεναριογράφων της θεοποίησης, την Καινή Διαθήκη, διαβάζουμε την εξής καταπληκτική και εξωφρενικά θρασύτατη ομολογία: «την άλλη μέρα που ήταν Σάββατο, πήγαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι όλοι μαζί και είπαν στον Πιλάτο: Κύριε θυμηθήκαμε (τώρα το θυμήθηκαν!) πως εκείνος ο λαοπλάνος όταν ζούσε είχε πει «σε τρεις μέρες θα αναστηθώ». Γι’ αυτό δώσε διαταγή να φρουρηθεί καλά ο τάφος έως την τρίτη μέρα, μην τυχόν έρθουν οι μαθητές του τη νύχτα και τον κλέψουν κι έπειτα πουν στο λαό πως αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς και τότε η πλάνη αυτή θα είναι χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Ο δε Πιλάτος τους είπε... πηγαίνετε και ασφαλίστε (τον τάφο) όπως νομίζετε. Τότε (το πρωί του Σαββάτου!) πήγαν στον τάφο τον σφράγισαν με πέτρα και άφησαν εκεί την φρουρά». Ματθ.27.62-66.

Ξαφνικά, οι ίδιοι οι Φαρισαίοι, που έδωσαν μάχη να τον σταυρώσουν την μοναδική κατάλληλη μέρα του έτους... που πέτυχαν να τον αποκαθηλώσουν ακριβώς στην σωστή στιγμή και με τον αρχιφαρισαίο Νικόδημο, του παρείχαν κάθε δυνατή ολονύχτια βοήθεια... ξέχασαν ότι η καταλληλότερη νύχτα για να συμβούν όσα κατήγγειλαν στον Πιλάτο, ήταν το ίδιο αυτό βράδυ της Παρασκευής προς το Σάββατο και όχι οποιαδήποτε επόμενη νύχτα ή μέρα!

Έτσι, αφού μεσολάβησε μια ολόκληρη αφρούρητη νύχτα, (η κρίσιμη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο), οι χαρισματικοί αυτοί υποκριτές, οι Φαρισαίοι, γνωρίζοντας άριστα ότι ο Ιησούς έχει ήδη φυγαδευτεί, ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου, να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να τοποθετήσει Ρωμαίους φρουρούς, σ’ έναν... ήδη αδειανό τάφο!

Προβληματιστείτε ελεύθερα! Όλοι όσοι γεννηθήκαμε χριστιανοί, στα θρησκευτικά σχολικά μαθήματα και στα αναρίθμητα κατηχητικά που περάσαμε, μάθαμε ότι οι φρουροί τοποθετήθηκαν έξω απ’ τον τάφο αμέσως μετά την αποκαθήλωσή του, ώστε να αποκλειστεί κάθε απόπειρα κλοπής του σώματος του Ιησού! Τα ίδια όμως τα κείμενα, απλά διαψεύδουν όλους τους (ψεύτες) κατηχητές της ζωής μας, αφήνοντας εντελώς ελεύθερη ολόκληρη την πρώτη κρίσιμη νύχτα! Έτσι απλά, το περίφημο "θαύμα", υποβιβάζεται μόνο του στο επίπεδο της απλής ανθρώπινης σκευωρίας! Το εξωφρενικό είναι, πως όλα αυτά ήταν ανέκαθεν εκεί πολύ καθαρά γραμμένα, απλά εμείς, όπως όλα δείχνουν, ήμασταν μονίμως αλλού νυχτωμένοι!


Ιησούς, ένας ακόμα Ιωνάς στο κήτος της φαντασίας μας

Πόσο δίκαιο είχε λοιπόν ο Ιησούς, όταν ομολογώντας την ουσία της περιπέτειάς του, παρομοίαζε την δική του ανάσταση με επιβίωση ανθρώπου μέσα σε "κήτος" λέγοντας: «σημείο ζητάτε αλλά δεν θα σας δοθεί άλλο, εκτός από το σημείο του Ιωνά του προφήτη! Όπως εκείνος (ο Ιωνάς) ήταν τρεις μέρες και τρεις νύχτες στην κοιλιά του κήτους, έτσι και ο γιος του ανθρώπου (θα μείνει) μέσα στη γη (σε θολωτό τάφο) τρεις μέρες και τρεις νύχτες» Ματθ.12.39-40. Λουκ.12.39.

Στην εικόνα αυτή, που ο ίδιος ο Ιησούς, μόνος του μας έδωσε ως μοναδική αντιστοιχία για την δική του περιπέτεια, ο Ιωνάς, ούτε μια στιγμή δεν παρουσιάζεται νεκρός μέσα στην κοιλιά του κήτους, (!) αφού από εκεί ανελλιπώς προσεύχεται: «και έμεινε ο Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους τρία μερόνυχτα και από εκεί προσευχόταν στον θεό λέγοντας...» Ιωνάς 2.1-3.

Δια στόματος λοιπόν Ιησού, του πρωταγωνιστή της φαρισαϊκής αυτής ανάστασης, έχουμε την ξεκάθαρη ομολογία, μιας έντεχνης επιβίωσης και όχι μιας κανονικής εκ νεκρών ανάστασης! «Το σημείο του Ιωνά», που επανειλημμένως ο Ιησούς αναφέρει, δεν είναι τίποτε περισσότερο από το μυθολογικό 562 μοντέλο επιβίωσης στο εσωτερικό κάποιου "κήτους". Όπως και ο ίδιος τόνισε, η περίπτωσή του απλώς ξεπερνούσε κατά πολύ την εντελώς μυθολογική περίπτωση του Ιωνά: «και αληθώς περισσότερο του Ιωνά είναι εδώ» Λουκ.11.32.

Η αντιστοιχία λοιπόν του Ιωνά, με την δική του επιβίωση είναι ξεκάθαρη... ποιός θέλει όμως ν’ ακούσει τι λένε τα "σημάδια" του κάθε Ιωνά, μπροστά στον καυτό λαϊκό πόθο για ιστορίες ανάστασης και παρηγορητικά ψεύδη περί αιωνίου ζωής;!




Έτσι αναστήθηκε και θεοποιήθηκε ένας απλός Ιουδαίος!

Αυτή είναι η ιστορία, μιας φαρισαϊκής ανάστασης, όπου η μια σύμπτωση αγγίζει εκνευριστικά την άλλη και όλες μαζί παρουσιάζουν ένα ξεκάθαρο ανθρώπινο σενάριο, έντεχνης σταυρικής επιβίωσης!

Και σ’ αυτό το "θαύμα" συμβαίνει ακριβώς ότι και στα υπόλοιπα θαύματα της Π. Διαθήκης! Οι ανθρώπινες επινοήσεις, που φανερά περιβάλουν την αφήγηση του "θαύματος", επαρκούν εντελώς, για το τελικό δήθεν θεϊκό αποτέλεσμα! Αυτό που μέχρι σήμερα "κανένας" ερευνητής δεν μπόρεσε σοβαρά να υποθέσει είναι ότι στα μεγάλα θαύματα της βίβλου, συνεργάστηκε ικανός αριθμός ανθρώπων, με κρυφό διευθυντήριο, τους ευφυέστερους μυημένους του ικανότερου ιερατείου (μάγων) όλων των εποχών!

Απ’ την άλλη μεριά, όλοι εμείς τα μονίμως απονήρευτα κουτάβια, πίνοντας απ’ τον θεολογικό μανδραγόρα αυτής της θρησκείας, υπήρξαμε σε τέτοιο αξιοθρήνητο βαθμό "υπνωτισμένοι" (κατ’ ουσία μαγεμένοι), που ανεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα, κυριολεκτικώς τα πάντα... αφού δεχθήκαμε ως θεόπνευστες, ακόμα και τις πλέον τερατώδεις και ανατριχιαστικές εικόνες, με νεκροζώντανα ζόμπι να παρελαύνουν μέσα στην Ιερουσαλήμ, γιορτάζοντας την ανάσταση του Ναζιραίου!

Ναι, ακριβώς αυτό λέει ο Ματθαίος ότι συνέβη, την ώρα που ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα: «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα 563 του Ναού εσχίσθη... και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν». Μέχρις εδώ καμία αντίρρηση, σε όσα μυθολογικά 564 θέλει ο Ματθαίος να συμβαίνουν στον θάνατο του Ιησού, όμως η συνέχεια γελοιοποιεί βάναυσα κάθε έννοια θεολογικής παραμυθολογίας: «και τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς» Ματθ.27.50-54.

Το συγκεκριμένο εδάφιο είναι εντελώς παρανοϊκό! Όχι μόνο σηκώνονται μαζικά νεκροί από τους τάφους... αλλά ενώ ξύπνησαν απ’ τον σεισμό (την ώρα του θανάτου του Ιησού) αποφασίζουν να μπουν στην πόλη, μόνο μετά την ανάσταση του Ιησού ώρες αργότερα!

Δηλαδή, μόλις ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα, όχι μόνο έγινε μέγας σεισμός, αλλ’ απ’ αυτόν "ξύπνησαν" (αναστήθηκαν) πολλοί αρχαίοι άγιοι... όπως ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Δανιήλ, και δεκάδες άλλοι προπάτορες και προφήτες της βιβλικής ιστορίας! Περίμεναν κάπου κρυμμένοι ώρες ολόκληρες, πρώτα να αναστηθεί ο Ιησούς, η υποτιθέμενη: «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄Κορ.15.20) και μόνο μετά την ανάστασή του, αποφάσισαν να βγουν απ’ την κρυψώνα τους και όλοι μαζί έκαναν μια χαρούμενη πασχαλινή παρέλαση μέσα στην πόλη!

Ναι, κάπου εδώ χάνεται πλέον οριστικά κάθε αίσθηση μέτρου!

Κι όμως αυτά ακριβώς λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος... Οι άγιοι της Π. Διαθήκης, σέρνοντας πίσω τους τα λειωμένα σάβανά τους, παρέλασαν καμαρωτοί μέσα στην πόλη! Παρ’ όλα αυτά δεν ξεσηκώθηκε ξοπίσω τους ολόκληρη η κατάμεστη από κόσμο εορτάζουσα πόλη, αλλά με κάποιον τρόπο, πέρασαν ανάμεσά τους απαρατήρητοι και ενεφανίσθησαν σε πολλούς, (δηλαδή μόνο σε ημέτερους)... γι’ αυτό δεν έγινε κοσμοσυρροή τέτοια, που θα μπορούσε να αφήσει πίσω της μια απ’ τις εντονότερες καταγραφές στα ιστορικά αρχεία των Ρωμαίων!

Όπως καταλαβαίνετε, εμείς δεν παρατραβάμε τίποτε! Αυτή είναι η κανονική εικόνα που δίνουν τα κείμενα... τα κείμενα των θρασύτατα ψευδόμενων μάγων της Βίβλου... που αιώνες τώρα δικαιολογημένα γελούν περιπαικτικά με την ανίατα αρρωστημένη ευπιστία μας!

Προκύπτουν βέβαια κάποιες διασκεδαστικές απορίες. Τελικά γιατί αναστήθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι... και τι απέγιναν όλοι αυτοί οι αναστημένοι άγιοι; Πως τους υποδέχθηκαν οι «πολλοί» που είχαν την τύχη να τους συναντήσουν; Πως τους περιποιήθηκαν; Τους έπλυναν, τους έντυσαν και τους τάισαν; Άραγε μπορούσαν να κοιμηθούν μετά από τόσο ύπνο αιώνων;

Πως τους φάνηκε ο κόσμος τόσους αιώνες μετά; Μήπως τους ρώτησαν, πως πέρασαν όλο αυτόν τον καιρό στον άλλο κόσμο; Τι είπαν για τον Άδη απ’ τον οποίο επέστρεψαν; Για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους που πρωτοαντίκρισαν; Μήπως κάποιοι απ’ αυτούς έγραψαν και τα απομνημονεύματα τους; Και μετά; Πόσο καιρό μετά ξαναπέθαναν; Μια και ήταν ήδη άγιοι, δηλαδή μεγάλα ονόματα της Ιουδαϊκής ιστορίας... γιατί δεν ηγήθηκαν του Χριστιανισμού; Ή μήπως... τελικά πράγματι ηγήθηκαν του Χριστιανισμού και αυτό ήταν και το μυστικό νόημα της ανεξήγητης και πραγματικά αλληγορικής αυτής εικόνας;!

Μήπως δηλαδή, με το τέλος της πετυχημένης "ανάστασης" του Ιησού κάποιοι νεκροί άγιοι (προφήτες) δικαιώθηκαν (αναστήθηκαν) απολύτως... κι αυτό είναι όλο που υπονοείται στη γελοία μεν, αλλά ταιριαχτή αυτή αλληγορία, περί "ανάστασης" αρχαίων Εβραίων αγίων;

Μήπως, μόλις ολοκλήρωσε με επιτυχία την επικίνδυνη αποστολή του ο Ιησούς, στην μνήμη όλων ξύπνησε ο Αβραάμ, αυτός που πρώτος δίδαξε την εικονική θυσία του γιού του; Μήπως με την ολοκλήρωση του άθλου της "ανάστασης", κάποιοι είδαν να δικαιώνεται μια ολόκληρη στρατιά μεγάλων προφητών, που με την ζωή και τα έργα τους απέδειξαν ότι το κυνήγι του ακατόρθωτου, είναι ο φυσικός χώρος των προφητικών τεχνών;

Μήπως η πετυχημένη αποστολή του Ιησού, "ανέστησε" (δικαίωσε) πράγματι αλληγορικά και ηθικά τους σημαντικότερους αγίους του Ισραήλ και επιτέλους τους ανεγνώρισαν (τους "είδαν") πολλοί στην Ιερουσαλήμ, ενώ πρώτα (όπως οι Σαδδουκαίοι) τους αμφισβητούσαν, προσχωρώντας σταδιακά στον ελληνιστικό τρόπο ζωής; Μήπως εδώ, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, η βιβλική αλληγορία έχει πράγματι το ξεχωριστό νόημά της;

Επιτέλους! Μήπως κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει και η δική μας υπομονή, στα παραμύθια της ψεύτικης αυτής θρησκείας;!


Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Δεύτερο απόσπασμα από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου "Το θέατρο της σωτηρίας" (σελ. 475-498)

Ένας γυμνός "άγγελος" στο θέατρο της σωτηρίας!

Η νύχτα στον λόφο των ελαιών, ήταν γεμάτη αγωνία. Όλη αυτή την ώρα της αναμονής του προδότη Ιούδα, ο Ιησούς είχε κάθε δυνατότητα να φύγει απ’ τον προσυμφωνημένο τόπο της επικείμενης σύλληψής του. Όμως μετά από την τριπλή άρνηση του "αγγέλου", αυτό (όπως εξηγήσαμε) θα ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο! Ο "Κύριος" και "Πατέρας" αυτής της υπόθεσης, δηλαδή οι υψηλόβαθμοι αναθέτες και εμπνευστές της ιστορικά πολύτιμης αυτής ιουδαϊκής αποθέωσης, δεν θα άφηνε μια τέτοια προδοσία ατιμώρητη!

Ο χρισμένος πρωταγωνιστής, βλέποντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αναγκάστηκε να υπομείνει τις προσχεδιασμένες εξελίξεις, που αν και δύσκολες, εντούτοις του έδιναν τελικά κάποιες ελπίδες διαφυγής από τον θάνατο. Το: «πατέρα εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου» Λουκ.23.46, που θα ξεστομίσει αργότερα πάνω στον σταυρό, δηλώνει αυτήν ακριβώς την αγωνιά του, για το αν οι σοφοί συνεργάτες του, που είχαν την πατρότητα της όλης ιδέας, θα κατάφερναν τελικά, να πραγματοποιήσουν την προσχεδιασμένη ανάστασή του!

Σε λίγο φάνηκε ο Ιούδας με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Ο Ιωάννης λέει πως ο Ιησούς τους είπε: «εγώ είμαι αυτός που γυρεύετε αφήστε αυτούς (τους μαθητές) να φύγουν» Ιωάνν.18.8. Προφανώς όλοι οι μαθητές του, με εντολή του δασκάλου τους έφυγαν εγκαίρως και διέφυγαν την σύλληψη. Ο πραγματικός καταζητούμενος ήταν ο Ιησούς.

Μαζί του όμως φαίνεται πως παρέμεινε περισσότερο απ’ ότι ήταν αναγκαίο, ο νεαρός "άγγελος" που μέχρι τελευταία στιγμή "ενίσχυε" τον Ιησού, να πιει οπωσδήποτε το "ποτήρι" της παράδοσής του στους Ρωμαίους. «Και νεανίσκος τις συνηκολούθει αυτώ περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού και κρατούσι (οι Ρωμαίοι) αυτόν, ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν» Μάρκ.14.51-52.

Όπως καταλαβαίνουμε, αυτός ο νεαρός, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό! Ήταν εκεί με το σεντόνι πάνω στο γυμνό κορμί του και πριν γίνει αντιληπτός απ’ τους Ρωμαίους στρατιώτες! Εγκλωβίστηκε όμως στις εξελίξεις, απ’ τις επίμονες ενστάσεις του Ιησού και στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το κράτημα κάποιου στρατιώτη, άφησε το μοναδικό του ρούχο στα χέρια των Ρωμαίων και γυμνός έφυγε τρέχοντας ανάμεσα στα ελαιόδενδρα!

Για την αίτια της καταγραφής του εντελώς παράδοξου αυτού περιστατικού, για το οποίο η ίδια η βίβλος δεν δίνει απολύτως καμιά ερμηνεία, υπάρχει μόνο μια ενδεχόμενη εξήγηση. Οι συντάκτες των βιβλικών πανουργημάτων, ήθελαν οπωσδήποτε να αφήσουν για τους μυημένους, μια ξεκάθαρη υπόμνηση στην σωτήρια παρασκηνιακή επέμβαση του "αγγέλου", στους "πειρασμούς" παραίτησης του Ιησού στο λόφο των ελαίων!

Ο γυμνός σεντονο-φορεμένος νέος, ήταν ολοφάνερα μέλος της παρασκηνιακής θεατρικής ομάδας. Κάτω απ’ την πίεση των περιστάσεων όμως και την επαπειλούμενη κατάρρευση-παραίτησή του Ιησού, ο "άγγελος" αναγκάσθηκε να παραμείνει δίπλα του μέχρι και την τελευταία στιγμή! Μαζί με τον Ιησού λοιπόν... οι Ρωμαίοι παραλίγο να συλλάβουν και τον "άγγελο" που τον ενίσχυε!

Η βιβλική περιγραφή λέει ότι φορούσε κατάσαρκα μόνο ένα σεντόνι, όπως θα έκανε και κάθε "άγγελος" που σέβεται τον ρόλο του! Για οποιονδήποτε άλλον λόγο, μια τέτοια περιβολή, αυτή τη νύχτα στα μέσα Μαρτίου, (528) θα ήταν ακατανόητη! Ο νεαρός αυτός ήταν γυμνός γιατί έπρεπε να ικανοποιεί σκηνοθετικά! Στο φως του φεγγαριού, το ριχτό σεντόνι πάνω στο νεανικό κορμί, παρουσίαζε μια αιθέρια (άρα και αγγελική) μορφή που συνομιλούσε με τον... πανικόβλητο υποψήφιο... σωτήρα του κόσμου!

Τόσο σκανδαλώδης ήταν ανέκαθεν η απορία, του ποιός ήταν και τι μπορεί να έκανε ο γυμνός αυτός άνδρας δίπλα στον Ιησού, που κάποιοι (529) δεν άντεξαν στον πειρασμό να διατυπώσουν ξεκάθαρες σεξουαλικές ομοφυλοφιλικές υποψίες!

Κι όμως, δεν χρειάζονται καθόλου οι υπερβολικές αυτές υποθέσεις, γιατί μόλις προηγουμένως, η ίδια η αφήγηση, μας έδειξε τον νεαρό αυτόν πλάι στον Ιησού ως "άγγελο" να συνομιλεί και να ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα στον πρωταγωνιστή του θεάτρου της σωτηρίας! Δεν χρειάζεται λοιπόν να υποθέσουμε τίποτε περισσότερο, πέρα απ’ αυτά που μας υποδεικνύει η απλή φυσική προέκταση της αφήγησης! Αν εσείς θέλατε κάποιος νεαρός να παραστήσει θεατρικά τον άγγελο μέσα στη νύχτα, τι καλύτερο θα μπορούσατε να προτείνετε ενδυματολογικά από ένα κατάλευκο σεντόνι;

Η περίπτωση είναι πραγματικά εκπληκτική!

Η Καινή Διαθήκη, το φαρισαϊκό σενάριο θεοποίησης ενός Χρισμένου Ιουδαίου, μας έκανε την χάρη, όχι μόνο να μας δείξει τους εβδομήντα συνεργάτες του, στο περιφερόμενο θέατρο της θεραπείας, αλλά στην τελική αυτή πράξη, με τον δικό του υπαινικτικό τρόπο, μας υπογραμμίζει την αξία της έγκαιρης απομάκρυνσης των παρασκηνιακών βοηθών αλλά και την προσοχή στην καταλληλότητα των ενδυματολογικών επιλογών... της σκηνοθεσίας!

Βέβαια κάποιοι, δυσκολεύονται πολύ να αποδεχθούν μια τέτοια άρτια υποκριτικά και ενδυματολογικά σκηνοθεσία... τώρα όμως, το ίδιο το κείμενο, μας κάνει την μεγάλη χάρη να μας αποκαλύπτει, όχι μόνο ένα εντελώς μελετημένο ανθρώπινο παρασκήνιο, αλλά και τις άκρως επιμελημένες ενδυματολογικά εμφανίσεις των μελών του θιάσου! Ο νεαρός μασκαρεμένος άγγελος, ήταν εκεί, γυμνός νυχτιάτικα, γιατί αυτό απαιτούσε η σωστή, ποιοτική σκηνοθεσία!

Κάποιοι άλλοι θα ρωτήσουν γιατί χρειαζόταν να στηθεί μια τέτοια σκηνή, σε μυημένους όπως οι μαθητές του Ιησού! Η απάντηση είναι μια και ξεκάθαρη! Ποτέ και σε καμία βιβλική ιστορία, δεν είναι όλοι οι μετέχοντες, μυημένοι στον ίδιο βαθμό! Ακόμα και ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, υπήρχαν διαφορετικοί βαθμοί μύησης (επίγνωσης), ώστε οι αντιδράσεις των αμύητων, να δείχνουν αυθόρμητες! Να γεννούν αυθεντικά σχόλια και αντιδράσεις, και να δείχνουν πηγαίο φόβο, δέος ή ενθουσιασμό! Απ’ αυτές τις αντιδράσεις των αμύητων, αντλούσαν ανέκαθεν την απαραίτητη πειστικότητα και τον αναγκαίο ενθουσιασμό οι βιβλικές περιγραφές!

Μάλιστα ο άγγελος του ιερατείου μπορούσε ανενόχλητος να είναι δίπλα στον Ιησού, αφού οι μαθητές του, μετά το μυστικό δείπνο υπέφεραν από επίμονη βαθιά χαλάρωση και ανεξήγητη υπνηλία! Οι διαβουλεύσεις και η τελική επιτήρηση απ’ τον "άγγελο της ενίσχυσης", μπορούσαν να γίνουν χωρίς καμία παρενόχληση από τους υπερβολικά νυσταγμένους (όπως το ίδιο το κείμενο επιμένει να μας δείχνει) και πιθανόν ελαφρά υπνωτισμένους μαθητές του!

Μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη εικόνα, θεολογικά παραμένει σκανδαλωδώς ανεξήγητη. Κατάμαυρο πέπλο σιωπής, καλύπτει αιώνες τώρα το συγκεκριμένο περιστατικό! Η απόλυτη αυτή θεολογική μουγκαμάρα, είναι βεβαίως εντελώς φυσιολογική, αφού ακόμα και οι ευφυέστερες πιθανές εξηγήσεις, απομυθοποιούν δραστικά την ιερότητα της υπόθεσης! Έτσι, οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι, οι αγιοφανείς αυτοί επαγγελματίες ψεύτες, αντέδρασαν με σοφία, καλύπτοντας το σημείο με γενική, απόλυτη, κατάμαυρη σιωπή!

"Κανένας", μα ούτε ένας από τους κυριολεκτικά εκατοντάδες λαλίστατους θεολόγους που συμμετείχαν στην δισχιλιετή πλέον γραπτή, συνωμοσία κατά της ανθρωπότητας, που ονομάζεται «πατρολογία» (530) δεν ακουμπάει το συγκεκριμένο εδάφιο!

Κάποιο ασαφή υπαινιγμό κάνει κατ’ εξαίρεση ο εβραίος επίσκοπος Κύπρου και Σαλαμίνος Επιφάνιος (340-404 μ.Χ.) που γράφει ότι: «ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου... επειδή ήταν Ναζιραίος, χρησιμοποιούσε ένα μοναδικό λεπτό χιτώνα, όπως (καθάπερ) λέγει και στο ευαγγέλιο: έφυγε ο νεανίας και αφήκε την σίνδονα» Επιφάνιος Πανάριον 3.461.1. Για την πραγματική όμως ταυτότητα του Νεαρού, ούτε κουβέντα!

Τελικά ο λευκοφορεμένος νεαρός, προκαλώντας προφανώς με την αναπάντεχη γύμνια του στιγμιαία αμηχανία στους Ρωμαίους στρατιώτες, ξέφυγε την σύλληψη κι έφυγε τρέχοντας γυμνός ανάμεσα στα ελαιόδεντρα, παίρνοντας μαζί του μέσα στην νύχτα ανέγγιχτο το μυστικό του.

Ο Χριστός που ασφαλώς παρακολουθούσε την σκηνή, πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση! Η σύλληψη αυτού του νεαρού, θα άλλαζε σοβαρά την πορεία των εξελίξεων και η ενδεχόμενη ομολογία του, θα έκανε γνωστό το παρασκήνιο αλλά και τους κρυφούς εργοδότες του Μεσσία! Αν ο νεαρός αυτός, δεν είχε την ετοιμότητα να αποδράσει γυμνός, (531) όλα θα μπορούσαν να καταστραφούν και το θέατρο της σωτηρίας να καταλήξει... ο περίγελος της Ρώμης!

Μετά την ανώδυνη διαφυγή απ’ το αναπάντεχο αυτό σκηνοθετικό λάθος, η παραγωγή δημόσιου θεολογικού θεάματος, μπορούσε να προχωρήσει! Ο Ιησούς διαμαρτυρήθηκε θέτοντας μια απλή ερώτηση που απασχολεί κι εμάς σήμερα: «κάθε μέρα καθόμουν στο ναό (κειμ: ιερό) και δίδασκα και δεν με πιάσατε» Ματθ.26.55.

Και εδώ γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Γιατί έπρεπε κάποιος από την ιδιαίτερη ομάδα του Ιησού, όπως ο Ιούδας, να προδώσει τον Ιησού την στιγμή που αυτός, ήταν πράγματι κάθε μέρα ανάμεσά τους; Η μοναδική εξήγηση γι’ αυτό είναι, για να μπορέσει ο "πατέρας" (το συνωμοτικό ιερατείο) να κινητοποιήσει νυχτιάτικα την ρωμαϊκή στρατιωτική φρουρά!

Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι ουδέποτε αναμείχθηκαν στην δημόσια δράση του Ιησού! Γι’ αυτούς ο Ιησούς, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ακόμα περιφερόμενος προφήτης, ανάμεσα σε τόσους άλλους, προγενέστερους και μεταγενέστερους, την στιγμή μάλιστα, που ο Ιησούς όχι μόνο δεν εμπόδιζε, αλλά ενθάρρυνε δημοσίως την φορολογία του Καίσαρα λέγοντας: «αποδώστε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα»! Ματθ.22.21.

Γιατί λοιπόν βλέπουμε ξαφνικά τις ρωμαϊκές αρχές να κινητοποιούνται πάραυτα, για να συλλάβουν κάποιον που ουδέποτε απασχόλησε στο παραμικρό τις ρωμαϊκές αρχές; Απλούστατα, την νύχτα της σύλληψης, οι Ρωμαίοι πρέπει να δέχθηκαν σοβαρότατες καταγγελίες εναντίον του Ιησού, άξιες άμεσης κινητοποίησης. Αυτές όμως οι καταγγελίες, δεν θα ήταν αξιόπιστες, αν γινόταν μόνο απ’ την πλευρά των γνωστών του θεολογικών αντίπαλων! Για να κινητοποιηθούν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι νυχτιάτικα, χρειαζόταν βαριά καταγγελία ύψιστης αξιοπιστίας! Έτσι, μόνο κάποιος από την ιδιαίτερη κλειστή ομάδα του Ιησού, θα μπορούσε με τις προμελετημένες καταγγελίες του, να αναγκάσει την ρωμαϊκή φρουρά να κινητοποιηθεί εσπευσμένα, για να κάνει ακόμα και μεσ’ τη νύχτα το καθήκον της.

Οι προσχεδιασμοί λοιπόν υπήρξαν και πάλι οι καταλληλότεροι!

Η επιλογή του Ιούδα ήταν αναγκαία. Για την συγκεκριμένη νύχτα, μόνο ένας τέτοιας ύψιστης αξιοπιστίας καταδότης, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει οτιδήποτε θα ανάγκαζε τις ρωμαϊκές αρχές σε κινητοποίηση. Ο Ιησούς όχι μόνο γνώριζε την λεπτομέρεια αυτή, αλλά φρόντισε, ο άνθρωπος αυτός, μετά από δικό του σύνθημα, να κινηθεί την κατάλληλη ακριβώς στιγμή!

Ο Ιούδας προφανώς βεβαίωσε τις ρωμαϊκές αρχές, ότι ως πρώην μέλος της ομάδας, γνώριζε μετά βεβαιότητος, πως ο Ιησούς βρισκόταν σε συγκεκριμένο τόπο, έχοντας μαζί του ευάριθμους αποφασισμένους συνωμότες, που κατά τις ημέρες της επικείμενης εορτής του Πάσχα, σχεδίαζαν να δημιουργήσουν ταραχές, βλάπτοντας τα συμφέροντα της Ρώμης. Μόνο ένας τέτοιος υψηλής αξιοπιστίας καταδότης, θα υποχρέωνε τις ρωμαϊκές αρχές σε άμεση κινητοποίηση.

Πράγματι: «το (ρωμαϊκό) τάγμα (κειμ: σπείρα (532) ) και ο χιλίαρχος (πήγαν και) συνέλαβαν τον Ιησού» Ιωανν.18.12. Ένας τέτοιος τεράστιος αριθμός Ρωμαίων στρατιωτών, δεν θα μπορούσε να κινητοποιηθεί νυχτιάτικα, παρά μόνο με σοβαρές καταγγελίες επικίνδυνης συνωμοσίας κατά της ασφάλειας της πόλης! Προφανώς ο Ιούδας έκανε πολύ καλά την δουλεία του, καταγγέλλοντας τον Ιησού, ως υποψήφιο κινηματία και βασιλιά των Ιουδαίων, με άμεσα συνωμοτικά σχεδία δράσης κατά της Ρωμαϊκής φρουράς, την ίδια εκείνη νύχτα!

Μετά από τέτοιες καταγγελίες οι Ρωμαίοι ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν! Πίστεψαν πως επρόκειτο να συλλάβουν ολόκληρη συμμορία κινηματιών, όπως συνέβη κι άλλες φορές στην Ιερουσαλήμ, σε περίοδο ταραχών. Ένας μικρός στρατός, τριακοσίων τουλάχιστον ανδρών, με χιλίαρχο και εκατόνταρχους, δεν θ’ ανέβαινε στο λόφο των ελαιών, για τίποτε λιγότερο απ’ αυτό!

Ένα ανάλογο περιστατικό που οδήγησε την ρωμαϊκή φρουρά στο λόφο των ελαιών περιγράφει ο Ιώσηπος: «διάφοροι ψεύτες και απατεώνες με θεϊκά προσχήματα (κειμ: <>bπροσχήματι θειασμού), μιλώντας για εξέγερση... έπειθαν τον λαό... και τον οδηγούσαν στην έρημο λέγοντας ότι ο θεός θα τους δείξει εκεί τα σημάδια της ελευθερίας... Ένας απατεώνας (Ιουδαιο-)Αιγύπτιος, έχοντας την φήμη προφήτη, συγκέντρωσε γύρω του τρεις χιλιάδες περίπου εξαπατημένους τους οποίους οδήγησε στο όρος τον ελαιών. Από εκεί πρότεινε να εισβάλουν στην Ιερουσαλήμ και να την καταλάβουν... του έκοψαν όμως την φόρα οι Ρωμαίοι που τον αντιμετώπισαν...» Φ. Ιώσηπος. Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου 2.258-263. Κάτι ανάλογο πρέπει να κατήγγειλε ο Ιούδας, κι έτσι ανάγκασε τους Ρωμαίους στρατιώτες, να τρέξουν νυχτιάτικα στο όρος των ελαιών για να συλλάβουν την ομάδα του Ιησού!

Η επιλογή λοιπόν του μαθητή Ιούδα στον ρόλο του προδότη, ήταν μέρος καλομελετημένου σχεδίου! Παραμένει όμως αναπάντητη η απλή ερώτηση! Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν τόσο εσπευσμένα; Τι συμβαίνει και ο Ιησούς έπρεπε να παραδοθεί στους Ρωμαίους, ακριβώς την παραμονή της σημαντικότερης ιουδαϊκής τελετής του Πάσχα;

Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για όλη αυτή την βεβιασμένη κινητοποίηση; Υπήρχε σ’ όλη αυτή την εσπευσμένη νυχτερινή σύλληψη, οποιοδήποτε στοιχείο προσχεδιασμού; Παρουσίαζαν οι δύο επόμενες εορταστικές ημέρες, κάποιες ιδιαίτερες ευκαιρίες, με τις οποίες ο μηχανισμός της έντεχνης ανάστασης, επιδίωκε να συντονιστεί; Δηλαδή, εξηγείται αυτή η ξαφνική και εσπευσμένη σύλληψη του Ιησού, ακριβώς τις παραμονές του Πάσχα, ως μέρος αξιόπιστου σχεδίου διαφυγής από τον σταυρικό του θάνατο; Οι απαντήσεις στις σημαντικότατες αυτές ερωτήσεις, θα γίνουν μόνες τους ορατές σε λίγο!

Τελικά ο Ιησούς παραδόθηκε και άφησε να τον παρασύρουν οι εξελίξεις, σε καταστάσεις που μόνο ο "Πατέρας" μπορούσε πλέον να ελέγξει! Ο ίδιος όχι μόνο το γνώριζε, αλλά και το δήλωνε, πως η πατρότητα της συνολικής ιδέας, δεν ήταν καν δική του: «τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από μόνος μου, ο πατέρας που είναι μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα μου» Ιωαν.14.10. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά, ότι άλλοι είχαν συλλάβει τις λεπτομέρειες του κοινωνικού αυτού θεάτρου, στο οποίο ο ίδιος απλά πρωταγωνιστούσε!

Πίσω απ’ αυτόν, ο "Πατέρας", (το σκοτεινότερο τμήμα του ιουδαϊκού ιερατείου), αυτό το διαχρονικής σοφίας ον, είχε πλήρη ιστορική συνείδηση του επιχειρούμενου άθλου! Αυτή η ιστορία της δραματικής θεοποίησης ενός παν-ιαματικού Ιουδαίου, θα άφηνε πίσω της μια κολοσσιαία ευκαιρία διαχρονικής εκμετάλλευσης και χειραγώγησης λαών!

Η αναμέτρηση με τον θάνατο ήταν το αρχαιότερο όνειρο του ανθρώπου! Η νίκη επί του θανάτου, η συναρπαστικότερη ιστορία, του διψασμένου για ζωή ανθρώπου, αλλά και το ασφαλέστερο εισιτήριο για την αποθέωση στις καρδιές των ανθρώπων! Όποιος μπορούσε να νικήσει τον θάνατο, ήταν αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον γιος θεού! Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά!

Οι μάγοι της Π. Διαθήκης πλήγωναν και θεράπευαν τους ανθρώπους με κίνδυνο κάποτε να ανακαλυφθούν ως πληγοποιοί! Όμως οι μάγοι της Καινής Διαθήκης, είχαν κάνει μια απλή διαπίστωση... δεν χρειαζόταν να δημιουργούν πλέον δικές τους πληγές, αφού παντού γύρω τους υπήρχαν ήδη άφθονες, πραγματικές και ορθάνοικτες! Οι πραγματικές ασθένειες και η θανατοφοβία, ήταν μόνιμες ορθάνοικτες πανανθρώπινες πληγές! Αν βρεθεί "φάρμακο" κατά των ασθενειών και του θανάτου, τότε αυτοί που θα το χορηγούν και θα το διαχειρίζονται, σε βάθος χρόνου, θα φτάσουν υποχρεωτικά στις παγκόσμιες κορυφές αποδοχής, με τα ανάλογα προνόμια, τιμές και φυσικά θα γίνουν οπωσδήποτε οι ιδεολογικοί και οικονομικοί ηγέτες των λαών! Όπερ και εγένετο!

Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά!

Ακόμα και ο φοβισμένος Ιησούς, παραδόθηκε πια αποφασισμένος να πιει το ποτήρι της σταύρωσής του! Την ώρα μάλιστα της σύλληψης του έδειχνε αρκετά αποφασισμένος λέγοντας: «θα πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας» Ιωανν.18.11.

Πίσω απ’ αυτόν, η παρασκηνιακή ομάδα με το κωδικό όνομα "Πατέρας", ανέλαβε να φέρει εις πέρας και την τελευταία ριψοκίνδυνη προϋπόθεση της θεοποίησης του Ιησού, με έπαθλο το όνειρο κάθε ανθρώπου, την νίκη επί του θανάτου! Ας παρακολουθήσουμε κι εμείς από κοντά, το θεαματικό τέλος ενός θεάτρου, που καθήλωσε το σημαντικότερο τμήμα της ανθρωπότητας, στους θεαματικούς χειρισμούς της μαγείας, για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια τώρα και που δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, θα μας κρατάει εκεί γονατιστούς, για πολύ καιρό ακόμα!


Η δίκη και καταδίκη του Ιησού

Σύμφωνα με τον Ιωάννη, τον Ιησού συνέλαβαν όπως ήταν φυσικό οι Ρωμαϊκές αρχές και φυσικά ουδέποτε τον παρέδωσαν στους Ιουδαίους για να δικαστεί! Όμως αντίθετα από τον Ιωάννη οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές, δεν αναφέρουν καθόλου τους Ρωμαίους στρατιώτες! Και οι τρείς ομόφωνα αναφέρουν, ότι τον Ιησού πήγαν να συλλάβουν: «ο Ιούδας μαζί με ένα πλήθος ανθρώπων, οπλισμένων με μαχαίρια και ρόπαλα, σταλμένοι απ’ τους αρχιερείς και πρεσβύτερους του συνεδρίου» (Ματθ.26.47 // Μάρκ.14.43 // Λουκ.22.47) «Αυτοί δε (δηλαδή ο όχλος) που τον έπιασαν τον παρέδωσαν στον αρχιερέα Καϊάφα όπου και συνήχθησαν οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι» Ματθ.26.57.

Το φυσικότερο βέβαια είναι, την σύλληψη μέσα στη νύχτα, να έκαναν οι μόνες αρμόδιες αρχές του τόπου, δηλαδή οι Ρωμαίοι, οι όποιοι όμως ουδέποτε θα παρέδιδαν τον κρατούμενό τους στους Ιουδαίους για να δικαστεί πρώτα απ’ αυτούς. Προφανώς ο Ιησούς συνελήφθη και κρατήθηκε για το υπόλοιπο της νύχτας στο φρουραρχείο, ώστε το πρωί να δικαστεί απ’ τον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο!

Τα περί δίκης λοιπόν και ακροάσεων από τον αρχιερέα Άννα, Καϊάφα και Ηρώδη μέσα στην μαύρη νύχτα, είναι εντελώς φανταστικά και δεν θα μας απασχολήσουν, διότι ολοφάνερα είναι κατοπινά εφευρήματα, που μοναδικό σκοπό είχαν να περιπλέξουν την αρχική απλότητα του σεναρίου και να αυξήσουν την δραματικότητα των παθών του Ιησού!

Ένα είναι σίγουρο, οι ρωμαϊκές αρχές ουδέποτε θα συναποφάσιζαν για τα συμφέροντα της Ρώμης, με τα εντελώς αναρμόδια θεοκρατικά δικαστήρια των υπόδουλων Εβραίων. Μια τέτοια ανάμειξη λοιπόν εξουσιών, είναι εξόφθαλμα αδιανόητη. Απ’ την στιγμή που οι Ρωμαίοι είχαν λόγους κινητοποίησης και ανάμειξης, σημαίνει ότι οι κατηγορίες για τις οποίες συνελήφθη ο Ιησούς, δεν ήταν θεολογικές, αλλά κατηγορίες πιθανής υπονόμευσης της ρωμαϊκής εξουσίας και έναν τέτοιο κατηγορούμενο, οι Ρωμαίοι δεν θα τον παρέδιδαν ποτέ σε κανέναν άλλον να δικαστεί, παρά μόνο στον ίδιο τον Ρωμαίο έπαρχο, δηλαδή τον Πιλάτο!

Πράγματι: «πρωίας γενομένης... παρέδωσαν τον Ιησού στον ηγεμόνα Πιλάτο» Ματθ.27.1-2. Είναι φυσικά ανώφελο να προσπαθήσουμε από τους διαλόγους της ανάκρισης να βγάλουμε συγκεκριμένο συμπέρασμα για την πραγματική μορφή της κατηγορίας και την διεξαγωγή της δίκης. Σωστά ο Μάρκος παρατηρεί αόριστα πως: «οι αρχιερείς τον κατηγορούσαν για πολλά» Μάρκ.13.3.

Από την ερώτηση όμως του Πιλάτου προς τον Ιησού «είσαι εσύ ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ματθ.27.21, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η βασική κατηγόρια εναντίον του, ήταν πράγματι σχετική με ενδεχόμενη στάση κατά της Ρωμαϊκής φρουράς στην Ιερουσαλήμ. Όμως ο έπαρχος Πιλάτος, έμπειρος διοικητής, γρήγορα κατάλαβε ότι μπροστά του δεν είχε έναν άνθρωπο που ετοίμαζε ένοπλη στάση! Τίποτε από όσα μπορούσε να ελέγξει, δεν συνηγορούσε σ’ αυτή την κατεύθυνση!

Ο Πιλάτος δεν άργησε να διακρίνει: «ότι από φθόνο τον είχαν παραδώσει» Μάρκ.13.10. Μπροστά του είχε έναν κατασκευασμένο ένοχο, από ένα φθονερό ιερατείο, που τον ήθελε οπωσδήποτε νεκρό, για λόγους που ο Πιλάτος αδυνατούσε να υποθέσει! Προσπάθησε λοιπόν να αφήσει ελεύθερο τον συκοφαντημένο θεραπευτή, αλλά συνάντησε σφοδρότατη αντίδραση ακόμα κι από τον κατευθυνόμενο όχλο έξω από το πραιτώριο: «οι δε ιερείς ξεσήκωναν τα πλήθη... φωνάζοντας σταύρωσέ τον σταύρωσέ τον» Μάρκ.15.11-14.

Το ιερατείο, οι μοναδικοί κατήγοροι του Ιησού, επετέθησαν με σοβαρά σενάρια αντιρωμαϊκής συνωμοσίας: «τον πιάσαμε να ξεσηκώνει τον λαό μας, να τον εμποδίζει να πληρώνει φόρους στον Καίσαρα και να ισχυρίζεται πως είναι ο βασιλιάς Μεσσίας» Λουκ.23.2.

Οι κατηγορίες αν και αναληθείς, ήταν σοβαρές, αφού υπονοούσαν στάση κατά της Ρώμης. Πουθενά όμως δεν υπήρχαν αποδείξεις ικανές, να πείσουν τον Πιλάτο, πως ο αμίλητος άνθρωπος που είχε μπροστά του ήταν ένοχος, στασιασμού κατά της Ρώμης. Ούτε καν οι δραματικές καταγγελίες του καταδότη Ιούδα, δεν είχαν στο παραμικρό επαληθευθεί. Στον λόφο της σύλληψης, ο Ιησούς ήταν άοπλος και σχεδόν μόνος, δεν αντιστάθηκε καθόλου και δεν έδωσε ούτε μια στιγμή την εικόνα κάποιου που ετοίμαζε ένοπλη στάση κατά της πόλης! Υπέθεσε λοιπόν σωστά, ότι ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του, ήταν θύμα του φαρισαϊκού θεοκρατικού φθόνου!

Παραδόξως ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, με την σιωπή του, διευκόλυνε την γρήγορη καταδίκη του, αφού δεν έδινε καμία υπερασπιστική απάντηση στις ερωτήσεις του Πιλάτου: «ουδέν απεκρίνετο... και ουκ απεκρίθη προς αυτώ ουδέν» Ματθ.27.12-14. Πράγμα εντελώς φυσικό για τον ήρωά μας, αφού δεν ήθελε με όσα θα πει, ούτε να ματαιώσει, ούτε να περιπλέξει και κυρίως να καθυστερήσει την επιδιωκόμενη καταδίκη του, που (θα δούμε σε λίγο γιατί) έπρεπε να συμβεί οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα!

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που, ο δήθεν πνευματώδης αυτός ήρωας της μισής σχεδόν θρησκευόμενης ανθρωπότητας, αν και είχε την ιδανικότερη ευκαιρία, να αναπτύξει μέσα στην ίδια του την δίκη, μια μνημειώδη απάντηση στην από κάθε άποψη σοβαρή ερώτηση του Πιλάτου: «τι είναι αλήθεια» (Ιωανν.18.38), αυτός, για τους λόγους που προαναφέραμε, επέλεξε να μη δώσει καμία απολύτως απάντηση!

Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αν ήθελε πράγματι να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η ανάστασή του, η δίκη και η καταδίκη του, έπρεπε να συντελεστούν οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα! Οποιαδήποτε λοιπόν δική του πολυλογία, ή απολογία θα οδηγούσαν στο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα της δικαστικής παράτασης! Γι’ αυτό ακριβώς και: «ο Ιησούς δεν έδινε καμία απάντηση και ο Πιλάτος απόρησε πολύ γι αυτό» Ματθ.27.14.

Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος, όταν διέκρινε ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για την Ρωμαϊκή τάξη και ασφάλεια, δοκίμασε κατ’ επανάληψη να ξεφορτωθεί την ευθύνη μιας άδικης καταδίκης. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Βαραββά, που είναι φανερά επινοημένη, (533) σύμφωνα με το κείμενο, ο Πιλάτος θέλοντας να ξεφορτωθεί την ευθύνη, ζήτησε απ’ τους κατήγορούς του ιερείς, να θανατώσουν οι ίδιοι τον Ιησού (Ιωάνν.19.6). Αυτοί όμως αρνήθηκαν μια τέτοια εξέλιξη! Η σταύρωση και όχι ο λιθοβολισμός ήταν η ενδεδειγμένη και προσχεδιασμένη οδός της ανάστασης! (534)

Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος που είχε φήμη πεισματώδους ανθρώπου, δεν έλεγε να εγκρίνει το επαναλαμβανόμενο δόλιο αίτημα της σταύρωσης! Η αντίσταση του Πιλάτου στο αίτημα των Φαρισαίων καταντούσε ανησυχητική: «ο Πιλάτος ζητούσε τρόπο να τον ελευθερώσει»! Το ιερατείο όμως, ήταν απόλυτα προετοιμασμένο ακόμα και για μια τέτοια εξέλιξη! Έτσι πέρασε στην τελική αντεπίθεση, αυτή του ωμού εκβιασμού. Έβαλαν λοιπόν τον κατευθυνόμενο απ’ αυτούς όχλο να κραυγάζει: «όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλέα (όπως κατηγόρησαν τον Ιησού ότι έκανε) είναι εχθρός του Καίσαρα. Εάν τον ελευθερώσεις δε θα είσαι πια φίλος του Καίσαρος» Ιωανν.19.12.

Αυτός ο εκβιασμός, ήταν εντελώς ξεκάθαρος!

Οι ιουδαίοι ιερείς κρατούσαν γερά τον Πιλάτο! Αν τολμούσε να τον αθωώσει, η είδηση θα έφθανε απ’ αυτούς στον ίδιο τον Καίσαρα, με τον ξεκάθαρο υπαινιγμό, ότι δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ρώμης, από έναν επίδοξο κινηματία, που ήδη έφερε θρασύτητα και δημοσίως τον τίτλο του βασιλιά των Ιουδαίων!

Ο Πιλάτος καταλάβαινε πολύ καλά τον σοβαρό εκβιασμό! Εφεξής, οποιαδήποτε επεισόδια στην Ιερουσαλήμ, θα έφεραν έστω και εντέχνως αναμεμιγμένο, το όνομα του απ’ αυτόν αθωωμένου Ιησού, οι ιερείς θα μπορούσαν να χρεώσουν κακοδιαχείριση των συμφερόντων της Ρώμης, στον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο, αφού αυτός επέμενε να αθωώσει τον επαναστάτη Ιησού! Αυτός ο πολιτικός εκβιασμός, έφερε τον Πιλάτο στο όριο της αντοχής του. Ο Πιλάτος δεν σκόπευε να υπερασπιστεί το δίκαιο κανενός, εις βάρος της προσωπικής πολιτικής του φήμης και επιβίωσης!

Μάλιστα φαίνεται πως ο συνολικός εκβιασμός, στην περίπτωση του Πιλάτου, ήταν κατά πολύ βαθύτερος. Το όνομα του Πιλάτου την περίοδο εκείνη, σχετιζόταν ήδη επικίνδυνα με τον ισχυρότερο στρατιωτικό της Ρώμης, κάποιον Αίλιο Σηιανό (Aelius Sejanus) που όμως βρέθηκε ένοχος συνωμοσίας εναντίον του αυτοκράτορα, εξορίστηκε και στην συνέχεια θανατώθηκε μαζί με πολλούς άλλους συνωμότες (535) από τον αυτοκράτορα Τιβέριο!

Η πολιτική φήμη του Πιλάτου λοιπόν, κρεμόταν ήδη από μια κλωστή και οι Φαρισαίοι φαίνεται πως το γνώριζαν αυτό καλύτερα από τον καθένα! Ο Πιλάτος δεν θα άντεχε την παραμικρή αντιρωμαϊκή αναφορά στο όνομα του! Έτσι: «ακούσας λοιπόν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, έφερε έξω τον Ιησού και εκάθησε... ήτο δε Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη και λέγει προς τους Ιουδαίους. Ιδού ο βασιλεύς σας. Οι δε εκραύγαζον λέγοντες... αρον αρον σταύρωσον αυτόν, τότε λοιπόν παρέδωκε αυτόν δια να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.13-16.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο Πιλάτος παρέδωσε αμέσως τον Ιησού στην εκτέλεση της ποινής, πράγμα που δείχνει ότι από την μεριά των Φαρισαίων, υπήρξε ιδιαίτερη απαίτηση, άμεσης εκτέλεσης του Ιησού προ της τελετής, με το προφανές πρόσχημα, ότι μόνο έτσι θα αποφευχθούν τα ενδεχομένως προσχεδιασμένα επεισόδια απ’ τους οπαδούς του κινηματία Ιησού, που σκοπό τους είχαν να αιματοκυλήσουν την επικείμενη τελετή! Αυτήν την απαίτηση των ιερέων, φαίνεται να βοήθησε αποτελεσματικά ο υποκινούμενος όχλος, με την ασταμάτητα επαναλαμβανόμενη ιαχή: «άρον, άρον (κουβαλήστε τον γρήγορα, τώρα) σταύρωσον αυτόν»!

Σημειώστε λοιπόν, πως ήταν «Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη», όταν με έκδηλη την δυσφορία του και με πλήρη επίγνωση του εκβιασμού που του ασκήθηκε, ο Πιλάτος έλαβε την απόφαση της σταύρωσης, του κατ’ αυτόν παράξενα σιωπηλού και οπωσδήποτε αθώου Ιησού!

Ένα είναι σίγουρο. Ο Ιησούς παραδόθηκε για σταύρωση με έκδηλη την προσωπική συμπάθεια του Πιλάτου στο πρόσωπό του! Κάτω λοιπόν απ’ αυτές τις συνθήκες καταδίκης, η ρωμαϊκή φρουρά, που από κοντά παρακολουθούσε τις εξελίξεις, είναι εντελώς απίθανο να κακοποίησε με οποιονδήποτε τρόπο, τον αδίκως καταδικασμένο σε θάνατο Ιησού!

Παρ’ όλα αυτά, η αφήγηση θέλοντας να δραματοποιήσει τα πάθη του Ιησού, διαπρέπει ξανά σε ολοφάνερες σκόπιμες παραποιήσεις, βάζοντας τους αμέτοχους σ’ αυτή την υπόθεση Ρωμαίους στρατιώτες, να περιπαίζουν, να μαστιγώνουν και να πλέκουν και τον εντελώς φανταστικό εκείνον ακάνθινο στέφανο!

Μάλιστα η εντελώς μυθιστορηματική προέλευση των δήθεν βασανισμών του Ιησού απ’ τους Ρωμαίους, γίνεται φανερή απ’ το γεγονός, ότι ο Ιησούς βασανίζεται από αυτούς, πριν από την καταδίκη του! Ο Ιησούς φοραεί ήδη τον ακάνθινο στέφανο, πολύ πριν ακόμα κριθεί ένοχος και καταδικαστεί: «εξήλθε (ο Πιλάτος) προς τους Ιουδαίους λέγοντας. Εγώ ουδεμία αιτία (ενοχής) ευρίσκω. Έφερε δε έξω τον Ιησού φορώντας τον ακάνθινον στέφανο... » Ιωάν.19.1-5.

Πώς είναι δυνατόν οι Ρωμαίοι στρατιώτες να κακοποίησαν τον Ιησού, και να του φόρεσαν οποιονδήποτε ακάνθινο στέφανο, ενώ ο αρχηγός τους ο Πιλάτος τον θεωρούσε εντελώς αθώο, πάσχιζε αγωνιωδώς να τον αθωώσει και είχε καταλήξει μετά από φανερό εκβιασμό στην άδικη αυτή καταδικαστική απόφαση;

Το πιθανότερο λοιπόν είναι, ότι τα περί βασανισμών του Ιησού δεν αληθεύουν! Όχι μόνο γιατί τα αγκάθια δεν θα ήταν τόσο εύκολο να βρεθούν, δίπλα στο πεντακάθαρο από αγκάθια πραιτόριο, (όπως δικαιολογημένα γράφουν άλλοι ερευνητές) αλλά κυρίως, γιατί οι Ρωμαίοι στρατιώτες, δεν ήταν όχλος, αλλά στρατιώτες που εκτελούσαν μόνο εντολές. Όταν ο αρχηγός της φρουράς, ο Πιλάτος, έκρινε κατά επανάληψη αθώο τον Ιησού, τότε ολόκληρη η φρουρά γνώριζε ήδη, ότι ο Ιησούς ήταν θύμα φαρισαϊκής σκευωρίας. Συνεπώς όχι μόνο καμιά εντολή βασανισμών δεν θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά ούτε και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό κίνητρο ήταν δυνατόν να έχουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, για να κακοποιήσουν κάποιον, που ποτέ δεν στράφηκε εναντίον τους και ο ίδιος ο αρχηγός τους, τον έκρινε απολύτως αθώο! Απεναντίας, είχαν κάθε λόγο να φερθούν με συμπάθεια, στον εμφανώς αδίκως καταδικασθέντα Ιησού!

Τέλος, μετά την καταδίκη του, ο Ιησούς φορτώνεται το εγκάρσιο ξύλο της σταύρωσής του και με συνοδεία στρατιωτών και όχλου κατευθύνεται στον Γολγοθά. Καθ’ οδόν κάποιος ονόματι Σίμων Κυρηναίος (536) τον απαλλάσσει από το βάρος του σταυρού, μέχρι να φθάσουν στο τόπο της εκτέλεσης!


«Spogia somnifera» Εργαλείο ανάστασης... ο υπνοφόρος σπόγγος του μανδραγόρα!

«ΕΛΑΒΕ ΤΟ ΟΞΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ». Ιωάνν.19.30.

Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει στον Γολγοθά, στον τόπο της σταύρωσης, είναι ότι οι Ρωμαίοι επιχειρούν να δώσουν στον Ιησού να πιεί, ένα χαλαρωτικό οίνο πριν τον σταυρώσουν: «και φέρουσιν αυτόν επί τον Γολγοθάν και έδιδον εις αυτόν να πιει οίνον μεμιγμένον με σμύρνα (κειμ: εσμυρνισμένον οίνον) αλλ’ εκείνος δεν έλαβε και (μετά απ’ αυτό) εσταύρωσαν αυτόν» Μάρκ.15.23.

Ο Ματθαίος αναφέρει: «και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Κρανίου τόπος (πριν σταυρωθεί) έδωκαν εις αυτόν να πίει όξος (κειμ: οίνον) μεμιγμένον μετά χολής και γευθείς ουκ ηθέλησεν. Και εσταύρωσαν αυτόν...». Ματθ.27.33.

Πρέπει να σημειώσουμε λοιπόν, ότι στα κείμενα ξεκάθαρα ορίζεται, ότι το όξος (οίνος) ανακατεμένο με σμύρνα ή χολή, το οποίο αρνήθηκε ο Ιησούς να λάβει, εδόθη στον Ιησού απ’ τους Ρωμαίους, μόλις αυτός έφτασε στον τόπο της εκτέλεσης και ακριβώς λίγο πριν από την σταύρωσή του.

Επρόκειτο για ένα ποτό προσωρινού κατευνασμού των αντιδράσεων των θυμάτων της σταύρωσης. Το συμπέρασμα αυτό το δέχονται οι πλέον αρμόδιοι ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης, όπως ο Ι. Καραβιδόπουλος (έδρα Καινής Διαθήκης Α.Π.Θ.) ο οποίος γράφει: «Ο εσμυρνισμένος οίνος που προσφέρεται στον Ιησού, επέχει θέση αναισθητικού, το οποίο προσφερόταν συνήθως για να διευκολύνεται η εκτέλεση της σταύρωσης και να μην ανθίσταται ο εσταυρωμένος». «Το κατά Μάρκον ευαγγέλιο» σελ. 490. Εκδ. Πουρνάρα.

Η εγκεκριμένη (απ’ την ιερά σύνοδο) μετάφραση Β. Βέλλα το ξεκαθαρίζει αυτό καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον γράφοντας: «τον έφεραν στον Γολγοθά, που στα ελληνικά σημαίνει τόπος κρανίου, (και εκεί) του έδωσαν να πιει κρασί ανακατεμένο με αναισθητικό, ο Ιησούς όμως δεν το δέχθηκε. Τότε (δηλαδή μετά απ’ αυτό) τον σταύρωσαν...» Β.Β. Μάρκος 15.23.

Ήταν λοιπόν προφανώς καθιερωμένο απ’ τους Ρωμαίους, την ώρα της σταύρωσης, να δίνουν στους κατάδικους μαζί με κρασί, κάποιο ελαφρό αναισθητικό, ώστε να διευκολύνονται κυρίως οι ίδιοι οι σταυρωτές στα δύσκολα καθήκοντά τους, κάτι όμως που έκανε και για τα θύματά τους υποφερτή την τελική διαδικασία της σταύρωσής τους!

Στην ταρασσόμενη από κινήματα Ιερουσαλήμ, η σταύρωση πρέπει να ήταν εξαιρετικά συχνή καταδίκη. Μόνο ο Ιώσηπος (Ιουδ.Πόλεμ.1.113.&2.75) αναφέρει δύο τέτοιες πολυάριθμες περιπτώσεις, που στην πρώτη σταυρώθηκαν οκτακόσιοι και στη δεύτερη δύο χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα! Η εξαιρετική συχνότητα της ρωμαϊκής σταύρωσης στην Ιερουσαλήμ, αποδεικνύεται επίσης και από τους δύο κοινούς ληστές, που σταυρώνονται την ίδια μέρα ταυτόχρονα με τον Ιησού, αλλά και τον τρίτο υποψήφιο για την ίδια τιμωρία, αντιστασιακό Βαραββά!

Η καθαρά εκφοβιστική αυτή τιμωρία, με τον δημόσιο μαρτυρικό θάνατο, είχε σκοπό να αποθαρρύνει τους επίδοξους επαναστάτες, ληστές ή ταραξίες! Η ταλαιπωρία των θυμάτων, ήταν πολυήμερη και τα θύματα συνήθως πέθαιναν από δίψα, πείνα, κακουχίες, στο τέλος κούραση των θωρακικών μυών, παρατεταμένη δύσπνοια και σταδιακή γενική εξασθένιση!

Ο διδάκτωρ Πατρολογίας στον Πανεπιστήμιο των Αθηνών Δ. Μπαλάνος έγραψε σχετικά: «ο θάνατος επί του σταυρού εβράδυνε συχνά τρεις και περισσότερες μέρες... άνθρωποι ισχυρής κράσεως πέθαιναν μετά πολυήμερη αγωνία από πείνα και δίψα» Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.

Οι καταδικασμένοι σε σταυρικό θάνατο, γνωρίζοντας το είδος του μαρτυρίου που τους περίμενε, ήταν φυσικό να προβάλουν μέχρι τελευταία στιγμή, αντίσταση στους σταυρωτές τους με όλες τους τις δυνάμεις! Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, λίγο πριν απ’ την σταύρωση, οι Ρωμαίοι έδιναν ένα χαλαρωτικό ποτό στους καταδικασμένους σε σταύρωση!

Η διαφορά στο περιεχόμενο, χολής ή σμύρνας, που αναφέρουν οι δύο ευαγγελιστές δεν είναι τυχαία, αλλά δείχνει σαφέστερα από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο, ότι κανείς δεν γνώριζε, τι ακριβώς ήταν αυτό που μαζί με οίνο (όξος) έδιναν οι Ρωμαίοι σε όλους τους κατάδικους, λίγο πριν από την σταύρωσή τους!

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον! Στην Ιερουσαλήμ, στην έδρα του δηλητηριο-χρηστικότερου ιερατείου όλων των εποχών, συνέβαινε κάτι εξαιρετικά παράδοξο! Για δεκαετίες, κάτω από το εξεταστικό βλέμμα των πανούργων χαλδαιο-ιουδαίων ιερέων, συνέβαινε κάτι εντελώς οικείο, εξαιρετικά προκλητικό και ενδιαφέρον! Οι Ρωμαίοι σταυρωτές, χρησιμοποιούσαν ελαφρά αναισθητικά για να
ακινητοποιήσουν (να χαλαρώσουν) προσωρινά και να σταυρώσουν ευκολότερα τα θύματά τους!

Οι Ρωμαίοι βέβαια δεν μπορούσαν ποτέ τους να υποθέσουν, ότι τουλάχιστον κάποιοι από τους ιερείς που καθημερινά τους παρακολουθούσαν, ήταν άριστοι γνώστες, ανάλογης αρχαιότατης χαλδαιικής τέχνης, κάτοχοι ισχυρότατων υλικών με πλούσιο καταγεγραμμένο ιστορικό παρελθόν, στην χρήση παρόμοιων αναισθητικών δηλητηρίων!

Πρέπει εδώ να θυμηθούμε ότι ένας ιερέας-μάγος, διαθέτει οξυμένη χρηστική εκτίμηση των υλικών, αλλά και των ευκαιριών που τον περιβάλλουν και παρατηρεί κάθε τι που συμβαίνει γύρω του, απ’ τις τερατοποιές δυνατότητες που του προσφέρει! Καταλαβαίνουμε ότι το πρώτο πράγμα που θα αναλογιζόταν ένας τέτοιος παρατηρητικός "ιερέας", παρακολουθώντας μια ανάλογη σκηνή σταύρωσης θα ήταν:

Τι θα συνέβαινε αν αντί για ένα ελαφρό αναισθητικό, δίναμε την κατάλληλη στιγμή στο υποψήφιο θύμα κάτι ισχυρότερο; Δεν θα μπορούσε άραγε, ένας βαριά ναρκωμένος κατάδικος, μετά την λήψη του κατάλληλου δηλητηρίου να θεωρηθεί νεκρός; Δεν θα μπορούσε να διαφύγει τον θάνατο, αν υπήρχε δυνατότητα έγκαιρης αποκαθήλωσής του;

Αν κοντά στην διαφαινόμενη δυνατότητα της "ανάστασης" (ανάνηψής) του, προσθέσουμε μια άδικη καταδίκη, αλλά και έναν συγκλονιστικό αριθμό ιαματικών θαυμάτων... δεν θα μπορούσε αυτό να γεννήσει έναν σαγηνευτικό πάσχοντα ήρωα, που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και στην πολυπόθητη ιουδαϊκή θεοποίηση;

Μια τέτοια θεοποίηση, δεν θα συναγωνιζόταν τα καλύτερα μυθολογικά σενάρια θεών, ηρώων και Τιτάνων της Μεσογείου, όπως εκείνου του φιλάνθρωπου και πολυαγαπημένου σταυρωμένου (537) Προμηθέα; Δεν θα μπορούσε αυτό να γίνει μια μεγαλειώδης πνευματική αφετηρία, για να υλοποιηθεί το μεσσιανικό όνειρο, και να ξεκινήσει η επέκταση και η κυριαρχία της ιουδαϊκής θεολογίας, πάνω στην φιλευσέβεια των λαών;

Τέτοιες σημαντικές σκέψεις, μπορεί να είχαν αφορμή μια τόσο απλή αφορμή, βγαλμένη μέσα απ’ την σκληρή πραγματικότητα του υποδουλωμένου Ισραήλ! Η ίδια η αισχρή, σχεδόν καθημερινή σταυρική δραστηριότητα των Ρωμαίων, ενδεχομένως γέννησε την νικητήρια εικόνα ενός αναστημένου από σταυρικό θάνατο Ιουδαίου!

Μπροστά στο συγκλονιστικό δράμα των πολυαρίθμων εσταυρωμένων, κάποιοι ευφυέστατοι Ιουδαίοι ιερείς (όπως ο Γαμαλιήλ) ενδεχομένως συνέλαβαν την εικόνα του εσταυρωμένου και αναστημένου θεραπευτή, ως μοναδική ευκαιρία δημιουργίας ενός αρχετυπικού, πάσχοντος θεοποιημένου σωτήρα!

Μπροστά στον ανείπωτο καθημερινό πόνο των εσταυρωμένων, κάποιοι ενδεχομένως οραματίστηκαν μια ιστορία εκπληκτικής αλγοκαπηλείας! Έτσι, τόσο απλά, μπορούσε να γεννηθεί το πολυσύνθετο ψυχόδραμα της θεοποίησης ενός "αναστημένου" Ιουδαίου! Δεν έμενε παρά απ’ την σταθερή παρακαταθήκη ηρώων, τους Ναζιραίους, να βρεθούν νέοι και αποφασισμένοι, που θα ήταν πρόθυμοι να ενσαρκώσουν τους βασικούς ρόλους. Όπερ και εγένετο!

Ας επιστρέψουμε όμως στον Γολγοθά, στην τόπο της σταύρωσης του Ιησού και στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της αφήγησης! Όπως είδαμε, ο Ιησούς αρνήθηκε την αναισθητική ουσία που του πρόσφεραν οι Ρωμαίοι! Πώς μπορούμε λοιπόν να υποθέτουμε, ότι χρησιμοποιώντας ανάλογη αναισθητική ουσία, πέρασε "ημιθανής" την δοκιμασία της σταύρωσής του ο Ναζιραίος Ιησούς;

Πράγματι, ο Ιησούς αρνήθηκε την αναισθητική ουσία των Ρωμαίων, γιατί ούτε η στιγμή ήταν κατάλληλη, ούτε και η ουσία αυτή ήταν ικανή να προκαλέσει το επιθυμητό αποτέλεσμα! Άλλωστε, αν έπαιρνε το ελαφρό αυτό αναισθητικό των Ρωμαίων, υπήρχε κίνδυνος με θολωμένο το νου, να μην διαχειρισθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις λεπτομέρειες της "ανάστασής" του, τις επόμενες κρίσιμες ώρες!

Έτσι, κατά την ώρα της σταύρωσής του, σωστά ο Ιησούς αρνήθηκε να γευθεί το χαλαρωτικό αναισθητικό των Ρωμαίων! Άλλωστε, ο Ιησούς δεν πρέπει να το είχε ιδιαίτερη ανάγκη, αφού κατά την ίδια την αφήγηση, που δεν θα είχε κανέναν λόγο να το αποκρύψει, ο Ιησούς "κρεμάστηκε" (538) (δηλαδή δέθηκε) και δεν καρφώθηκε επί ξύλου!

Ο Ι. Καραβιδόπουλος γράφει: «ο μέλλων να εκτελεστεί καρφωνόταν ή δενόταν με σκοινιά... Δεν είναι γνωστό ποιός τρόπος χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση του Ιησού... ότι ο Ιησούς προσηλώθηκε στον σταυρό με ήλους (καρφιά) μαρτυριέται (όχι απ’ τα κείμενα αλλά) απ’ την παράδοση και την εικονογραφία». (539)

Υπήρχαν λοιπόν πράγματι δύο διαφορετικοί τρόποι σταύρωσης. Η εφαρμογή όμως της μιας ή της άλλης μορφής εκτέλεσης ήταν προφανώς εξαρτώμενη, από τον βαθμό των διαπιστωμένων κακουργημάτων του κατάδικου! Δεδομένου όμως, ότι κατά την γνώμη του αρμόδιου Ρωμαίου διοικητή και δικαστή Πιλάτου, ο Ιησούς ήταν κατηγορηματικά αθώος και ολοφάνερο θύμα σκευωρίας, δεν υπήρχε καμία περίπτωση, ο Πιλάτος, ο μόνος άνθρωπος που αποφάσιζε τον τρόπο των εκτελέσεων, να εξαντλούσε στον αθώο Ιησού, την σκληρότητα της σταυρικής εκτέλεσης!

Ο Ιησούς λοιπόν δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να δεχθεί κατά την ώρα της σταύρωσής του, το χαλαρωτικό όξος (οίνο) των Ρωμαίων, γιατί δεν καρφώθηκε, αλλά δέθηκε πάνω στον σταυρό. Λίγο αργότερα όμως, η αφήγηση μας κάνει την χάρη να μας παρουσιάσει ξεκάθαρα, τον ήδη σταυρωμένο Ιησού, όχι μόνο να ζητάει αλλά και να πίνει "κάτι" προφανώς ισχυρότερο!

«Έστεκαν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού, (Μαρία) η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά (540) και Μαρία η Μαγδαληνή. (Τρεις συνολικά γυναίκες). Ο Ιησούς είδε την μητέρα του και τον μαθητή τον οποίο αγαπούσε (τον Ιωάννη) να στέκεται πλάι της, (άρα και ο Ιωάννης ήταν επίσης εκεί) και είπε στην μητέρα του, γύναι ιδού ο υιός σου και στον μαθητή (του) είπε, αυτή είναι η μητέρα σου... Μετά απ’ αυτό, (την μικρή αυτή συνομιλία) γνωρίζοντας ο Ιησούς πως όλα είχαν φτάσει στο (προ)καθορισμένο τέλος τους, είπε: Διψώ. Εκεί δε κοντά, βρισκόταν ένα σκεύος γεμάτο ξύδι, (Μασ: και εκείνοι... με τους οποίους συνομιλούσε) βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο (συγκεκριμένο) ξύδι, το τοποθέτησαν πάνω σε ένα ύσσωπο (ματσάκι ρίγανης) και το έφεραν στο στόμα του. Μόλις ο Ιησούς έλαβε το όξος είπε, τετέλεσται και γέρνοντας το κεφάλι παρέδωσε το πνεύμα» Β.Β. Ιωάνν.19.29-30.

Η εικόνα είναι απολύτως ξεκάθαρη και είναι να απορεί κανείς τι δεν είδαν τόσους αιώνες τουλάχιστον οι περιώνυμοι αμφισβητίες ερευνητές! Εμείς φυσικά πρέπει να σταθούμε εδώ, αναζητώντας τις λεπτομέρειες εκείνες, που θα κάνουν φανερή την διαφορά ερμηνείας!

Ο Ιησούς λοιπόν (κατά την αφήγηση) βρίσκεται ήδη σταυρωμένος ελάχιστα λεπτά πριν από τον "θάνατό" του. Παρ’ όλα αυτά, συνομιλεί με πλήρη διαύγεια με τον Ιωάννη και την μητέρα του, που βρίσκονται «παρά τω σταυρώ», δηλαδή ακριβώς δίπλα του, στη βάση του σταυρού. Ο Ιησούς απευθυνόμενος σ’ αυτούς με πλήρεις τις αισθήσεις του, αναθέτει στον μαθητή του Ιωάννη την προστασία της Μητέρας του Μαρίας. Ακριβώς όμως στην προέκταση της ίδιας αυτής συζήτησης, ο Ιησούς λέει «διψώ», απευθυνόμενος φυσικά σ’ αυτούς που βρίσκονται «παρά τω σταυρώ».

Ο Ιωάννης και οι τρεις Μαρίες, τοποθετούν (αγκυλώνουν) το κατάλληλο σφουγγάρι πάνω σε ένα ματσάκι από φρύγανα ρίγανης χωμένο μπροστά στο κούφιο καλάμι (Ιωάνν.19.29) ή απλά κατ’ ευθείαν σε κατάλληλα σχισμένο καλάμι (Μάρκ.15.35) που κάποιος φρόντισε να έχει μαζί του, δίνοντας στον Ιησού, που μόλις προηγουμένως συνομιλούσε μαζί τους, μια γουλιά απ’ το δικό τους αυτή τη φορά "όξος".

Στην σκέψη ότι οι δικοί του άνθρωποι και όχι οι Ρωμαίοι στρατιώτες, είναι αυτοί που έδωσαν την δεύτερη αυτή φορά, το τελικό "όξος" στον Ιησού, μας οδηγούν τα ίδια τα κείμενα! Εντούτοις, όλες οι θεολογικές ερμηνείες, σπεύδουν, συχνά παραποιώντας αδίστακτα τα κείμενα, να βοηθήσουν την αντίθετη άποψη! Παράδειγμα η εγκεκριμένη απ’ την ιερά σύνοδο μετάφραση της Αγίας Γραφής Β. Βέλλα (Β.Β.) γράφει παντελώς αυθαίρετα: «λέγει (ο Ιησούς) διψώ... (τότε) οι στρατιώτες (η λέξη στρατιώτες δεν υπάρχει στο κείμενο!) βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο ξύδι, το στήριξαν στην άκρη ενός κλαδιού ύσσωπου (ο ύσσοπος είναι θάμνος ρίγανης και δεν μπορεί να έχει κλαδιά!) και το έφεραν στο στόμα του Ιησού». Β.Β. Ιωανν.19.29. Βλέπουμε ότι οι προχειρότητες, οι παραποιήσεις και οι προσθαφαιρέσεις λέξεων, συνεχίζονται αμείωτες μέχρι σήμερα, αλλοιώνοντας με περισσή αυθάδεια τα κείμενα ώστε αυτά να βοηθούν τις αυθαίρετες θεολογικές ερμηνείες!



Όμως οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν είχαν κανέναν λόγο να περιπαίξουν τον Ιησού επί του σταυρού, δίνοντας του ξύδι, όπως κατά παρέκκλιση όλων των άλλων ευαγγελιστών θέλει ο (γιατρός) Λουκάς, (23.37). Μάλιστα, αν ο Λουκάς ήταν πράγματι γιατρός, τότε είναι αυτός που είχε κάθε λόγο να διαστρέψει αυτήν ακριβώς την λεπτομέρεια, καταλαβαίνοντας περισσότερο απ’ όλους τους άλλους, τον πραγματικό ρόλο του τελικού "όξους"! Διότι, ακόμα κι αν θελήσουμε να δεχθούμε ότι οι Ρωμαίοι περιπαίζοντας τον Ιησού του έδωσαν αυτοί το όξος, παραμένει ακατανόητο το γιατί τελικά ο Ιησούς το ήπιε!

Όμως είναι ηλίου φαεινότερο, ότι το αίτημα του Ιησού, διψώ, ήταν αδύνατον να απευθύνεται προς τους Ρωμαίους σταυρωτές του! Ο εσταυρωμένος, δεν μπορούσε έτσι απλά να παραγγέλνει τις ανάγκες του στους παρευρισκόμενους στρατιώτες και να περιμένει ότι αυτοί θα του τις εκπληρώσουν! Ο κρανίου τόπος, δεν ήταν... αναψυκτήριο, αλλά τόπος μαρτυρικού θανάτου! Ο καταδικασμένος σε σταυρικό θάνατο, έπρεπε να πεθάνει ακριβώς από κακουχίες, πείνα και κυρίως δίψα! Το τελευταίο πράγμα λοιπόν που θα περίμενε ένας σταυρωμένος, είναι να ζητήσει και να του δώσουν νερό οι σταυρωτές του!

Φυσικά τέτοιο δικαίωμα προσφοράς τροφής, νερού ή οποιασδήποτε άλλης διευκόλυνσης, αυτονόητα δεν το είχαν ούτε και οι δικοί του άνθρωποι. Κλεφτά όμως, δωροδοκώντας ή και αποσπώντας σύντομα την προσοχή των φρουρών, δύο τρεις δικαιωματικά παραστεκόμενοι συγγενείς, έχοντας έτοιμο το κατάλληλο καλαμένιο εργαλείο, μπορούσαν να του προσφέρουν στα γρήγορα, μια γουλιά νερού... ή "όξους"!

Αυτό ακριβώς έκανε προφανώς η ομάδα του Ιωάννη με τις τρεις Μαρίες, ή και κάποιος απ’ τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους ημέτερους! Την κατάλληλη στιγμή όταν «ο Ιησούς είδε πως όλα είχαν φτάσει στο (προ)καθορισμένο τέλος τους είπε: Διψώ... Τότε με τον προαναφερόμενο τρόπο, αντί να του προσφέρουν μια γουλιά ανακουφιστικό νερό... αυτοί του προσφέρουν την αναγκαία για την καρωτική (541) νεκροφάνειά του, κατάλληλη ποσότητα "όξους"!

Ακόμα κι αν γινόταν αντιληπτοί απ’ τους φρουρούς, η όλη κίνηση ήταν τόσο σύντομη, που ο Ιησούς θα προλάβαινε οπωσδήποτε να πιει την απαραίτητη μια γουλιά απ’ το σημαντικό για την περίπτωσή του περιεχόμενο του σπόγγου! Το εξαιρετικά περίεργο είναι, ότι ενώ ο Ιησούς λέει διψώ, δεν αρνείται να πιει το «ξύδι» που του προσφέρουν (όποιοι κι αν του το πρόσφεραν) που απολύτως καμία ανακούφιση δεν μπορούσε να του προσφέρει στην υποτιθέμενη βασανιστική του δίψα!

Ότι το οποιοδήποτε ξύδι, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την δίψα, μας το βεβαιώνει στην ίδια την Βίβλο ο ψαλμωδός Δαυίδ, που παραπονιέται (ποιητικά) ότι: «προς ονειδισμόν και ταλαιπωρίαν... (οι εχθροί) μου έδωσαν χολή να φάω και στην δίψαν μου με πότησαν όξος». Ψαλμοί 68.21.

Ότι κάποιος "ημέτερος" έσπευσε να ποτίσει το καρωτικόν όξος στον Ιησού, μετά από δική του συνθηματική κραυγή, το ομολογεί σχεδόν με κάθε σαφήνεια ο Ματθαίος γράφοντας: «περί δε την ενάτην ώρα αν ανεβόησεν ο Ιησούς λεγών: Ηλι, ηλι, λεμα σαβαχθανι. (Κατά τον Ματθαίο ο Ιησούς δεν είπε διψώ, αλλά φώναξε αυτή την συνθηματική χαλδαιική φράση). Τινές δε των εκεί ισταμένων έλεγον τον (προφήτη) Ηλία φώναζει».

Η σκέψη όμως αυτή, σαφώς δεν θα μπορούσε να γίνει από Ρωμαίους που αγνοούσαν παντελώς τον Ηλία… «και ευθύς τις εξ αυτών (εξ εκείνων δηλαδή που έστεκαν εκεί και έλεγαν τον Ηλία φωνάζει... άρα σαφώς κάποιος Ιουδαίος και όχι Ρωμαίος) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν όξος, περιθέσας εις κάλαμον (εδώ παραλείπεται το φρύγανο ρίγανης) επότιζεν αυτόν. (Όχι πότισε άπαξ, αλλά επότιζε αυτόν, που σημαίνει κατ’ επανάληψη!). Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το δάγκωμα του σπόγγου και την κατάποση της αναγκαίας ποσότητας όξους) αφήκε το πνεύμα... ήσαν δε εκεί γυναίκες πολλαί... μεταξύ των οποίων ήτο
Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η Μήτηρ του...»
Ματθ. 27.45-56.

Ο Μάρκος, ο ίδιος ευαγγελιστής που αναφέρει τον «εσμυρνισμένο οίνο» (Μαρκ.15.23) των Ρωμαίων, τον οποίον αρνήθηκε στην αρχή της σταύρωσης του ο Ιησούς, ορίζει πως ο εσταυρωμένος δάσκαλός του, είχε πράγματι και μια δεύτερη επαφή με το κατάλληλο αυτή τη φορά "όξος", που του πρόσφερε όχι Ρωμαίος αυτή τη φορά, αλλά: «τις (ένας) εκ των παρεστώτων... (που) δραμών (δηλαδή ημέτερος, εκ των παρισταμένων που έτρεξε) γεμίσας τον σπόγγον όξους, περιθείς καλάμω (τοποθέτησε τον σπόγγο σε καλάμι και) επότιζεν αυτόν» Μαρκ.15.36.

Αβίαστα λοιπόν οδηγούμεθα στην σκέψη, ότι ο Ιησούς «παρέδωσε το πνεύμα», επειδή την σωστή στιγμή, "δάγκωσε" άπαξ ή κατ’ επανάληψη τον προσφερόμενο σπόγγο και κατάφερε να πιει την σωστή ποσότητα του κατάλληλου "όξους" απ’ τα χέρια των δικών του ανθρώπων!

Για να συνεκτιμηθούν καλύτερα όλες αυτές οι καθοριστικές λεπτομέρειες, πρέπει εδώ να κάνουμε μια μικρή παρένθεση και να υπενθυμίσουμε ότι η βαθιά νάρκωση, έχει το δικό της εντυπωσιακό ιστορικό παρελθόν. Διαβάστε τι έγραψε πριν από λίγες μόνο δεκαετίες ένας διαπρεπής καθηγητής της ιστορίας της ιατρικής του πανεπιστημίου Αθηνών και θα καταλάβετε τι εννοώ.

«Νάρκωση καλείται η δια φαρμάκων ελάττωση της εγερσιμότητας του νευρικού συστήματος μέχρις εξουθένωσης ή καταστολής της λειτουργίας του. Το οδυνηρό αίσθημα του άλγους, νόσων και τραυματισμών, έφερε τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων στην αναζήτηση μετριασμού ή και καταστολής του. Πιθανότατα εκ τύχης κάποιοι αντελήφθησαν στην αρχή τις ναρκωτικές ιδιότητες των φυτών τις οποίες χρησιμοποίησαν αρχικά εξωτερικώς και αργότερα εσωτερικώς. Ήδη από την αρχαιότητα γνώριζαν τρόπους ναρκώσεων δια πιέσεων της καρωτίδας, και το αιμοφόρο αυτό αγγείο ίσως από το καρόω (ναρκώνω) να ονομάσθηκε καρωτίδα!

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνωρίζουν το όπιο και την ινδική κάνναβη (χασίς). Οι Σκύθες κατά τον Ηρόδοτο γνώριζαν την εισπνοή ατμών ινδικής κάνναβης! Στην αρχαία Ινδία αναφέρεται η νάρκωση και η εκτέλεση ανατρήσεως κρανίου του βασιλιά Boja υπό την επίδραση ουσίας με το όνομα zamohini. Ο βασιλιάς ανένηψε από την νάρκη με άλλη διεγερτική ουσία καλούμενη sanjivini.

Οι Εβραίοι στο Ταλμούδ επί Ελεάζαρ αναφέρουν εγχείρηση μετά από λήψη ναρκωτικού ποτού με το όνομα summa deschintha. Αλλού
(στο Ταλμούδ) υπονοείται η δυνατότητα ανώδυνης αποκοπής χειρός, συνηθισμένης τιμωρίας τους χρόνους εκείνους. Για κατάδικους σε θάνατο συνιστάται (απ’ τους Εβραίους και το Ταλμούδ) η χορήγηση κάποιου ποτού. Ίσως δε ο οίνος (όξος) που προσέφεραν στον Ιησού επί του σταυρού να είχε αυτήν την ναρκωτική δύναμη. Ο Μιλιαράκης (542) θεωρούσε πιθανό ο οίνος αυτός (που πρόσφεραν στον Ιησού) να περιείχε μανδραγόρα, ναρκωτική ουσία που συνήθως εξάγεται δια οίνου ή όξους...(!)

Η ναρκωτική δύναμη του μανδραγόρα ήταν πασίγνωστη στην αρχαία Ελλάδα. Υπήρχε ολόκληρη κωμωδία του Αλέξιδος,
(4ος αι.π.Χ.) που έφερε το όνομα «Η μανδραγοριζομένη». Ακριβώς δε τον μανδραγόρα μεταχειρίζοντο οι Έλληνες προς γενική νάρκωση προκειμένου να εγχειρίσουν ή να καυτηριάσουν τους ιστούς, όπως βεβαιεί ο Διοσκουρίδης: «εφ’ ων βούλεται αναισθησίαν τεμνομενων ή καιομένων ποιήσαι... Καθεύδει δε ο άνθρωπος αισθανόμενος ουδέν επί ώρας τρεις ή τέσσερας... χρώνται (χρησιμοποιούν) δε ταύτην (την ρίζα μανδραγόρα) οι ιατροί, όταν τέμνειν ή καίειν μέλλωσιν... υπνοποιά δε καθίστανται εις τους μυκτήρες (ρώθωνες) προσαγόμενα» (Διοσκουρίδης περί απλών φαρμάκων βιβλίο πρώτο 1.11-14.

Την επιτυχή ενέργεια του (αναισθητοποιού) μανδραγόρα απέδειξε πειραματικώς ο Άγγλος Richardson. Οι Ρωμαίοι εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται τον μανδραγόρα ως ναρκωτικό όπως αναφέρουν ο Κέλσος, ο Πλίνιος και ο Απουλήϊος καθώς αργότερα και οι Βυζαντινοί... Κατά τον μεσαίωνα μεταχειρίζοντο τους καλουμένους υπνοφόρους σπόγγους (spongia somnifera).

Οι σπόγγοι αυτοί διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectio soporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»!
Αριστοτέλης Κούζης καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση!

Παρατηρώντας ξανά ψύχραιμα την συνολική εικόνα του "θείου πάθους" και προσθέτοντας όλες αυτές τις άκρως ενδιαφέρουσες επισημάνσεις, παρατηρούμε ότι η εικόνα του δήθεν θεόσταλτου σωτήρα μας, αλλάζει δραματικά! Μπροστά μας, δεν έχουμε πια έναν θνήσκοντα θεό, αλλά μια ριψοκίνδυνη ομάδα, εφαρμογής των χαλδαιικών τεχνών, που μέσω βαθιάς νάρκωσης, επιχειρεί σκόπιμη νεκροφάνεια!

Όλα τα απαραίτητα βοηθήματα της εποχής, ήταν στη διάθεσή τους!

Το δηλητηριοδοχείο, (confectio soporis (543)) ο διάσημος υπνοφόρος σπόγγος (spongia somnifera (544)) η άψογη προκατασκευασμένη καλαμένια προέκταση και οι αποφασισμένοι (αλλά και εν ανάγκη "ενισχυμένοι" δηλαδή εξαναγκασμένοι) ήρωες για την τελική πράξη μιας εξαιρετικά ιστοριοκαπηλης ανάστασης! Τόσο πολύ ταιριάζουν όλα σε μια ανθρωπίνως εφικτή νεκρανάσταση, που αγανακτισμένος θέλει κανείς να φωνάξει: μα έτσι... θα μπορούσε να αναστηθεί οποιοσδήποτε!

Είναι να απορεί κανείς! Τι απ’ όλα αυτά δεν είδαμε τόσους αιώνες;

Προφανώς για την αξιοθαύμαστη τύφλωσή μας, φταίει το υπερβολικό θεϊκό δέος (τυφλός φόβος ή υπερβάλλων σεβασμός) που μας έχουν εμφυσήσει παιδιόθεν και όχι η ανυπαρξία αποκαλυπτικών στοιχείων στα βιβλικά κείμενα! Όλα είναι εδώ, στη θέση τους και σχεδόν βοούν ομολογώντας την θαυμαστή αλληλουχία των προσχεδιασμένων κινήσεων!

Το κατάλληλο δοχείο με το σωστό περιεχόμενο, δεν έπεσε εκεί απ’ τον ουρανό, κάποιοι το έφεραν μαζί τους! Ούτε το σφουγγάρι με το κατάλληλο κομμένο και διαμορφωμένο καλάμι βρέθηκαν εκεί τυχαία! Κάποιοι τα είχαν επιμελώς προετοιμάσει και τα μετέφεραν κρυφά δίπλα στο σταυρό και μ’ αυτά δεν είχαν καθόλου σκοπό να ξεδιψάσουν πραγματικά τον δάσκαλό τους, γιατί το δοχείο δεν είχε νερό αλλά "ξύδι"... και μάλιστα... το κατάλληλο ξύδι! (545)

Κανείς δεν θα περίμενε να υπάρχουν εκεί σημειωμένες πεντακάθαρα όλες αυτές οι αποκαλυπτικές λεπτομέρειες! Κι όμως είναι εκεί και μας χλευάζουν! Πού σκόνταψε τέλος πάντων η κρίση τόσων εκατομμυρίων αξιοπρεπώς θρησκευόμενων ανθρώπων που κατ’ επανάληψη διάβασαν τις περιπέτειες του Ιησού;! Γιατί δεν είδαν αυτά που με μια μόνο ματιά ξεχωρίζει η σύγχρονη ψύχραιμη αμφισβήτηση;! Προφανώς κάτι άλλο φταίει! Περισσότερο απ’ όλα, πρέπει να ευθύνεται το γεγονός, ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να κρίνουν τους θεούς! Ο μέσος άνθρωπος δυσκολεύεται να σηκώσει εξεταστικά τα μάτια του στους θεούς του! Να γιατί κάποιοι δεν επιδίωξαν την απλή ηρωοποίηση, αλλά το απόλυτο απυρόβλητο της θεοποίησης!

Ο Χρισμένος Ιησούς λοιπόν, δεν ήταν ποτέ ο φιλάνθρωπος πάσχων θεός, που η μαινόμενη χριστολογική θεολογία μας ανάγκασε από παιδιά να δεχθούμε για θεό και σωτήρα μας, αλλά ένας τυπικός και μάλλον εξαιρετικά "ενισχυμένος" Εβραίος "ήρωας", που μόνο μετά από πολλά δάκρυα και παρακλήσεις για απαλλαγή από τον δύσκολο ρόλο του σταυρωμένου σωτήρα, εξαναγκασμένος, δέχθηκε τελικά, να "πεθάνει" εικονικά, προσωρινά και επι σκοπώ, αλλά με όλες τις ανθρωπίνως δυνατές προϋποθέσεις της ανάστασής του παρούσες!

Ακούγεται τραγικό, για πολλούς πρέπει να είναι και εξαιρετικά οδυνηρό, αλλά ήρθε ο καιρός να το παραδεχθούμε... βασικά παραμένουμε μυθομανείς, ακριβώς όπως κάποτε όλα εκείνα τα άβουλα ανθρωπάρια στα βάθη του μύθου!

Μια τεράστια πνευματική αυτοκρατορία δόλου, μας μεταμορφώνει ακόμα μαζικά σε αποχαυνωμένους αρχαίους Ασσύριους, που ευχαρίστως σχηματίζουμε πολυάνθρωπες πομπές, στον κεντρικό δρόμο της Βαβυλώνας, για να τιμήσουμε τα πάθη και την ανάσταση του θεού Μαρδούκ!

Δείτε τον προσκυνητή της (ασσυριακής πόλης) Λάρσα στην παρακάτω εικόνα!



Παρατηρήστε την ομοιότητα της στάσης και κυρίως τον εκπληκτικά οικείο στους απανταχού της γης χριστιανούς συμβολισμό των δακτύλων στο δεξί του χέρι… και θα καταλάβετε, ότι μας μετέτρεψαν πράγματι σε αρχαίους ανατολίτες προσκυνητές!

Σαν τους αφανισμένους, κακόμοιρους Αιγυπτίους, που κάθε χρόνο με θρησκευτική ευλάβεια ζούσαν σαν αληθινά, τα πάθη, τον θάνατο και την ανάσταση του Όσιρη! Σαν τους ομοιοπαθείς εκείνους Μικρασιάτες, που έκλαιγαν γοερά για τον θάνατο του Άδωνη και γιόρταζαν ξέφρενα την ανάστασή του!

Σαν όλους εκείνους τους αφιονισμένους ανθρώπους του μυθολογικού μας παρελθόντος, πέσαμε κι εμείς με την σειρά μας στην παγίδα των πολυθέλγητρων μυθοπλαστικών ιερατείων και δυστυχώς δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε απ’ τον μυθολογικό μας λήθαργο!

Ναι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι εκτός απ’ την τεχνολογία που μας περιβάλλει και μας δίνει μια ψευδαίσθηση νοημοσύνης, σε θεολογικό και φιλοσοφικό επίπεδο δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα γύρω μας... αφού οι "θεοί" μας εξαπατούν με την ίδια ευκολία ακόμα! Τόσους αιώνες... παραμείναμε αξιοθρήνητα θύματα θεολογικής απάτης και δυστυχώς το πληρώσαμε... και θα το πληρώσουμε ακόμα, ακριβότερα απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε!